Een van de beste memes van het internet is de volgende: een plaatje van een sip kijkende meneer met de tekst erbij: the worst person you know made a great point. Die meme is uitstekend van toepassing op onze grote vriend in Brussel Guy Verhofstadt die even fijntjes uitlegt dat het gradueel opvoeren van de sancties tegen Rusland totaal geen zin heeft.
Volgens Ome Guy heeft het helemaal geen zin om een beetje lafjes gefaseerd de druk op te voeren, want dat werkt alleen in een land waarin de leiders democratisch verkozen worden en onder invloed staan van de publieke opinie.
Een machtswellustige tiran die aan het einde van een lange politieke loopbaan nog en soort maffe wanhoopspoging doet om met een aftands leger de glorie van vroeger te herstellen is natuurlijk helemaal niet gevoelig voor dit soort rationele argumenten. Ook kan het Wladimir Wladimirowitsj aan de kloten roesten of de economie naar de vaantjes gaat: zodra de oorlog een totalitair karakter krijgt is er geen houden meer aan. Je moet dus of hard sanctioneren of toegeven dat het allemaal niet zoveel uithaalt, volgens de man met de slechtste tandarts van België. En daar, beste mensen, heeft Verhofstadt natuurlijk gewoon een punt.
De ironie van de situatie is dat een Byzantijns instituut als de Europese Unie natuurlijk nou net niet in staat is om die harde beslissingen te nemen. Tja, harde sancties, leuk, maar strakkies hebben de moffen niets om de kachel mee aan te maken en natuurlijk is het prima om de Russen van SWIFT af te sluiten, maar komen daardoor de toch al kwakkelende banken met grote hoeveelheden Russies staatspapier niet in de problemen?
Uiteindelijk doet iedereen zijn plasje over het pakket, worden er uitzonderingen verdeeld en krijgen landen de vrije hand om op bepaalde zaken hun eigen inzicht toe te passen. Allemaal gepoker om grote conflicten te vermijden en tot een oplossing te komen waar iedereen min of meer matig tevreden over is, met een roadmap, allemaal onduidelijke fases en stages en veel wonderlijke afkortingen. Zo gaat het immers altijd met de EU.
Het vereist dan ook een soort Poetinesk leiderschap om met de vuist op tafel te slaan en in één klap de kranen dicht te draaien – maar juist de absentie van dergelijk dictatoriaal gedrag maakt ons nou net het vrije westen en daar was het in de eerste aanleg om te doen.
Kortom, zolang we nog voort blijven hobbelen met inefficiënt en inconsistent beleid hebben de duistere tirannieke krachten nog niet gewonnen. Dat is dan wel weer een fijne gedachte.
Lees meer van Constanteyn Roelofs:
