Franse boekhandels durven het laatste boek van Éric Zemmour, La France n’a pas dit son dernier mot (‘Frankrijk is nog niet uitgepraat’), niet in de etalage te leggen. Niettemin zijn er binnen een maand al 150.000 exemplaren van verkocht. Zemmour, van joods-Algerijnse afkomst, is Frankrijk’s bekendste polemist en voert op dit moment een soort verkiezingscampagne voor de presidentsverkiezingen volgend jaar, zonder zichzelf al als kandidaat gesteld te hebben. Hij is enorm populair en volgens peilingen zou hij bij de eerste ronde 18 procent van de stemmen halen (Macron 23 procent en Le Pen 16 procent).
De gevestigde politieke klasse in Frankrijk wordt zenuwachtig. Voor president Macron is Marine Le Pen van de Rassemblement National de ideale tegenkandidaat. Hij kan haar in een debat makkelijk verslaan en tijdens de laatste regionale verkiezingen heeft de partij van Le Pen nergens gewonnen. Marine Le Pen heeft haar volgers vernederd en daarom kan ze nooit meer winnen. Zemmour verstoort dit mechanisme, tot grote woede van president Macron.
Het succes van Zemmour verklaart hij zelf doordat hij een antwoord geeft op de vraag die de gehele politieke klasse, van links tot rechts, onder tafel veegt. Dat is de vraag over de immigratie en de islam. Zelfs Marine Le Pen gehoorzaamt aan deze consensus. Tijdens haar campagnes zegt ze wel iets over de immigratie, maar in discussies tijdens de vorige presidentsverkiezingen ging het slechts over de euro. De vraag over de immigratie en de islam gaat over de toekomst van Frankrijk binnen twintig tot dertig jaar.
Zemmour beklemtoont het verschil tussen presidentsverkiezingen en regionale verkiezingen. Bij presidentsverkiezingen gaat het om het nationaal belang. De vraag over de immigratie en de islam is een existentiële vraag. Als de situatie van nu doorgaat zal Frankrijk over twintig jaar een soort Libanon zijn geworden. Zemmour zegt dat men hem niet moet verwijten een fascist te zijn omdat hij die vraag stelt. Hij citeert de vroegere president Charles De Gaulle:
“Er zullen gele Fransen zijn, zwarte Fransen, bruine Fransen, maar het is noodzakelijk dat zij een minderheid blijven, want we zijn een volk van het blanke ras, christelijk en met een Grieks-Romeinse cultuur.”
Dit staat nu op het spel: zullen we dit Frankrijk blijven of zal men binnenkort dit Frankrijk niet meer zijn? Dit is dè vraag die bij de presidentsverkiezingen over zeven maanden beantwoord moet worden.
Het politieke landschap van nu (vóór de recente opkomst van Éric Zemmour) is er een van schone schijn en theater. Zemmour strijdt voor het behoud van een Frankrijk zoals men dit land als duizend jaar kent (dixit De Gaulle). In de banlieus heeft tachtig procent van de 0- tot 18-jarigen een niet-westerse achtergrond. Daar zijn nog nauwelijks echte Fransen meer (‘Français de souche’). In de verste uithoeken, zoals in Rennes in Bretagne, is het nu al twintig procent. De omvolking generaliseert zich over heel Frankrijk. Dit moet stopgezet worden en een terugkeer moet op gang gebracht worden, anders is Frankrijk over twintig jaar Frankrijk niet meer. Zemmour wijst er op dat de afgelopen duizend jaar de islamitische beschaving alles verstikt heeft in landen die ze veroverde. Dat was het geval met de Egyptische beschaving, de Tunesische en vele andere. Denk aan de christelijke kerkvader Augustinus, een Berber, die in het toen nog christelijke Marokko leefde. Daar is niets van overgebleven. Als laatste viel Libanon ten prooi, met de bekende gevolgen. In al die landen is er geen vrijheid van denken meer en geen vrije meningsuiting, is er geen mogelijkheid om te spotten en heilige huisjes in te trappen. We zien nu al in het onderwijs dat bepaalde onderwerpen onbespreekbaar zijn geworden. Een leraar die het toch aandurft, riskeert het hoofd afgehakt te worden. Dit alles, – de kernwaarden van onze beschaving-, staat op het spel. Als men dit inziet en actie wil ondernemen, dus als men een visie heeft, dan is Frankrijk volgens Zemmour nog niet verloren. Het is zeer dringend, maar de ‘elite’ is er zich niet van bewust. Het volk wel.
Deze existentiële vraag is de vraag waarover de gewone man zich grote zorgen maakt. Frankrijk zit nu in een wanhopige, catastrofale situatie. Tijdens zijn campagne ontmoet Zemmour overal wanhopige mensen die zeggen dat hij hen hoop geeft en die hem smeken hen niet teleur te stellen. Deze mensen hebben zeer goed de diagnostiek begrepen dat we niet zo kunnen doorgaan, dan is Frankrijk Frankrijk niet meer, ze willen geen omvolking. Er is een kleine minderheid van linkse mensen die het medialandschap beheerst en die het gewone volk, dat voor hen betaalt, misprijst. Ze spugen in het gezicht van gewone mensen. Zemmour stelt voor de subsidies voor de openbare oproep stop te zetten (nu betalen de Fransen elk jaar 169 euro voor de openbare oproep), want dan zitten ze in dezelfde concurrentiepositie als de commerciële omroepen. Ook in het Verenigd Koninkrijk gaan er stemmen op om dit af te schaffen.
Het aardige is dat Zemmour een positieve boodschap heeft. Alhoewel het een feit is dat Frankrijk multicultureel is en dat een meerderheid van de moslims de islam boven de republiek stellen, is het nog geen verloren zaak. Er is iets dat sterker is dan de realiteit en het pessimisme: dat is een visie. Wie een visie heeft brengt overeenstemming tussen de intellectuele analyse en de actie. Zemmour wijst naar de Franse geschiedenis. In de meest wanhopige situaties stond er in Frankrijk altijd iemand op die de redding bracht: Jeanne d’Arc, Napoleon, de Gaulle…en die een halt toeriep aan de noodlottige gang van zaken. Napoleon heeft weliswaar de oorlog verloren, maar zijn invloed op Europa is tot op de dag van vandaag immens. Wat zei de Gaulle op 18 juni 1940:
“Frankrijk staat niet alleen; de Duitsers hebben een veldslag gewonnen, maar niet de oorlog. We zullen hen verslaan.”
Dat bleek in eerste instantie verkeerd te zijn: Frankrijk werd door zijn bondgenoten aan haar lot overgelaten en de oorlog werd verloren; de Sovjetunie had een vriendschapsverdrag met nazi-Duitsland. Uiteindelijk waren de woorden van De Gaulle profetisch en de Duitsers delfden het onderspit.
Het is duidelijk dat de analyse van Éric Zemmour evengoed geldt voor Nederland. Hier is er ook een immens verschil tussen de ‘elite’ van globalisten en het gewone volk dat verlangt naar soevereiniteit. Ik beperk mij hier tot een voorbeeld: het Koningshuis. De koning staat symbool voor de eenheid en verbondenheid van een volk. Globalisten verbinden slechts de kleine minderheid die werkt voor multinationals en internationale organisaties en de één procent superrijken. Globalisten willen zogenaamd de mensheid verbinden, wat een absurditeit is. Koningin Maxima heeft een globalistische agenda waardoor een vervreemding ontstaat tussen het koningshuis en het Nederlandse volk. De gewone man kan zich niet meer identificeren met de koning. Ondanks haar populariteit zal Maxima oorzaak zijn van het einde van het Huis van Oranje, want koning Willem-Alexander zal geen weerwerk bieden tegen de invloed van zijn echtgenote.
Het ziet er nog niet naar uit dat in Nederland er iemand is met de juiste visie om Nederland nog een toekomst te geven. De existentiële vraag is in ons land nochtans even dringend. De massa-immigratie gaat gestaag door. Een soeverein land staat machteloos, alsook de Europese Unie want het Hof van Justitie van de Europese Unie en het Europees Hof voor de Rechten van de mens maken democratische besluitvorming en actie onmogelijk. Zo zijn we ongeveer terechtgekomen in een situatie zoals in de Sovjetunie. Polen en Hongarije hebben het begrepen, maar die worden door de ‘elite’ uitgespuugd.
We kunnen slechts hopen dat Zemmour gelijk heeft en dat in de wanhopige situatie waarin we ons nu bevinden er iemand zal opstaan die het tij kan keren. Baudet leek even hoop te geven, maar de arme man is volledig de mist ingegaan. Of moeten we hopen dat er in Frankrijk een revolutie uitbreekt die heel Europa zal wakker schudden? Als Zemmour met de even populaire Marion Maréchal samen de verkiezingscampagne zou ingaan is dit een stoomwals die niet meer is tegen te houden.
Lees ook: Juliaan van Acker – Vakbonden verhinderen kwaliteitsverbetering onderwijs
Lees ook: Juliaan van Acker – Het einde van de multiculturele samenleving is in zicht
Lees ook: Juliaan van Acker – Een keerpunt in het denken over het universum is in zicht
