Uw hoofdredacteur op de dodenweg van de Algarve op het nippertje ontsnapt aan Magere Hein. Laetitia: Portugal Über alles en Spanjeman Raúlito: Wij in Spanje en Portugal hebben geen stikstofprobleem. Wij hebben ook geen woningprobleem. Wij hebben hooguit een leegstandsprobleem.
Spoiler alert, lieve mensen: ik leef nog, dat bleek al uit de titel, maar het had anders kunnen aflopen. Ik ging vrijdagavond op mijn fietsje nog even naar de grote stad Olhão om cultuur te snuiven en stak vlak bij mijn woonst de N125 over, ook wel de dodenweg genoemd. In feite is de tolweg A22 gebouwd omdat de Estrada Nacional 125 een van de gevaarlijkste wegen in Europa was. En is, aangezien de meeste Portugezen niet bereid zijn om het tolgeld te betalen. Even een leuk feitje tussendoor om de spanning erin te houden: langs de N125 staan op de eerste mei duizenden vogelverschrikkers in de berm, vaak voorzien van een kleine anekdote en een flesje bier, een sigaret in de stro-kop en andere zaken die de Algarviaan belangrijk vindt. De poppen moeten allemaal gefotografeerd worden door João en alleman en die staan dus om de vijf minuten op de rem. Portugezen zijn de meest rampzalige chauffeurs van Europa en de lezer raadt het al: één grote kettingbotsing tot de Spaanse grens.
Ik steek de dodenweg dus over, het schemerde nog en de straatverlichting was al aan. Ik kijk altijd bijzonder goed naar links en rechts en weer naar links want dat heb ik in 1947 op de School met de Bijbel Willem van Oranje – ook wel de glazen school genoemd – in Ede geleerd. Ineens kwam daar uit het niets een auto opduiken, vloog ik door de lucht en schoof nog even lekker op met mijn rechterarm en smoel over het nog lekker warme asfalt. Een oud, aardig Portugees boertje, die net als ik flink naar wijn meurde, rende bezorgd op me af. In Nederland was een “jongere” of een tokkie meteen doorgereden. In een mum van tijd stonden er allemaal mensen om mij heen, hele lieve mensen. Mijn bankpasje en mijn dure design-leesbril waren uit mijn peperdure Miami Vice-hemd gevlogen en werden keurig aan mij afgegeven. Die waren in Nederland allang gejat. Mijn hoofd voelde oké, al gutste het bloed uit een gore schaafwond boven mijn slaap. Ik telde mijn ledematen en hoopte dat mijn dure hemd niet beschadigd was. Toen kwam er een ambulance en die was van de bombeiros, van de brandweer. André en Beatriz legden mij op een brancard en deden allerlei Eerste Hulp-dingetjes. Tot mijn laatste snik blijf ik een gezellige causeur en ik vroeg aan André hoe dat nou zat met die ambulances in Portugal, want dat is een ingewikkeld systeem met veel privé-wagens. Ze wilden dat ik naar het ziekenhuis ging maar dat vond ik overdreven. In het ziekenhuis van Faro of de privé-kliniek van Gambelas ben je zo drie uur kwijt met wachten – ondanks mijn peperdure verzekering van Médis, die ik pas een jaar of drie heb, en ik riep nog tegen broeder André: ‘Ho ho ho, ik moet de Portugal Post voor zondag nog in elkaar flansen, de columns van Laetitia en Raúl zijn al binnen’.
Wat Médis betreft: ik was 7 jaar onverzekerd in Portugal en 6 jaar in Brazilië en Paraguay. Mijn moeder zei vaak: Wie dan leeft, wie dan zorgt, er valt geen musje van het dak zonder de wil van de hemelse Vader, Tuurtje. Het goede mens had zo een groothandel in tegeltjeswijsheid kunnen beginnen. Mama noemde mij vaak een flierefluiter en een luchtfietser, een soort Johnny Depp in Arizona Dream, begeleid door In the Death Car van Iggy Pop. Pensioen heb ik niet, in het beste geval mag ik over vijf jaar mijn AOW’tje aanspreken en die paar knaken “pay the rent”. Ik maak mij hoogstens zorgen over een TIA. Dan kan ik niet meer kan schrijven en zit ik zonder inkomen. Drie jaar geleden – ik was 59 – ging ik bij mijn bank toch maar eens informeren naar een ziektekostenverzekering. De directeur zelf – ik behoor immers tot de notabelen in de Algarve – pakte een formulier en zei: rookt u, Don Arturo? Nope. Drinkt u: nope, senhor, al 62 jaar geheelonthouder. Verder vroeg hij nog of er veel ziekten voorkwamen in mijn familie en toen slikte ik even en zei toen zachtjes: neen. Nou is mijn hele familie doodgegaan aan K, inclusief mijn hondje Blackie toen ik een jaar of zeven was, dus dat was een wit leugentje. Nu betaal ik 180 euro per maand bij Médis: alsof je een emmer leegschudt. Ik lag dus in de ambulance na te denken over het lot en het noodlot, want ik had wel dood kunnen zijn.
Toen ik nog piepjong en aanstootgevend mooi was, kwam ik regelmatig bij Willem Alfrink over de vloer. Deze volle neef van kardinaal Alfrink had de homoseksualiteit uitgevonden en verbeterd en was tevens helderziende. Leen Jongewaard en Adèle Bloemendaal rekende hij tot zijn beste klanten. Als die twee heerlijke Mokummers niet bij Willem thuis zaten te beppen, belden ze de lieverd continu op voor paragnostische adviezen. Op zijn etage tegenover de Stopera stond de drank altijd klaar. Terwijl Willems artistieke clientèle vals roddelde over het hoofdstedelijk variété, maakte ik snaaks de jeneverflessen soldaat. Eens begon het medium licht te hijgen – ik had een aanstootgevende suède knickerbocker aan – en hij fluisterde: ik zie een oude man op je schouder. Het is een engel die je altijd beschermen zal. Maar wat is dat nou toch? Jakkes, allemaal paarse vlekken op je lijfje! De aidsepidemie was uitgebroken – homokanker noemde Willem het – en kaposisarcoom tierde welig in de scene. Zijn visioen was waarschijnlijk projectie en het werd tijd om op stappen want ik geloof niet in engelbewaarders, kabouters, laven en regenboogeenhoorns. Maar misschien had die lieve Willem toch gelijk, met die engelbewaarder. Ik pieker graag over mijn einde: verwoest door korsakov, chikungunya, lymeborreliose en knokkelkoorts, op een podium zoals Tommy Cooper of gewoon heroïsch worden geplet door een vrachtwagen op de N125, de dodenweg van de Algarve. Maar nu dus even niet.
In de Algarve sterven mensen als vliegen. Sinds ik hier woon, heb ik minstens dertig begrafenissen bezocht. Er is verder toch niks te doen en zo kom ik tenminste nog onder de mensen. Veel eenzijdige ongelukken met brommers en auto’s die zich in bomen boren. Dronken boertjes die geschept worden als ze ‘s avonds langs een onverlichte weg naar huis waggelen. Soms hangt iemand zich op. Tijdens beschonken jachtpartijen willen er nog wel eens doden vallen en sporadisch wordt er iemand vermoord, meestal in de relationele sfeer. Veel expats drinken zich dood. Zo kende ik een Engelsman die een maand in zijn houten huisje lag. In augustus. Zijn honden hadden het baasje half opgepeuzeld toen de gendarme hem vond. Vervolgens lag de Engelsman, wat er althans van hem over was, maanden in een koelcel in het mortuarium. Niemand kwam het kadaver ophalen. Het vrouwtje van de Engelse tennisvereniging heeft toen wat met de pastoor geregeld. De kerk bleek een speciaal spaarpotje te hebben voor noodgevallen en uiteindelijk ging de Engelsman, die niet eens katholiek was, toch de grond in. Ik was de enige begrafenisganger.
Alles goed en wel, maar na een half uur herrees ik gelijk Lazarus van mijn brancard, en stapte op mijn fiets, die wonderbaarlijk genoeg geheel intact was en niet gestolen, zoals dat Nederland gebruikelijk is. In Amsterdam-west steelt men zelfs invalidenwagentjes en looprekken en RollerMates met een complete COPD-installatie van arme blanke bejaarden! Ik ben maar meteen huiswaarts gekeerd, want de grote bruisende poel des verderfs Olhão kon wel even wachten. En dankzij de voorzienigheid kon ik dit fijne stukkie tikken. Adeus!
De Portugese autobezitter heeft ook Uber ontdekt: Overal zie je ze in mijn omgeving rondrijden, en er komen er steeds meer bij. In Nederland meestal te herkennen aan auto’s met blauwe kentekenplaten, in Portugal is dat een opgeplakt stickertje waar TVDE op staat. Wat is Uber nou eigenlijk precies? Het bedrijf bemiddelt tussen een reiziger en een aanbieder van personenvervoer in diverse landen. D.m.v. een app verbindt Uber klanten met prive-chauffeurs in 72 landen. Uber verdient aan deze taxiritten 26% van de prijs ex btw. Bovendien verdient Uber ook nog eens aan de doorverkoop van persoonsgegevens van hun klanten. Goeie business. Inmiddels is Uber aan het uitbreiden met maaltijdbezorging en vracht. Heb je iets te vervoeren dat niet in een personenauto past? Uber regelt het allemaal. Het is uitermate prettig gemaakt voor de reiziger: Geen gedoe meer met chauffeurs die omrijden, sjoemelen met de meter of contant afrekenen. Je betaalt je rit van te voren met je creditcard en achteraf kan je via de app je chauffeur een fooi geven. Ook kan je een beoordeling achterlaten als je vond dat de auto naar sigaretten stonk, de chauffeur te hard reed of de radio alleen maar luide islamitische liederen speelde zodat je je telefoongesprek niet kon voeren. Alles voor de klant. En dat is een hele verbetering in de taxi-rimboe.
Wat vinden we van Uber in de Algarve? Mijn ervaring is niet altijd even goed. Vooral in de nachten zijn Portugese Uber-chauffeurs flink onbetrouwbaar. Ik heb al vaak de situatie gehad dat chauffeurs mijn geplande rit er opeens na 10 minuten uitgooiden. Ook het reserveren van een rit als je bijvoorbeeld om 05.00 uur ‘s morgens op de luchthaven moet zijn is erg onzeker. Mijn dochter had vorige week een rit gereserveerd en de chauffeur is gewoonweg niet gekomen. Aangekomen bij de reguliere taxistandplaats bleken de taxi’s pas om 06.00 te gaan rijden. Portugezen kunnen wat dat betreft erg vasthouden aan hun tradities, ritmes en normen. Wat Uber-chauffeurs ook doen is rondhangen bij het vliegveld van Faro, omdat daar de meeste klanten te vinden zijn. Dat betekent meestal dat als je een Uber aanvraagt deze helemaal van het vliegveld van Faro moet komen. Dus tel bij je wachttijd gerust een klein half uurtje op voordat deze op je afhaallocatie is. Dan Uber op het platteland. Als ze je locatie niet kunnen vinden zijn er chauffeurs die je niet even bellen. maar omkeren. Kortom: Iedereen wil Uber-chauffeur zijn, maar een stapje verder doen en service geven is soms moeilijk op te brengen. Maar ik heb ook hele fijne ervaringen. Een keer had ik mijn telefoon in de Uber laten liggen. De chauffeur is de volgende dag helemaal uit Albufeira naar mijn stad gereden om deze terug te brengen. Uiteraard heb ik lekker veel cash gepind en hem flink beloond. Uber Überall! U wil nooit meer zonder!
Net nu ik jullie wilde aanraden Nederland zo snel mogelijk te ontvluchten, dropt Wopke de bom. Hij gaat dit kabinet opblazen, eindelijk, met buklaaf Hugo in zijn slipstream, klaar om, mocht Wopke worden uitgekotst, ijdel als hij is, het roer van het CDA over te nemen. Het is nu of nooit zal Wopke gedacht hebben. Nooit omdat het CDA ophoudt te bestaan als partij die er nog enigszins toe doet als er nu niet drastisch wordt ingegrepen. De Omtzigtman is in zijn eentje al een aantal maal groter dan de partij die hem openlijk schoffeerde om maar met Hare Kaagheid de macht te kunnen delen.
Wopke vindt de stikstofproblematiek zoals verzonnen door het linkse smaldeel in de regering achteraf gezien toch niet echt wat zijn kiezers voor ogen hadden toen zij, dom dom dom, het vakje CDA rood kleurden tijdens de laatste Tweede Kamerverkiezingen. Hij wist kennelijk, net als de minister van Klimaat (mag ik even hardop lachen hier?) Robbie van Jetten, niet wat stikstof ís en wat het doet.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Of zelfs maar waar het vandaan komt.
Goed, hier in Spanje, Portugal voor zover ik weet idem dito, hebben wij geen stikstof probleem. Wij hebben ook geen woningprobleem. Wij hebben hooguit een leegstandsprobleem.
Artikel gaat verder na afbeelding.
En een krakersprobleem. Dat wel.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Maar dan weer wel geen hypotheekrenteaftrekspook dat vroeg of laat de huidige huizenbezitters zal overvallen door totale afschaffing. Rutte heeft zelf gezegd dat dat nóóit zal gebeuren. Dus hypotheekrenteaftrekafschaffing in 3-2-1…
Artikel gaat verder na afbeelding.
Net nu Hugo sowieso al lekker bezig is om de geplande honderdduizend woningen per jaar terug te brengen tot, laten we zeggen, best case scenario, een stuk of veertigduizend. Nèt te weinig om de jaarlijkse toestroom van gelukszoekers te voorzien. Zeker als die ook nog eens aan gezinshereniging gaan doen. Dus netto maakt Hugo’s beleid de huizenmarkt nòg kleiner.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Nu heeft onze geliefde Hoofdredacteur ons zeer op het hart gedrukt het Iberisch schiereiland niet al te rooskleurig voor te spiegelen, dit om toestanden als in Ter Apel, maar dan niet met economische vluchtelingen maar met èchte politieke vluchtelingen uit Nederlandje, te voorkomen. Maar ja, meelevend als ik ben kan ik het toch niet over mijn hart verkrijgen jullie níet op deze oportunidades te wijzen.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Want laten we eerlijk zijn, zelfs al mòcht Wopke het kabinet laten ploffen over stikstof- en boeren-leed (fat chance), een nieuwe coalitie zal tenminste twintig jaar nodig hebben om de door de opeenvolgende kabinetten Rutte aangerichte schade te herstellen, mocht dat überhaupt mogelijk zijn.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Nee, jullie toekomst en die van jullie kinderen ligt elders. Pro-tip; probeer niet RTL via ‘Het roer om’, of hoe die zooi allemaal heet, je emigratie te laten bekostigen. Verkoop je huis gewoon voor de hoofdprijs aan het COA. Hugo weet ervan.
Artikel gaat verder na afbeelding.
En zorg dat je ‘online’ en ‘vanuit huis’ kan werken. De mogelijkheden zijn waanzinnig. Fijne week gewenst, met veel Hugo-nieuws. Even geen Frenske betekent dat.
*zucht*
