BRIEFJE VAN JAN – Aan Hans Nijenhuis

Hans,

Als het gaat om de vraag ‘How low can you go?” weet jij het land toch telkens weer te verrassen.

Nóg lager.

Want wie is de eerste journalist in Nederland die een ‘ik-verhaal’ schrijft over hoe hij thuis een Oekraïense vluchteling opvangt?

Hans Nijenhuis, de voormalig hoofdredacteur van het Algemeen Dagblad.

“De deur gaat open. En vervolgens is daar dan Masja: twee dunne benen, een dikke jas, een grote muts en een verrassend klein rugzakje. ‘Welcome to Holland. You are safe here’.”

Kots.

Voor de zoveelste keer.

Eerder deed ik dat al toen je die talentloze treiterturk uit Zaandam zogenaamd een ‘baan’ als vlogger aanbood.

Om hem na drie filmpjes en nadat je hem voldoende had uitgemolken in de publiciteit de straat op te gooien.

Kots.

Of toen je bij een demonstratie van/met dat Volt- en D66-volk van de openbare ordeverstoorders ‘Extinction Rebellion’ werd opgepakt.

En je ’s avonds bij een talkshow zat te janken over “de aantasting van de persvrijheid”, terwijl je niet eens de juiste perskaart bleek te hebben.

Kots.

Of toen je de stekker uit de jaarlijkse Haringtest, Oliebollentest en Friettest trok. Dat waren nou net de producties die het Algemeen Dagblad in jouw tijd niet voor de woke-agenda maar voor de lezers maakte.

Je hád de door jou aangestelde keurmeester bij de Haringtest kunnen vervangen en de betwiste spelregels bij de Oliebollentest eerlijker kunnen maken.

Maar je draaide liever een van de kernwaarden van het AD (de consumentenjournalistiek) de nek om, zodat je bij de  Matthijs’en van deze wereld de integere hoofdredacteur kon spelen.

Kots.

Of toen je stoere praat stond te verkondigen over het feit dat je Mark Rutte had verteld dat jij als AD-hoofdredacteur wel even zou zorgen dat Geert Wilders de volgende keer premier zou worden als Rutte weer de voorkeur voor een interview zou geven aan De Telegraaf.

Kots.

Of toen je vanwege een stel klagende vrouwen en een jaloerse webredacteur op de redactie je sterverslaggever Wierd Duk het leven dusdanig onmogelijk maakte dat hij naar De Telegraaf vluchtte.

Kots.

Of toen je dat malle hoofddoekmeisje, Hanina Ajarai, niet tegen zichzelf in bescherming nam nadat ze een column opstel inleverde waarin ze stelde dat ze geen seconde treurde om de doden van de aanslag op de MH17.

En je haar, nadat je die column tot de laatste druppel had uitgemolken op social media, als een baksteen liet vallen toen de kritiek losbarstte.

Of toen je jarenlang bleek te hebben gezwegen over de #metoo-affaire bij je werkgever De Persgroep/DPG Media rond Jaak Smeets, de man die jou zijn zegen gaf bij je aanstelling als hoofdredacteur van het AD.

Kots.

Kots.

Of toen je op het ‘Cross Media Congres 2020’ tijdens een lezing je eigen successen bezong. En je over de coronacrisis zei: “Een verhaal dat héél veel gelezen is, was: twee oudere mensen in Brabant waarvan de één overleed aan corona en binnen twee dagen de partner ook. Ze zijn samen begraven. En dan zat je nog met het probleem dat begrafenissen eigenlijk niet kunnen. Dat was hét verdriet van Brabant in één verhaal… Werd massaal gelezen, heeft heel veel abonnees opgeleverd.”

Ik herinner me dat verhaal nog goed.

Eerst overleed Doortje Opheij aan corona, twee dagen daarna Harry Opheij. Twee geliefde tachtigers, die tot hun dood actief waren in het verenigingsleven in het Brabantse Erp. Harry was daarvoor nog koninklijk onderscheiden en bedeeld met de gouden speld van de KNVB.

Voor het dorp Erp waren het mensen.

Voor Hans Nijenhuis zijn het “veel nieuwe abonnees”.

Kots.

Of toen je vol trots het onlangs wegens ‘haat’ gestopte door je opvolgster ontslagen labiele nichtje van Jan Roos (Saskia Noort) introduceerde als nieuwe columniste in de zaterdagkrant. Terwijl je die plek al min of meer had toegezegd aan een vrouw die veel meer aansluiting had bij het groot-Rotterdamse lezerspubliek van het AD (hoi, Fidan!).

Kots.

En nu staat er dus een verhaal van bijna 2000 woorden in het Algemeen Dagblad over de geweldige Hans Nijenhuis die de verdieping van zijn geweldige dochters Nadia (23, studeert tot de zomer in Noorwegen) en Hanna (25, is het huis al uit) wel beschikbaar wil stellen aan Masja (27, twee dunne benen, een dikke jas, een grote muts en een verrassend klein rugzakje).

En die dat Oekraïnse meisje op de parkeerplaats van een Van der Valk-restaurant oppikt met de woorden: “Welcome to Holland. You are safe here.”

Wat natuurlijk helemaal prima is.

Je moet het alleen niet uitmelken ter meerdere eer en glorie van de firma Hans Nijenhuis door er een groot verhaal voor de krant van te maken, ongelooflijke natnek dat je er bent!

Overigens maakte ik me aanvankelijk wel zorgen over hoe safe dat meisje echt zou zijn.

Want de kop in het AD luidde: ‘Hans woont nu samen met Oekraïense Masja’.

Maar gelukkig loopt er ergens in je ik-verhaal ook nog een mevrouw Nijenhuis je huis binnen.

 Dus ik ga er maar vanuit dat Masja’s moeder, die haar juist naar Polen stuurde omdat ze wilde dat haar dochter veilig zou zijn, er inderdaad gerust op kan zijn dat dat meisje niet misbruikt wordt door een man van middelbare leeftijd in een ver en onbekend land.

Niet óók nog fysiek, bedoel ik.

Zó low ga je toch niet, Hans?

Groet,

JanD

PS. Cadeautje. Omdat bij jou de natuurlijke aanmaak ook ooit toch wel opdroogt?