OPINIE
Ontucht in bejaardenreservaat de Algarve, nieuwe vliegperikelen van onze razende makelaar én oud-stewardess Laetitia en vakantieman Raúl over Nederlandse vakantiegangers in Spanje die niet meer terug willen naar de treurige Heimat.
Ruim tien jaar geleden moest ik kiezen tussen Andalusië en de Algarve. Met tegenzin, want ik was liever in Zuid-Amerika gebleven. Ik had een droomboerderij op het oog nabij Jujuy, een schattig Argentijns stadje aan de voet van de Andes, even benoorden Salta. De quinta kostte geen drol en was perfect voor honden, kippen, geiten, ezels, varkens en alpaca’s. Van de wolletjes van de alpaca’s ging ik poncho’s breien en eindelijk kon ik mijn echte passies uitvoeren: brood, wijn en geitenkaas maken. Ik had echter buiten de waard gerekend, want mijn toenmalige Spaanse verloofde wilde na onze tropenjaren in de Nieuwe Wereld plotseling terug naar haar moederland. Nou ben ik een meegaand en empathisch figuur, maar ik had geen zin om in de buurt van mijn Madrileense schoonfamilie – de inquisitie – te wonen. Ik vond Spanje sowieso geen optie voor mijn ouwe dag, omdat iedereen daar aan de coke zit en de hele dag zit te zuipen. Het werd dus de Algarve, waar ik eindelijk het gat in mijn hart kon dichten en heel mooi ging opdrogen.
Het voelde als een spagaat, want Spanje was altijd mijn grote liefde geweest. Omstreeks 1974 maakte ik Nuestra Casa schoon, een woonkazerne voor Spaanse gastarbeiders die in de wolspinnerij van de Enka-fabriek in Ede werkten. Iedere ochtend moest ik driehonderd bedden opmaken. Al die Galicische boertjes trokken zich elke nacht af in hun rukbunkers en ik moest met mijn tere kunstenaarshandjes in die vaak nog lauwwarme lakens graaien. Daar stond tegenover dat ik de eerste Veluwenaar was die knoflook, chorizo en tortilla vrat en wijn uit varkenslederen drinkzakken slobberde.
Een dag na de dood van generalissimo Franco reisde ik voor het eerst naar Spanje. Ik was en ben hartstikke antifascistisch en had de dictatuur van de caudillo tot zijn laatste snik geboycot. Het noodlot verbond mij met generaal Alfonso Armada, de oom van mijn reeds genoemde Spaanse verloofde en het brein achter de mislukte staatsgreep in 1981. Paljas Tejero begon toen te schieten in het parlement, volgens mijn schoonfamilie met medeweten van de koning. Overigens vond tio Alfonso zijn wapenbroeder Franco ‘te progressief’.
De verloofde boekte kort na onze zenuwslopende remigratie (inclusief hondencircus) naar het Avondland een enkele reis Faro-Madrid. Eind goed, al goed, want ik woon nu vlak bij Spanje en geniet van het beste van twee werelden. Wel zaaien die bezoekjes verwarring in mijn hoofd, want santa puta madre de Dios: wat is Andalusië heerlijk ruig in vergelijking met de Algarve, mijn bejaardenreservaat met de slogan: ‘Neukt u nog? Nee, ik golf.’
Ogenschijnlijk is de Algarve een geriatrisch en gerontologisch paradijs waar niemand het nog doet, behalve als de daad gericht is op de reproductie van Portugezen. Maar dat schiet ook niet echt op, want mijn patrie de cœur wordt geteisterd door een negatieve bevolkingsgroei en in het jaar 2204 is de Portugees net als de dodo uitgestorven.
Maar schijn bedriegt, want het broeit en zindert van de erotiek in de woeste wouden van de Algarve profundo. Zo woont Paul Cook, de drummer van The Sex Pistols, om de hoek en wie schetst mijn verbijstering toen ik een paar jaar geleden ontdekte dat Otto Muehl mijn buurman was in Moncarapacho.
De Wiener Aktionist choqueerde in de jaren zestig en zeventig met zijn body art performances en stichte Friedrichshof, een – zo meldt Wikipedia – door reichiaanse principes geïnspireerde therapeutische commune, de zogenoemde Aktions-analytische Organisation bewusster Lebenspraxis, die volledig gemeenschappelijk eigendom alsmede de afschaffing van de exclusieve paarrelatie (Zweierbeziehung) en het kerngezin (Kleinfamilie) als opvoedings- en disciplineringseenheid voorstond maar die in toenemende mate een autoritaire structuur ontwikkelde.
Seksgoeroe Muehl raakte verwikkeld in vunzige schandalen met minderjarigen en vluchtte na een langdurige gevangenisstraf naar de Algarve. Kort voor zijn dood bezocht ik hem met tekenaar Gabriël Kousbroek. Kous vertelde mij dat Muehl een absolute cultheld was op de Amsterdamse Gerrit Rietveld Academie en zei:
‘Ik heb zelf ooit een muehliaanse performance bij kunstenaarscollectief de Nieuwe Meer uitgevoerd, waarin ik een diepvrieskip neukte. Dat is allemaal gefilmd, als je het niet mocht geloven.’
Ook kunstbroeder en tijdgenoot Peter Klashorst in het verre Cambodja werd zwaar beïnvloed door de body art van Muehl. Klashorst:
‘Het stimuleerde mij tot het neuken van een vis in het legendarische programma BG-TV van de VPRO. Dat fish fucking is toen een hele trend geworden bij collega-kunstenaars. Er verscheen een vernietigende recensie over mijn performance in Vrij Nederland en ik ben daarna wekenlang met de dood bedreigd.
Volgens mij had recensent Nico Scheepmaker het over een kabeljauw, maar het was een makreel. Ach, iedereen kan toch een makreel neuken. Kunsjt!’
Op YouTube is Muehls lp Psycho Motorik uit 1970 geheel gratis te beluisteren. Muehl masturbeert, neukt, boert, scheet en brult dat de kinderen van de luisteraars klootzakken zijn, verwekt door anale seks. De kunstenaar maakt van Frank Zappa een koorknaap die met de handjes boven de dekens slaapt. En die viezerik was mijn buurman. Ik schreef het al: niets in de Algarve is wat het lijkt. Ik woon in het Sodom en Gomorra van Europa.
Er moest weer teruggevlogen worden, dus op naar Portugal. Via de live webcam keek ik thuis naar de vertrekhal van Schiphol: de drukte viel mee, geen drie uur vantevoren aanwezig voor mij, en al helemaal niet omdat de familie waar ik verblijf een kwartier rijden van de luchthaven – in Amsterdam – woont.
Aangekomen op Schiphol zoefde ik door de security. En dan begint het eigenlijk pas, want lieve lezers, waarom wil Schiphol dat je drie of vier uur van tevoren komt? Omdat je dan lekker geld gaat uitgeven. Veel geld. Want alles kost drie keer zoveel als aan de overkant. Het drama 9-11 deed daar nog een schepje bovenop, zodat je sindsdien ook niet meer je eigen water van thuis mee mag nemen. Dat het Nederlandse kraanwater het beste ter wereld is weet natuurlijk alleen de Nederlander en die doet dan ook heel verstandig zijn doppertje te vullen met het kraantje in de toiletten.
Een flesje water bij de Heineken House kost namelijk drieëneenhalve euro. Zo onsympathiek als dat in Nederland gaat, kun je op de luchthaven van Faro na de security een fles water van één euro kopen. Overal wil iedereen, als dat kan, lekker graaien en Schiphol graait vierentwintig uur per dag een behoorlijk bedrag bij elkaar voor consumptiegoederen die je helemaal niet eens nodig hebt. Verdienmodel, heet dat.
Ze zullen wel gek zijn je te informeren dat je vlucht twee uur vertraagd is, zodat je nog wat langer thuis kan blijven: Dat scheelt namelijk twee uur geld uitgeven.
Zodra de melding Gate open op de borden verscheen kreeg ik een email van Transavia dat mijn vlucht vertraagd was. In plaats van 16.00 uur gingen we nu 18.00 uur naar Faro.
Aan omroepstemmen doen we op Schiphol al tientallen jaren niet meer, die gezelligheid hebben ze ons afgenomen. Op de NS-stations gebeurt dat gelukkig nog steeds, want stel dat je niet kan lezen, maar waarschijnlijk vond Schiphol het niet sexy om steeds maar vertragingen en gate-wijzigingen om te roepen. Bovendien verstoort dat het koopgeluk maar.
Alles voor de reiziger is het credo. In mijn beleving voel ik mij vee dat geniepig naar de slachting wordt gemanoeuvreerd.
Wat ga je doen als je twee uur moet blijven waar je bent? Ik pakte mijn boek en ging in een lounge lekker zitten lezen, op de borden nog altijd mijn vlucht in de gaten houdend waarop stond ‘Faro, 16.00 uur, Gate open‘. Als je de omroepstem afschaft, zorg dan dat je tekstborden wel de juiste info geven. Ik vertrouwde maar op de transavia mail.
Twee uur later bij de gate: gefrustreerde reizigers, jengelende kinderen. De koffie was op, het geld trouwens ook, een mevrouw van de informatie die niks anders deed dan excuses maken voor iets waar ze niets aan kon doen: Het vliegtuig was stuk en we wachten op een toestel uit Duitsland.
We vertrokken helemaal volgens planning twee uur later, in een Duits vliegtuig met Duitse crew. Eindelijk rust. Geen gewauwel van Transavia stewardessen met scheurtjes. De captain hield z’n mond toen we over Bordeaux vlogen.
Vliegen. Wat een gedoe…Maar tegelijkertijd vrij geweldig.
Nu de migratiestroom eindelijk afneemt en een tegenovergestelde richting aanneemt, wordt het tijd om het fenomeen eens nader te beschouwen. de zwaluw, bijvoorbeeld, komt vroeg in het jaar, als de temperatuur, normaal gesproken, insecten uitnodigt uit te vliegen en, excuseer, zich de tyfus te naaien om zoveel mogelijk nageslacht op de wereld te pleuren.
Dat is natuur, dat kunnen wij billijken. De zwaluw vaart er wel bij.
Komt de mens, ook zo in april, mei. Bejaard en op reis. De bejaarde mens is een trekvogel, maar dan anders. De bejaarde mens heeft botten die niet tegen de kou kunnen en daarom elk jaar rond kerstmis daar moet zijn waar de kleinkinderen zijn; in Nederland alwaar de verwarming van een kinderkamer al niet meer te betalen is, laat staan een eengezinswoning. Volslagen logisch toch?
Terwijl ze tot drie weken voor kerst nog op een camping op het Iberisch Schiereiland staan met hun camper danwel caravan!
In juni, juli, maken ze plaats voor de nog werkende groep, die een stuk kapitaalkrachtiger is, volgens de gepensioneerden die allen met een nieuwe camper en nieuwe elektrische fietsen (dit voorjaar gekocht in de aanbieding, 5 kilowattuur méér accu dan mijn vorige!) maar toch nog nét voor het hoogseizoen mogen gaan van de chef, “want dan hebben de collega’s met kinderen het wat makkelijker qua planning.” Dit jaar leverde dit al een movimiento que te cagas op. Toen moest de hoofdmeute, zeg maar wat in Nederland “De Bouwvak” wordt genoemd, nog beginnen.
Maar goed, de migratiestroom die elke zomer plaatsvindt, die van de gezinnetjes, is zo goed als tot een einde gekomen. Heerlijk was het! Drie weken lang lopen over hoofden in het zwembad terwijl de Middellandse Zee vijftig meter verder gewoon op een uitermate relaxte wijze, met dertig graden, lag te klotsen met NIEMAND die er in lag te zwemmen, want ja, challenge op joetjoep van schijten in het zwembad en je weet zelluf, dan mot je wel, toch?
Maar goed, migratie. Al die vluchtelingen uit Holland hebben wij natuurlijk liefdevol opgevangen tegen gereduceerd tarief. Behalve de bars en restaurants van Hollandsche eigenaren, die laten hun prijslijst dagelijks doorfaxen vanaf het Rembrandtplein. En eigenlijk wilden die vluchtelingen, in Brussel noemen ze die stakkers nog steeds – tegen beter weten in – toeristen, helemaal niet terug naar hun, in abominabele staat verkerende habitat, maar alles zómaar naar de ratsmodee laten gaan ging ze dan ook weer wel een beetje te ver.
Helemaal opgeladen na drie weken tropische temperaturen en nul (0) mm regen keerden zij terug naar Nederlandje. Waar de regering een hete herfst te wachten staat. Want de Vox Populi te Salou is er wel klaar mee. Robje van Jetten? Meld je alsjeblieft ziek voor de Algemene Beschouwingen want anders moet half Nederland vroeg uit de veren om je op te wachten, zoals ik het begrijp.
Op zich een prestatie om hare Kaagheid te overtreffen in ‘ongewenstheid’ qua publiek bestuur. ‘Maar,’ zo probeerde ik een paar keer in een gesprek met stemgerechtigde Nederlanders, ‘Robbie zal toch wel énige kennis van zaken hebben omtrent het speciaal voor hem verzonnen ministeriële verzorgingsgebied?’ Helaas heb ik geen enkel keer een bevestigend of verklarend antwoord mogen ontvangen. Ik verwijs jullie dan ook door naar de D66-literatuur omtrent hun topfiguren.
Maar goed, die migratie dus. Een opvallende tendens deze zomer was dat helemaal niemand zin had om terug te keren naar Nederlandje. Nobody. Nadie. En waarom ook? Kijk, een klein gedeelte van de bevolking wil per se in Nederland wonen. In Ter Apel weten ze er alles van. De grachtengordel is vergeven van mensen met dat idee. Prima, mag iedereen zelf weten.
Maar, als het redden van vijftig voetbalvelden aan gemaakte natuur van het Stikstofspook al vijfentwintig miljard mag kosten, loopt de waarde van Totaal Nederland(je) toch wel aardig richting 170 miljard eurootjes, zijnde precies ongeveer en naar beneden afgerond 10 miljoen eurootjes per inwonert.
Nu hebben wij op het Iberisch schiereiland nog wel plaats voor een paar miljoen nieuwe inwoners met innovatieve ideeën en ervaring in de agri-business. Vooral als ze de poen meebrengen om een en ander lekker te start-up-boosten.
Met andere woorden, in plaats van elk jaar miljarden uit je eigen landje in het onze te pompen, waarom komen jullie niet gewoon allemaal hiernaartoe met je hele handel en santekraam? Laat Den Haag en Brussel de tyfus krijgen. De hele wereld betaalbaar eten, heel Holanda aan de sangria. Twaalf maanden per jaar!
Ik moet hieraan toevoegen dat zowel onze geliefde Hoofdredacteur als mediamogul Bart vanuit Olhão hebben laten weten niet, ik herhaal, níet achter deze aanmoediging de boel aan Rutte te laten, te staan. Maar nogmaals, als Rutte, Kaag en trawanten dan zo graag het land om zeep helpen, verkoop de huid vóórdat de beer geschoten is. Buenas noches, nu Max Zandvoort weer heeft gewonnen,
slaap lekker en droom van je Iberisch paleis.
Lees meer Portugal Post:
De in dit artikel geuite meningen en standpunten zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de meningen of standpunten van TPO.
