OPINIE
Fuseta staat in geen enkele serieuze reisgids en op de kaart is het slechts een vliegenpoepje tussen Faro en Tavira. De enige attractie van het dorp is de godsakker waar men nog tegen een fatsoenlijk bedrag en zonder slappe koffie en kleffe cake de cryptengalerij onder de grond ingaat. Ik heb daar reeds een praalgrafje gereserveerd. Met enig geluk hangt een nabestaande op de kerkdeuren een stencil met een vlekkerig portret (genre mug shot) en mijn enige relevante biografische gegevens: geboorte- en sterftedatum.
Na deze eenmalige kennisgeving gaat het snel met mijn stoffelijk overschot. On-Portugees snel mag ik wel zeggen. Rui, de steevast starnakele lijkwagenchauffeur, parkeert de kist in de kerk, belangstellenden nemen afscheid en hupsakee, daar vertrekt het stoetje stapsvoets naar het kerkhof. Niks geen poespas, huichelachtige necrologieën, laffe kutmuziek zoals Andrea Bocelli en Sarah Brightman met Time to say goodbye of nog erger: de afgrijselijke Stef Bos met Papa (nog potsierlijker wanneer ze dat voor een dooie moeder draaien).
Voor de kist de muur of de grond in gaat, strooit een werkman ongebluste kalk over mijn lijk ter bespoediging van het ontbindingsproces. Na wat geprevel verschijnt er een blijde werkman met een gereedschapskist. Op zijn gemak – nog net niet fluitend – begint hij de metalen binnenkist dicht te lassen, dit om later stankoverlast te voorkomen. Een Nederlander zou brommen: ‘Nou nou, wat ongezellig, kan die hork daar niet even mee wachten? En wat een verspilling, die dubbele kist. Is het materiaal wel milieuvriendelijk?’ Het zal de Portugees worst wezen, en mij dus ook.
Dat was het dan en ik mag God op mijn blote knieën danken als er met Allerheiligen nog iemand de moeite neemt om de plastic grafblommen af te stoffen. Portugezen gaan trouwens liever de muur in dan de grond. En dat terwijl de muur duurder is dan het graf. Misschien vinden ze de knagende wormen en maden eng. Soms zijn het net kinderen. Ik pieker nog over mijn grafschrift. Hodie mihi, crax tibi vind ik wel deftig: ‘Heden ik, morgen gij’. Maar waarschijnlijk wordt het: ‘Ik zei toch dat ik ziek was…’ Die spreuk heb ik gejat van Spike Milligan, maar ik ben dan toch dood.
Ik kan net zo goed ook helemaal niks in mijn steen laten beitelen. Er komt toch niemand.
De aanpalende Carmo-kerk kunt u gerust overslaan, mocht u mijn graf toch – vermoedelijk rond de allerheiligenvakantie, die altijd samenvalt met mijn verjaardag – bezoeken. Om de hoek van de kerk woonde Gaspar Corte-Real, de ontdekker van Newfoundland. Fuseta is de bakermat van de kabeljauwvisserij. Op YouTube staat The Lonely Dorymen, de indrukwekkende film die onze wereldberoemde George Sluizer, זיכרונו לברכה, in 1967 over die woeste zeebonken maakte voor National Geographic. Voorzichtig loerend naar de Algarviaanse vrouw met haar legendarische damessnor, snap ik best dat de mannenbroeders lekker een jaar gingen vissen nabij de gure Noordpoolcirkel.
De bekendste inwoner van Fuseta is de zeer sympathieke en beminnelijke Domingos Caetano, zanger van de in Portugal wereldberoemde band IRIS. Hij runt een rockschool in Fuseta en treedt wekelijks met zijn pupillen op in bar Farol.
Verder gebeurt er hier nooit iets in het dorp. Toch is het vissersdorpje vergeven van de Nederlanders, vermoedelijk omdat parkeren er gratis is en men zich voor amper een tientje ongans kan vreten aan gegrilde vis. De vlooienmarkt is een trekpleister (kijken, kijken, niks kopen). Feira da sucata noemen inheemsen de markt geringschattend: ‘schrootmarkt’. Het is een fascinerende parade van het menselijk tekort: tandeloze zigeuners, in leggings gepropte tattoo-oma’s, uitgeteerde moffen met bandana’s, scharlakenrode Britten in bermuda’s en zwermen doorrookte macramétypjes met verschrompelde levers.
Eens per jaar wordt het strand van Fuseta overspoeld door millennials, tijdens het Pé na Terra-festival: hippieshit met didgeridoedels, trommelaars, vuurspuwers, ranzige wiggers en huppelkutjes. Honderden Brasileiras dansen in minirokjes tot het ochtendgloren op het strand. Geil!
Er is één boek gewijd aan het dorp: Lost in Fuseta: Ein Portugal-Krimi (inmiddels ook verfilmd). Achter het pseudoniem Gil Ribeiro schuilt Holger Karsten Schmidt, een van de succesvolste scenarioschrijvers van Duitsland. Het niemendalletje, genre A Year in Provence van Peter Mayle, is een bestseller.
Waarom, eigenlijk, ben ik niet rijk geworden met een onnozel boek over de Algarve?
Normaal gesproken begroet ik jullie met een uitbundig en welgemeend ¡Buenos dias amigos y amigas!. Helaas is er de afgelopen weken een beweging op gang gekomen aangaande omgangsvormen in de burelen van ‘de media’. Als toonaangevend weekblad ligt de Portugal Post nu natuurlijk, evenals enkele margeproducties als EenVandaag en het Journaal, niet geheel toevallig beide werkstukjes van de publieke omroep, onder het vergrootglas.
Als lid van de ondernemingsraad van Portugal Post International Media sta ik natuurlijk dicht bij de vele medewerkers van dit internationaal toonaangevend magazine en komt mij nogal eens iets ter ore. Dat velen het gevoel hebben op hun tenen te moeten lopen om het ongeëvenaard hoge niveau dat wordt geëist door onze Geliefde Hoofdredacteur bijvoorbeeld. Terwijl de goede man juist zéér inlevend en meedenkend is op het moment dat redacteuren vermoeden de verlangde standaard niet waar te kunnen maken.
Wellicht heeft u gemerkt dat bijvoorbeeld het Medisch Katern, waarin uitgebreide onderzoeksjournalistiek op het gebied van gezondheid en welzijn werd beschreven zonder amok te maken is opgeheven. Dit vooral om de medische redacteuren uit de ongezonde en stressvolle sfeer van almaar de deadline moeten halen zonder de rust te ervaren die juist in de topsport die een dergelijk toonaangevend magazine maken nu eenmaal is. Ik ben niet bij het gesprek geweest waarin de voor betreffende redacteuren bevrijdende mededeling werd gedaan, maar onze Geliefde Hoofdredacteur kennende heeft hij er een feestje voor alle aanwezigen van gemaakt.
Dat vervolgens tegen het einde van de zomer de rubriek over vastgoed kwam te vervallen heeft, naar ik begrijp, te maken met het totaal vastlopen van de vastgoedmarkt in geheel Europa en van grensoverschrijdend gedrag is bij de ondernemingsraad geen melding gemaakt. Geruchten als zou onze Geliefde Hoofdredacteur in een dronken bui allerlei seksuele insinuaties ten aanzien van de vastgoedredactrice hebben geuit zijn vuige roddels die elke grond ontberen.
Zelf heb ik slechts éénmaal een ietwat ongemakkelijk gevoel gehad bij een ontmoeting met het hoofd van ons mediahuis. Dat was toen ik, slordig door de steeds rapper naderende deadline, vergeten was enkele ‘feiten’ op waarheid te controleren. Het was me gewoon compleet ontschoten, zo vol was ik van het onderwerp van die bewuste week. De volgende dag stond hij op me te wachten op het station. Eenmaal geïnstalleerd, tasje uitgepakt, de traditionele stokvis aan moeder de vrouw overhandigd en een paar koele late-middag-pilsjes later, liep hij de tuin in en gebaarde mij hem te volgen.
Artikel gaat verder na afbeelding.
En toen ging hij helemaal Van Nieuwkerk tegen mij. In mijn herinnering, dat is. Naast de cactus die één van de monumenten in mijn tuintje vormt begon hij. Heel helder herinner ik het mij niet maar het kwam erop neer dat die cactus precies de buttplug zou zijn die mij toekwam. Even verder trok hij een kratje bij en klom erop om zijn gezicht op dezelfde hoogte te krijgen als het mijne.
Onze geliefde Hoofdredacteur is, zoals u wellicht al wist, lichtelijk verticaal uitgedaagd. In de diepte haalt hij dat tekort echter wel weer in. Enfin, ik moest vlak voor hem komen staan terwijl hij mij eens even flink de waarheid zou vertellen omtrent werkethos, integriteit en passie voor het vak. Omdat de beste man zonder biertje al met consumptie pleegt te spreken, kunt u zich de douche die mij trof misschien een beetje voorstellen. Hevig geschrokken van de heftigheid van én de preek én de douche zette ik een stap achteruit. In een reflex waarschijnlijk deed de beste man óók een stap, vooruit, zo van het kratje af. Zijn niet onaanzienlijk lijf viel met duizelingwekkende vaart op mij af. Vanaf dat moment gaat mijn herinnering op zwart.
De volgende morgen liep ik met een knallende hoofdpijn plichtsgetrouw de ochtendwandeling met de hondjes. Terug thuis zat onze gast met een lekker dampend kopje koffie en hij wenste me een goedemorgen met een brede grijns op zijn gezicht en zijn bekende pretoogjes. “Dat was de laatste keer dat ik zo’n lekker flesje medronho voor je heb meegenomen amigo.”
Het maken van de Portugal Post mag dan topsport zijn, drinken met onze geliefde Hoofdredacteur is dat zeker.
Disclaimer: elke overeenkomst met bestaande personen en situaties berust op louter toeval.
De in dit artikel geuite meningen en standpunten zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de meningen of standpunten van TPO.
