Het is een situatie die miljoenen Nederlanders ongetwijfeld zullen herkennen. Je krijgt een nieuwe job, alles lijkt prima, het salaris is goed, de declaratieregelingen zijn uitstekend en de pensioenvoorziening is goudgerand. Het werk is boeiend en uitdagend en precies in het hoekje waar je je al jaren in specialiseert. Maar. Maar! De samenwerking met je directe collega die nog wel zo aardig was in het sollicitatiegesprek is een ramp. Jullie passen op elkaar als Lego op Playmobil of als slagroom op een rolmops. Al snel wordt het duidelijk dat in deze combinatie geen land te bezeilen is. Foutje bedankt – er is geen mens dat perfect op kan schieten met iedereen op kantoor en hoe je ook je best doet in sommige siutaties, bepaalde mensen kunnen gewoon niet met elkaar door een deur. Zuchten, negeren en uitzien naar een nieuwe baan op LinkedIn dan maar, of wachten tot de volgende ronde overplaatsingen.
Simple comme bonjour zou u zeggen. Maar nee. Het conflict waar het hier over gaat gebeurt namelijk niet op een gewone werkvloer maar op een werkvloer waar mensen zich ongelofelijk slim, briljant en belangrijk vinden: de Europese fractie van D66. Daar kunnen Samira Rafaela en Sophie in ’t Veld niet met elkaar door een deur omdat In ’t Veld de ancienniteitskaart trekt en omdat het ego van Rafaela daar niet mee om kan gaan, ofzo. Dan is zoiets niet gewoon een ordinair probleempje van botsende persoonlijkheidjes, maar een ‘onveilige werksituatie’.
In een eeuw waarin we miljoenen psychologen en ander sociaalwetenschappelijke catweazels hebben opgeleid moet namelijk alles ernstig geproblematiseerd en in het psychologische getrokken worden. Het liefst met een gewichtig maatschappelijk probleem dat in alle kranten aan de hand van invoelende interviews met slachtoffers beschreven wordt, overgoten met een sausje van wetenschappelijke duiding.
Daarna wordt het probleem natuurlijk teruggevoerd op de klassieke vijanden. Het patriarchaat. Kolonialisme. Kapitalisme. Sociale euvelen bestaan immers niet omdat mensen gewoon lastige, vermoeiende en grillige apen zijn, maar door systemen en patronen. De oplossing is ook klassiek. Heel veel praten. Praten in werkgroepen. Praten in praatgroepen. Praten met een therapeut. Vooral op zoek gaan naar ‘healing’ en het ‘deprogrammeren’ van het Kapitalisme en het Patriarchaat.
We zagen dit patroon natuurlijk ook al bij Volt en dat is uiteraard geen toeval. Daar werd ook gewoon een vrouw die met een drankje teveel op wel eens kut zei aan de telefoon met een medewerker ook meteen bestempeld als een ‘onveilige werksituatie’ in plaats van gewoon een dagelijks menselijk probleem. Het grote probleem is natuurlijk au fond de overproductie van volstrekt onnodige hoger opgeleiden die de hele dag maar problemen overcompliceren en overbeschrijven om hun eigen diploma te rechtvaardigen en daarmee klein menselijk leed waar we allemaal last van hebben opblazen tot grote, systematische problemen. Koddig, grappig en een dankbare bron van satire.
Het is alleen zo jammer dat deze vermoeiende eggheads met een HBO+-opleiding de boel runnen in dit land en dat de rest er dus ook zoveel last van heeft, maar goed.
Lees ook van Constanteyn Roelofs:
