De Portugal Post: misschien wel de beste Nederlandstalige huisaanhuisfolder van de Algarve ooit!
Lieve lezers van de Portugal Post: uw hoofdredacteur is de afgelopen week aan de dood ontsnapt. Het scheelde namelijk niet veel of een tsunami had mij, mijn verloofde Carrie en mijn honden Tita, Jamba en Matcha opgeslokt, evenals 30.000 Nederlanders in caravans en op Crocs en in driekwartsbroeken, om nog maar te zwijgen over de 600.000 Algarvios.
“Een aardbeving met een kracht van 4,4 op de schaal van Richter werd gisteravond om 21:03 geregistreerd door het Portugese Instituut voor de Zee en de Atmosfeer (IPMA) in de Algarve. Het epicentrum bevond zich ongeveer 85 kilometer ten zuiden van Faro.
“Deze aardbeving heeft, volgens de tot nu toe beschikbare informatie, geen persoonlijke of materiële schade aangericht en werd gevoeld met maximale intensiteit IV (aangepaste Mercalli-schaal) in de gemeente Olhão (Faro)”, aldus de IPMA.
Volgens het Spaanse persbureau EFE is de aardbeving op verschillende punten langs de kust van Huelva gevoeld. Volgens het Spaanse Nationaal Geografisch Instituut (IGN) vond de aardbeving plaats om 22:03 lokale tijd (21:03 Lissabon-tijd). Aan de Portugese kust werd het met minder intensiteit gevoeld in de gemeenten Albufeira, Faro en Loulé (Faro), concludeerde de IPMA.”
Ik zat dus op dat tijdstip achter mijn loodzware bureau te werken aan mijn opus magnum Safari Eurabia en zag ineens dat de mok met sterrenmixthee begon te trillen. Ik schrijf hier met nadruk ‘sterrenmixthee’ opdat de lezer niet meteen denkt: oh, onze geliefde hoofdredacteur had zeker weer een delirium tremens na een zwaar weekend met medronho en aguardiente.
Ik wist meteen dat het hier om een aardbeving ging want ik heb namelijk één keer een echte aardbeving meegemaakt, in oktober 1992 in Caïro. Ik stond met mijn boezemvriend dokter Bart in de bar van het Nijl-Hilton te herstelbieren toen ineens al het glaswerk in die toko begon te rammelen dat het een aard had. We keken elkaar aan en dachten hetzelfde: zo’n vreselijke kater des doods hebben we nou ook weer niet. Ik was net begonnen als leerling-verslaggever annex krullenjongen annex retejong bij de Groene Amsterdammer en kon meteen aan de bak in de dampende puinhopen van Caïro. Maar dit terzijde.
Op YouTube kunt u gratis en voor niks een Spaanse documentaire zien, getiteld La gran ola (‘De grote golf’). Daarin verklappen gewichtige wetenschappers onomwonden dat de Algarve ieder moment door een tsunami kan worden opgeslokt. Er gaan tienduizenden doden vallen, net als in 1755 toen een aardbeving Lissabon van de kaart veegde. De schokgolven sloopten toen op de koop toe vrijwel geheel de Algarve.
Die grote golf kwam hier al eens, zo werd mij regelmatig wijsgemaakt door beschonken schelpenvissers. Ik ben wat ouwe krantjes gaan lezen in de bieb van Fuseta en inderdaad: op een extreem hete dag in augustus 1999 werd van overheidswege het bevel gegeven alle stranden van de Algarve te evacueren. Aan de horizon had zich een donkere massa gevormd, van bootjes op zee kwamen noodoproepen over een monstergolf die razendsnel op weg was naar de kust.
Artikel gaat verder na afbeelding.
De chaos was gigantisch en in totale paniek verlieten duizenden badgasten de stranden, waardoor er een enorme verkeersopstopping ontstond. Nederlanders renden uit restaurants zonder de rekening te betalen. Uiteindelijk bleek de tsunami een luchtspiegeling te zijn, een fata morgana. De lichtgelovige Algarvios doen mij denken aan de Aboriginals in de Australische film The Last Wave van Peter Weir uit 1977. Advocaat Chamberlain wordt ingeroepen als verdediger voor wat op het eerste gezicht een gewone zaak lijkt. Onder de beschuldigden herkent hij echter een Aboriginal die hem in een droom een steen met primitieve inkervingen toonde. Via dromen leert Chamberlain de legende kennen over de whitefellas die ooit door een vloedgolf werden weggespoeld en dat de laatste, alles vernietigende wave nabij is. Ik vond het een broeierige film, net als Peter Weirs Picnic at Hanging Rock uit 1975.
Het geestige is dat de vrouw van mijn huisbaas net als veel andere Algarvios doodsbang is voor die tsunami en dat ze daarom voor geen goud in mijn strandhuis wil wonen. Daar bof ik dus maar mee. Er zijn hier trouwens regelmatig aardbevingen hoor, maar ik slaap als een roos. En om het allemaal nog huiveringwekkender te maken, geef ik u hier een kaartje op een website die alle aardbevingen in mijn biotoop 24/7 registreert.
Over aardbevingen gesproken: kent u Joseph Pujol (Marseille, 1 juni 1857 – Toulon, 8 augustus 1945) die bekend werd onder de artiestennaam Le Pétomane? De naam is afgeleid van het Franse werkwoord ‘péter‘ (‘scheten laten’). Joseph Pujol was één van de vijf kinderen van de metselaar en beeldhouwer François Pujol en werd geboren in de Rue des Incurables (‘ongeneeslijkenstraat’) in Marseille. Na een lagere schoolopleiding begon hij eerst een carrière als bakker in het Quartier Saint Charles in een door zijn vader gebouwd huis. Hij huwde in 1883 met de metselaarsdochter Elisabeth Olivier, met wie hij tien kinderen kreeg. Zij overleed in 1930.
Zijn bekendheid dankt hij aan zijn optredens in de Moulin Rouge, waar hij speelde in de achtertuin gelegen ‘Olifantenbühne’; een klein podium dat zijn naam te danken had aan een olifantvormige decoratie. Zijn hoogtijdagen waren in de jaren tussen 1890 en 1894 toen hij naar verluidt een gage ontving dat hoger was dan dat van Sarah Bernhardt. Zijn act bestond uit het uitbaten van zijn tamelijk unieke talent: door een buitengewone controle over zijn darmspieren wist hij lucht door zijn anus naar binnen te zuigen en met verschillende toonhoogtes weer uit te blazen, hetgeen hem in staat stelde melodieën te scheten en kaarsen uit te blazen.
Tijdens zijn latere optredens bespeelde hij ook aan zijn aars geplaatste blaasinstrumenten. De optredens van Le Pétomane waren wereldwijd vermaard; hij trad op voor beroemdheden als de Britse kroonprins Edward, de Belgische koning Leopold II en Sigmund Freud. Ook heeft hij opgetreden aan het Deense hof. Pujols uitgebreide repertoire omvatte onder meer de Marseillaise, bekende melodieën zoals Au clair de la lune, imitaties van blaasinstrumenten zoals de tuba en hij voerde zelfs interpretaties uit van actueel nieuws zoals de aardbeving van San Francisco in 1906. De lezer begrijpt dat dit hele van Wikipedia gejatte verhaal over die schetenkoning slechts één doel had: het vermelden van zijn imitatie van de aardbeving in San Francisco middels scheten uit zijn anus.
Goed, tijd voor gezellig nieuws. De trouwe lezeres Laetitia Vor der Hake stuurde mij een lange brief over supermarkten in de Algarve, met allemaal reuze handige tips.
Leest u even mee?
“Beste lezers, u heeft natuurlijk heel veel keuze qua supermarkten. Ik noem ze nog maar even op:
Algarsuper
Denk nooit: ik ga eventjes boodschappen doen. Boodschappen doen in Portugal is namelijk een tijdrovend project. De weg naar de kassa is een ware hindernisbaan. Alles gaat vreselijk traag want je hebt bijna nergens aparte pinkassa’s.
Ik noem een paar hindernissen: een oude vrouw die voor haar oma en moeder boodschappen doet: een balk tussen de verschillende boodschappen, apart afrekenen voor 3 huishoudens en natuurlijk alles in contant geld, centjes, muntje van 2 cent etcetera. Pinnen is niet standaard in de Algarve. En dan is er de ellende van het NIF-nummer, het fiscale nummer dat ieder Portugees heeft. Dat geef je je door aan de cassiere en die vermeld dat op de kassabon, en dan kan je meedoen aan de jaarlijkse kassabonnetjesloterij. Hoofdprijs: 50.000 euro per trekking. Heel slim van de belastingdienst want die volgt op die manier de burgers. Wat ook gebeurt aan de kassa: heel veel kletsen. Hoe gaat het met je moeder/man/kinderen en het personeel vindt het geen probleem om mensen te laten wachten.
Ook een regel in de Portugese supermarkt: vrouwen met kinderen en ouderen mogen voor in de rij en worden eerder geholpen
Tijdens lunchtijd is er één kassa open want iedereen MOET lunchen. Drie in een rij, kassa erbij: een volslagen onbekend concept in portugal
Zelfscankassa’s bestaan nog nauwelijks in portugal
Ook heel gewoon: bij de ingang staat je persoonlijke karretje netjes geparkeerd samen met tientallen anderen. Ze worden ook nooit gestolen zoals in Nederland, of ergens in langs de weg gezet.
Oplaadstations op de parkings bij de super, voor je elektrische auto, vind je bijna nergens in de Algarve. Lidl begint er nu mondjesmaat mee en is mede daarom zo geliefd bij camperaars.
En dan nemen we nog even de supermarkten door:
Lidl: alles en iedereen. waarom? Aanbod non-food is geweldig en bij gebrek aan winkels à la onze Hema wordt er driftig op los gekocht: pyjama’s, boormachines tv’s, sportuitrusting en alles is altijd razendsnel op.
Aldi idem. Duitse degelijkheid vinden de Portugezen heel belangrijk. Aanbiedingen zijn snel uitverkocht, bepaalde managers van Aldi-filialen hebben de boel niet op orde.
Opvallend veel homosuele cassieres die hun armen scheren zodat hun tattoos beter zichtbaar zijn.
De Aldi in Gambelas, vlakbij de luchthaven van Faro, is heel goed, altijd bevoorraad en acties van non food zoals regenpakken en bergschoenen zijn daar altijd nog te krijgen als het elders is uitverkocht.
Auchan: veel Franse klanten aanbod Franse etenswaren echter niet heel groot. wel enorme non food afdeling; witgoed, bruingoed, kachels haarden etc. voor zeer scherpe prijzen.
Intermarché: karige en sleetse groenteafdeling, niet verzorgd. Duur, wel goeie franse spullen; paté, cornichons foie gras en Franse wijnen.
Algarsuper: bijna uitsluitend Portugese klanten. Heel Portugees aanbod.
Goedkoop en vers. Zit meestal in kleinere gemeenten. Goede wijn die overal te koop is maar dan euro’s goedkoper.
Continente. Stunten enorm met wijn maar niet de beste namen. Slecht wekelijks variërend non food assortiment (wekkerradio’s , tijdklokken en massagekussens).
Wel goede woon- en keukenafdeling, pannen servies, textiel.
Pingo Doce: zeer op Portugezen gericht. Goede wijn en altijd hele scherpe aanbiedingen. Matige non food assortiment. Stapels moten bacalhau (stokvis) waardoor de winkel altijd naar rotte vis ruikt. zou in Nederland niet kunnen.
Goede muziek uit de speakers (jazz, klassiek en Braziliaanse muziek).
Dikke 60+ kassieres die uitgroei hebben. Zeer goed restaurant waar tussen de middag alle kantoormensen zitten te lunchen. Verse kant en klaar maaltijden met een kokkin achter de balie.
Minipreço. De Bas van der Heijden van de Algarve; veel producten over de datum dus afgeprijsd. Mager assortiment, geen verse producten. Geen aanrader. Alleen voor last minute shopping.
Apolónia. De deli voor de upper class. Het is geen supermarkt maar een winkel waar je alles koopt wat je niet nodig hebt; dure non food producten zoals Vacu Vin en stoommandjes. Alle kazen van de wereld, vleeswaren die je in Nederland bij Hergo koopt, en dito prijzen. Het restaurant zit de hele dag vol met gebotoxte 70-jarige vrouwen die hun 3e glas sauvignon achteroverslaan terwijl hun echtgenoot in rode chino’s verveeld de cocker spaniel zit te voeren met snoep. Prima plek voor mensen die totaal op elkaar zijn uitgekeken.
De Apolónia-supermarkt van Almancil is leuk om heen te gaan als net je aow is gestort.
Voor alle supermarkten geldt: de prijzen zijn bijna hetzelfde als in Nederland dus duur voor Portugezen.”
Zo, beste lezers, was dat niet reuze handig? En dan nog even de tip van Tuur: ga naar deze website, tik bijvoorbeeld “cerveja” in en dan krijg je de scherpste aanbiedingen.
En dan nu de uitsmijter van de week: onze vaste medische rubriek van Dr. Kildare.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Bom dia, beste TPOfans en andere lezers volk in dit machtig-prachtig en medisch literair veelbelovend 2022.
Aan het begin van dit nieuwe jaar nemen wij u graag mee naar de praktijk van uw overbekende vakantiedokter James en zijn dagelijkse Algarviaanse praktijkvoering en schier ondraaglijke treurnis! Verhalen over het wel en (vooral) wee van de meest populaire médico onder de Iberische koperen ploert, beste lezers! Op weg naar koortsjes, pijntjes, flatulenties en andere lichamelijke ongeregeldheden met uw toeristendokter. U zult deelgenoot zijn van de meest nederige ervaringen van een geneesheer in de krochten van zuidelijk heuptasjesbejaardenland.
Het lijdzame leven van uw Algarviaanse hotel- en campernomadenspecialist gaat namelijk niet over rozen beste thuislezers, hoteloverwinteraars en overig zonabsorberend ver-van-huis grauw en de smart met u delen doet het volgens het spreekwoord halveren, dus da’s goed nieuws voor uw geneesheer!
Geen doktersromannetjesrelaas over empathie, aantrekkelijke assistentes en aanbiddende bloedmooie patiënten die de dokter rondborstig met verleidelijke glimlach en rode wijn met ronde afdronk verwelkomen, nee, de harde werkelijkheid van uw onder de zon verblijvend genezer bestaat menigmaal uit kommer, kwel en eenzaamheid.
De realiteit in het leven van uw favoriete doutore, beste vrijetijdgenieters, is het tussen de zigeuners van hot naar her slingeren over de A125 en dat zonder koffiezettende assistente!
Deze A125 overigens wordt ook wel ‘de dodenweg’ genoemd vanwege het jaarlijks grootste aantal dodelijke slachtoffers in Europa. Besef hier hoe uw doutor de férias zijn leven in de waag stelt om u te dienen, queridos turista!
En in plaats van de romannetjes verleidelijke aanbidders met vinho tinto in de aanslag wordt uw alom aanbeden geneesheer meestal verwelkomd door steunkousen dragend strompelvolk, al dan niet voorzien van niet genderneutrale Tena Lady Max. Da’s toch ander koek!
Het beklagenswaardig bestaan van uw medicijnman wordt dan ook vooral gekenmerkt door het van vroege morgen tot (en vooral) late avond aanhoren van forte klaagzang, veroorzaakt door bekommerd en van hoge leeftijd ver-van-huis ontheemden die hun laatste sprankje levenshoop ophangen aan de spreekwoordelijke kapstok van de aanbeden dokter. En dat alles natuurlijk in de ijdele veronderstelling dat genoemde dokter beneden in de lobby van de zestien verdiepingen tellende herberg of in een ANWB kruip-door-sluip-door tentje tussen de van luxe overstromende campers met zijn aaifoon ligt te wachten op een door klapperende kunstgebitten doorspekte weeklacht!
Dat alles ook nog tot hem gericht in allerlei talen en dialecten van Fries (oeps! en sorry) tot en met het rochelende Limburgiaans, ondertussen het ontcijferen en vertalen tot begrijpelijk Neerlands overlatend aan de virador de pilulas!
Of de dokter bij de eerste de beste ringtone dan maar meteen wil aantreden en liefst in gezwinde draf, want de nood is hoog en we betalen er tenslotte voor nietwaar? Nou, beste schuimkussenbankhangers en zonsleurpende leesnomaden, zo is uw dokter niet getrouwd met zijn potentiële debiteuren!
Voordat de private schaapwollen pantoffels worden gewisseld met diarree bestendig buiten-de-deur schoeisel stroomt er heel wat water door de Rio Guadiana of is er een sloot goedkope (het blijven tenslotte Nederlanders) vinho branco door de droge keeltjes gespoeld.
Dat de telefonische pré-diagnose na een klaagzang van gebitsprothesebeller vaak als kruisverhoor wordt ervaren en in volle overtuiging van de zorgvrager pure tijdverspilling is (uw médico had ondertussen immers al met een gevulde spuit op de stoep kunnen staan) moge duidelijk zijn! De dokters zijn ook niet meer van de jaren zestig kwaliteit zullen we maar zeggen, toen had je nog échte pillendraaiers in de ogen van de rollator klandizie! Alhoewel er toen geen Tena lady was, maar dat terzijde beste fans!
Artikel gaat verder na afbeelding.
Ondertussen zult u begrijpen dat uw doutore een van alle markten thuis en zéér toegewijd médico is en voor zijn potentiële inkomen door het vuur gaat! Nou, daarmee triggert u precies de juiste knop! Waarheid als een blaarkopkoe, want uw geneesheer weet heel goed dat de klaagzang meestal geen klaagzang is maar een terechte schreeuw om hulp en deze wordt daarom ook steevast professioneel en immer serieus door de doutore gepercipieerd!
Met grote regelmaat en gezwinde spoed vertrekt uw beroemde médico geral dan ook naar de plek des koorts, buikloop en- of andere kriebels, om de situatie in eigen persoon en professie te aanschouwen, ruiken en palperen. Vaker dan nodig overigens, maar immer onder het motto ‘liever twee bezoekjes te veel dan één te weinig’. Het patiëntenpotentieel onder de Iberische zon bestaat tenslotte voornamelijk uit het ultieme dorhout in de ogen van de D66-adepten en oud hout breekt snel zonder de toegewijde zorg en redding van uw favoriete vakantiedokter! Pia moet haar pleziertjes maar elders halen nietwaar!
Ter afsluiting van deze zonnige inkijk en kennismaking amigos breng ik u de blije tijding dat u de komende zondagen frequent mag genieten van spetterende kronieken uit de herinneringen van uw favoriete geneesheer onder de zon!
Até o próximo domingo queridos leitores!
P.S.
Wist u dat het woord ‘diarree’ bestaat uit de twee uit het Griekse vertaalde woorden ‘dia’(door) en ‘rhee’ (loop)? Maar daarover volgende keer meer!
Dr. Killdare
