Het CBS brengt het verzachtend en spreekt liever niet over armoede.
Armoede klinkt zo rauw, dus liever spreken de rekenmeester over een ‘lage-inkomensgrens’. Die grens staat voor een vast koopkrachtbedrag en wordt jaarlijks gecorrigeerd voor de prijsontwikkeling. In 2019 lag de grens voor een alleenstaande op netto €1090 per maand. Voor een paar zonder kinderen was dat €1530, en met twee minderjarige kinderen €2080. Voor een eenoudergezin met twee minderjarige kinderen bedroeg de grens €1660.
En wat leert ons die verzachtende definitie? Nou, dat in 2019 6,2% van de Nederlandse bevolking deel uitmaakte van een huishouden met een inkomen onder de lage-inkomensgrens en dus ‘risico liep op armoede’. Ja ja.
Hoewel er 6,3% van de Nederlanders in 2017 en 2018 tot die groep behoorde – en het cijfer in 2019 dus iets lager was – leefden in 2019 dus meer dan een miljoen mensen onder de armoedegrens. En sinds 2017 bleef het aandeel met een langdurig armoederisico onveranderd. Uitgesplitst naar afkomst blijkt dat vooral veel niet-westerse allochtonen onder de armoedegrens leven.
Gaaf! Land!
