Op dit moment loopt in Parijs een proces rond de aanslagen op de redactie van Charlie Hebdo en op de joodse supermarkt Hyper Cacher, waarbij in totaal zeventien doden vielen. In een discussie tussen de Franse filosoof Alain Finkielkraut en Haïm Korsia, opperrabbijn van Frankrijk, werd er op gewezen dat het hier een aanval betrof op Frankrijk en op de joden. De caissière die de aanslag in de supermarkt overleefde vertelde voor de rechtbank dat de moslimterrorist die haar neerschoot riep dat hij haar doodde omdat ze Franse was en joodse. De Franse politici zijn hier heel duidelijk over: wie de joden vervolgt vervolgt de gehele republiek.
De strijd voor de waarden van de republiek wordt echter heel moeilijk. Elk jaar komen er naar schatting 400.000 nieuwe immigranten bij in Frankrijk. Terwijl de vorige groep alles behalve geïntegreerd is komt er elk jaar al een volgende bij. Het land kan voor hen geen hoop creëren en dat is juist een van de belangrijkste oorzaken van de haat die bij sommigen groeit tegen de autochtone bevolking. De terroristen zelf zijn meestal geboren en getogen in Europa. In zekere zin zijn ze het product van ons onderwijs, van alle voorzieningen die werden geboden om hen kansen te geven. Integratie zat er bij deze moslims echter niet in en ze leven binnen het land in hun eigen wereldje. Om de terreur, het separatisme in de banlieues en het antisemitisme tegen te gaan is volgens de bovengenoemde personaliteiten fermeté en éducation nodig: een harde aanpak gecombineerd met opvoeding. Dat lijkt echter bij een harde kern niet te lukken, zodat het risico op nieuwe aanslagen eerder toeneemt dan afneemt. De massa-immigratie uit niet-westerse landen maakt een oplossing onmogelijk.
Finkielkraut en Korsia menen dat het voor de islam belangrijk is af te zien van de Oemma en te starten met een kritische studie van de Koran. De Oemma is een wereldwijde islamitische gemeenschap; extremistische moslims zien de Oemma als een wereldwijd kalifaat waar de islam zowel wereldlijke als religieuze macht heeft en de sharia wordt ingevoerd. Dit botst uiteraard met de laïcité in Frankrijk die geen verwerping is van de religie, maar een strikte scheiding betekent tussen kerk en staat. Alle religieuze uitingen in het publieke domein zijn verboden. Laïcité is niet antireligieus en ziet religie als iets strikt privé.
De opeenvolgende aanslagen kunnen betekenen dat in Frankrijk een nieuw Midden-Oosten ontstaat. Zodra iets wordt toegegeven aan de moslims komen er nieuwe eisen. Een eindeloze en uitzichtloze strijd is er het gevolg van. We zien bijvoorbeeld hoe in het Midden-Oosten alle vredesverdragen tot nog toe mislukt zijn. Zodra de Israëliërs iets toegaven namen de extremisten het over. Toen Israël Gaza verliet, kwam Hamas. In Libanon kwam Hezbollah. Om die reden zal Israël Cisjordanië nooit verlaten om een libanisering van Israël te voorkomen. In het laatste vredesverdrag tussen Israël en enkele Golfstaten werden de Palestijnen vergeten. Dit is te begrijpen omdat van de Palestijnse leiders niets constructief valt te verwachten.
Betekent dit nu dat Frankrijk en Europa in het algemeen de grenzen moeten sluiten? De geschiedenis leert dat een rijk dat zich van de rest van de wereld afsluit vervalt. Een open rijk is productief en heeft veel creatieve kracht. Dit laatste zien we vooral in de Verenigde Staten. Het lijkt er echter op dat een open grenzen-beleid onhoudbaar is geworden. In de VS is een burgeroorlog aan de gang. Het is niet meer het land van de sociale mobiliteit. In Europa is er een aangroeiende massa van vooral allochtone jongeren zonder toekomstperspectief. Het Westen kan de massa immigranten geen hoop bieden op een betere toekomst.
In plaats van een open grenzen-beleid waarbij er een massale instroom is van gelukzoekers moet er een open grenzen-beleid zijn waarin Europa of het Westen in het algemeen naar de rest van de wereld is gericht. Dus in plaats van openheid om iedereen zomaar binnen te laten, openheid om actief de rest van de wereld betere kansen te bieden. Dit laatste gebeurt uiteraard, bijvoorbeeld als in het Westen nieuwe medicijnen worden ontwikkeld, kan de gehele wereld hiervan profiteren. Op dezelfde manier kan iedereen die het wil vanuit een ontwikkelingslanden online-cursussen van westerse onderwijsinstellingen gratis volgen.
Wat ik bedoel met een ander open grenzen-beleid illustreer ik als volgt. In zijn gezin heeft de mens privacy. Hij laat niemand binnen die hij niet wenst. In de beslotenheid van het gezin doet men de kracht op om in de buitenwereld zijn verantwoordelijkheid op te nemen. Op dezelfde manier moet een land een veilig thuis zijn voor de autochtone bevolking. Zo’n land biedt de kracht om verantwoordelijkheid op te nemen voor andere volkeren die getroffen worden door rampspoed of andere tegenslagen. Een soeverein land is het best in staat om met andere landen constructieve afspraken te maken op politiek, economische en cultureel domein in het voordeel van alle partijen.
Nu zien we echter dat zonder dat het aan de bevolking ooit werd gevraagd, elk land overstelpt wordt met een massa ongewenste vreemdelingen. De Europese Unie kan daardoor de veiligheid van de burgers niet meer garanderen en verliest daardoor haar bestaansrecht. Voor elk slachtoffer van een aanslag moeten de Europese leiders verantwoordelijk worden gesteld. Er is zojuist een nieuwe aanslag gepleegd door een Pakistaan in Parijs. Wat doet die Pakistaan in Europa? Wie heeft hem binnengelaten?
We lijken te vergeten dat Europa gefundeerd is op de joods-christelijke ethiek. Dit wil zeggen dat miljoenen Europeanen best bereid zijn om in Pakistan, in Afghanistan, in Noord-Afrika en in zwart Afrika voor de mensen daar betere kansen te creëren. Om dit mogelijk te maken moeten we zelf eerst een veilig thuis hebben. Wat of wie belemmert ons om alle gelukzoekers op het vliegtuig te plaatsen, desnoods met militaire middelen de landen van herkomst te dwingen hen terug op te nemen, dus een einde te maken aan de mensonterende toestanden op Griekse eilanden, zodat we eindelijk als Europeanen de juiste solidaire hulp kunnen bieden aan ontwikkelingslanden?
Dit laatste kan worden gefinancierd met het geld dat nu besteed wordt aan immigranten, de miljarden die aan Turkije worden betaald om vluchtelingen zelf op te vangen en de kosten van de asielprocedures.
