Hadden we even gemist, ook al lezen we altijd Tubantia natuurlijk, dit enorm bizarre verhaal uit de Twilight Zone alleen dan gewoon in de serieuze realiteit te pittoresk Zenderen.
Daar, in landelijk Zenderen, bevindt zich een levensgevaarlijk, totaal krankzinnig, mensenrechtenschendend en misdaad tegen de menselijkheid zijnde aanhoudend dodelijk falend stukje infrastructuur dat ‘onbewaakte spoorwegovergang’ heet. Zoals op nog heel veel meer plaatsen in Nederland zich doodleuk van dit soort kennelijk door de Nederlandse staat goedgekeurde railinfrastructureel mankerende moordpogingen bevinden, ook al is het 2021, in één van de rijkste landen ter wereld.
Om redenen die te maken hebben met geld, technocraten, bureaucratie, geld, geld, geld, macht, burgerhaat, geld, geld, geld, geld, geld, geld, collateral damage, één lijk is geen lijk, geld, geld, geld, subsidie, omzet, geld, geld, budget, ingecalculeerde slachtoffers, geld, bureaucratie en geld, lukt het gewoon maar niet om al die levensgevaarlijke moordkruispunten op te heffen en te vervangen door een wel veilige en wel moderne beveiligde overweg.
Waardoor er dus elk jaar weer mensen omkomen. Maarja, geld hè? Bureaucratie hè? Verantwoordelijkheid doorschuiven hè? ‘Wij waren het niet, wij voerden alleen maar opdrachten uit, hunnie heb ut gedaan!’ (Alle bestuurders weten al jaren: welke bestuurlijke misdaad je ook pleegt, je komt er toch wel mee weg, zie ook de belastingstoeslagenaffaire.)
Bij die moordspooroverweg in Zenderen is de situatie al een tijd lang zo ziekelijk, en zó achterlijk middeleeuws, dat er permanent van 06:00 uur in de morgen tot 22:00 uur in de avond twee door de NS ingehuurde mannetjes bij de overweg worden geposteerd om ervoor te zorgen dat het verkeer veilig kan oversteken (nogmaals: in Nederland in de 21ste eeuw). Een gezond mens denkt: ‘Het is 2021, geen 1657, waarschijnlijk is het zowel goedkoper als efficiënter om die mannetjes te vervangen door geautomatiseerde overwegbomen aangezien we alweer een jaartje of tig in the age of automatisering leven’, maar gezond denkende mensen leven duidelijk niet in de ongezonde wereld waarin politiek bestuurders, provincie, gemeente, NS, RailInfra, ProRail, “particulieren, waterschappen, grondeigenaren en al die andere partijen” leven. Alwaar de zaken helemaal niet draaien om gezonde gedachten of mensenlevens maar domweg om spinnen en liegen, geld, geld, geld, geld, geld, schuld in anderen hun schoenen schuiven, op het juiste moment wegkijken, doofpotten, naar anderen wijzen, geld, geld, geld, bureaucratie, vervolgcarrieres, budgetten, toekomstige burgemeesterschapjes van een leuke provincieplaats, netwerkjes, andere typische VVD- en D66-hobby’s en natuurlijk geld. Veel geld. Heel veel geld.
Wat is immers de waarde van gewoon zomaar een boederijbewoonster die wordt gegrepen door een trein tijdens het Kliko buitenzetten? Wat is de waarde van een machinist die absoluut geen enkele kans maakt nog op tijd te kunnen remmen als hij eenmaal de overstekende tractor ziet? Wat is de waarde van een stapel lijken die uitsluitend op papier bestaat, uitsluitend de verantwoordelijkheid is van iemand anders, uitsluitend onderdeel is van een uitgebreide winst- verlies- en kostenberekening, een komma in de balans van een boekjaar? Nul komma nul.
(Maar als dit soort realisme u kwetst en misschien wel uw vertrouwen in staat en democratie ondermijnt heeft u dit gewoon niet gelezen. In dat geval: elk leven telt hoor! Er zijn écht geen grotere belangen dan mensenlevens en de boven u gestelden doen uitsluitend hun stinkende best Nederland zo veilig mogelijk voor u te houden! Echt waar hoor! Nederland is een goed georganiseerd land! Een gaaf land! Heus! Stem D66! Stem VVD!)
Enfin, één van die NS-mannetjes bij die spoormoordovergang had op zondagmiddag honger en bestelde wat spare ribs bij de lokale spare ribs-bezorger (die heb je ook in de buurt van Zenderen). De bezorger (21) van de spare ribs kwam met de spare ribs in een auto ter plaatse bij de moordoverweg die al heel lang geleden had moeten worden opgeheven, stak de onbeveiligde maar door mannetjes bewaakte overweg over om de spare ribs bij het mannetje aan de overkant van het spoor te bezorgen en werd geramd door een goederentrein. De spare ribs-bezorger was op slag dood, gruweldood, onder de ogen van het spoorbeveiligingsmannetje dat uitgerekend daar aanwezig was om ervoor te zorgen dat niemand ooit nog wordt doodgereden op dat levensgevaarlijke, misdadige, ontluisterende, onvoorstelbare aanhoudende falen dat ‘onbewaakte spoorwegovergang’ heet.
Dood worden gereden op een onbewaakte spoorwegovergang tijdens het bezorgen van voedsel bij de bewaker van een onbewaakte spoorwegovergang. Dat het universum soms te ziek voor woorden is was bekend, maar dit is toch weer een heel nieuw universum van leed.
En wéér een zinloos slachtoffer omdat degenen die ervoor verantwoordelijk zijn weigeren dat wat evident onveilig is veilig te maken. Wéér een vader en moeder die een kind verliezen omdat andere zaken belangrijker zijn dan het gewoon normaal hedendaags deugdelijk beveiligen van spoorwegovergangen. Wéér iemand weggerukt uit het leven omdat dat leven in de technocratie Nederland geautomatiseerd kan worden weggestreept tegen een andere post in een zakelijke balans zonder dat ook maar een mens het onder ogen krijgt.
En ja, natuurlijk, nu ineens wordt de onbewaakte spoorwegovergang in kwestie wél gesloten. Nu kan het allemaal wél snel. Als het ongeluk maar gruwelijk genoeg is, en de publieke opinie er flink mee kan worden geroerd, kan er van alles zonder dralen, is alles mogelijk. Onder druk wordt alles vloeibaar.
Al ontkennen hunnie van de verantwoordelijkheid natuurlijk dat het plotselinge sluiten van dat stukje horrorinfrastructuur des doods iets te maken heeft met dit zoveelste Railinfra-slachtoffer. ‘Puur toeval hoor!’. Huhu. Je zuster op een zinkend houtvlot, da’s pas toeval.
Nu maar hopen dat er toch eens iemand, ergens, slecht van slaapt. Al was het maar één nachtje. Iemand bij het Rijk. Bij de gemeente. Bij Railinfra, de NS, Provinciale Staten, ProRail, Rijkswaterstaat, spoor- en wegbeheer of wie dan ook schuldig is in dit soort gruwelijke maar voor elke moraalloze hypocriete technocratie kenmerkende drama’s.
Iemand moet zich hier toch heel kut bij voelen? Iemand moet toch wakker liggend malen over de wetenschap dat hij of zij die overweg al veel eerder had kunnen sluiten maar dat andere belangen voor gingen? Iemand moet nu toch ergens denken: ‘Ik heb bloed aan mijn handen en het gaat er nooit meer af’?
Toch niet élke topbestuurder of topambtenaar is gewetenloos genoeg om desnoods leidinggevende te worden bij de Belastingdienst? Toch?
Voor de nabestaanden van het slachtoffer, voor de spoorbeveiligers die het onder hun ogen zagen gebeuren, voor de machinist, de omstanders, het ambulancepersoneel, de agenten en brandweerlieden was het in elk geval geen papieren werkelijkheid. Voor al deze mensen kan het niet worden opgeslagen in een spreadsheet en worden weggeschreven onder asgrauwe corporate retoriek als ‘het sluiten van de overweg staat op de planning’, ‘ook wij willen graag snel werken maar akkoorden sluiten met alle partijen kost tijd’ en natuurlijk het al meer dan 80 jaar uiterst populaire: ‘Wij gaan hier niet over, dat is aan anderen’. Voor al deze mensen is het leven voorgoed anders. Zoals al heel veel meer levens van heel veel meer mensen voorgoed zijn veranderd omdat mensenlevens en menselijke maat steeds minder van belang zijn in de grote bureaucratische optelsom van B.V. Nederland.
Laat staan dat verantwoording nemen voor daden, of zelfs maar het bestaan van enige moraal, nog een rol speelt in bestuurlijk, managend en topambtenarend Nederland. Van Belastingdienst via landsadvocatuur tot ProRail/Railinfra/SpooroverwegenConsultancyUnited: onder elke steen, achter elke boom, in elk hoekje en gaatje stinkt het.
Het stinkt naar rot. De rot is door en door. Systeemrot.
