“Die avond plof ik neer voor Netflix en zie tot mijn genoegen een film die ik ooit gemist had, maar altijd wilde zien: The Pianist. Roman Polanski’s meest persoonlijke film, een duizelingwekkende Holocaustvertelling.
In twee beklemmende uren word ik door de schokkendste, meest duivelse episoden van het nazisme geloosd, aan de hand van het aangrijpende overlevingsverhaal van de Joods-Poolse pianist Szpilman. Die in 1939 een nocturne van Chopin op de Poolse radio moest staken toen de studio werd bestookt door een Duitse aanval, en in 1945 de eerste uitzending weer inluidde met hetzelfde stuk.
Hoe is het in vredesnaam mogelijk dat anno nu opnieuw met dit gedachtengoed wordt geflirt? Eigenlijk verzet elke vezel in mijn lijf zich tegen dat idee. En inderdaad, dit is toch wel het laatste wat ik achter onze hartelijke Wybren Haga en zijn blonde chaperonne wil zoeken.”
Nog nooit The Pianist (2002) hebben gezien en aan de hand daarvan concluderen dat FvD gelijkstaat aan de industriële vernietiging van zes miljoen Joden, er op uit is om Lebensraum te creëren en op de een of andere manier een nationalistisch volkssocialisme voorstaat onder leiding van een fascistisch dictator waarbij de werkloosheid vooral zal worden opgelost door het aanleggen van snelwegen, het optuigen van een wapenindustrie en samenwerking met Italië alwaar ook een fascistisch leider aan de macht is…
Right.
Misschien toch eens wat vaker films over de holocaust kijken? Wacht maar tot je Sophie’s Choice en Schindler’s List hebt gezien. Dan kun je pas écht Godwinnen.
Is koken of tuinieren anders geen leuke hobby?
Lees ook: Volkskrant-columnist (V) roept adverteerders maar weer eens op Geenstijl kapot te censureren
