OPINIE
Ik was aan het wandelen in de nieuwe buurt, waar ik vorige week ben gaan wonen. In mijn gezelschap was m’n trouwe kameraad, de hond Aquí. Die vond volgens mij de nieuwe buurt maar niks, want hij trok aan de riem om in de richting van de oude buurt te struinen. In die oude buurt heb ik dertig jaar gewoond, zeer tot m’n tevredenheid en m’n vreugde. Maar ja, door het pasgeboren zoontje van m’n vriendin Lena en mij, was er in het oude huis te weinig plaats, en vandaar de aankoop van het nieuwe huis.
Het is toch belachelijk hoeveel huizen tegenwoordig kosten? Vandaar dat ik een enorme smak geld kreeg voor het oude huis. Maar het nieuwe huis was nog duurder. Je kunt voor hetzelfde geld zeven Porsche Carrera’s kopen, in de GT3 versie. Niet dat ik zeven Porsches zou willen. Vijf zou meer dan genoeg zijn, een voor iedere werkdag in de week, en op zaterdag zou ik met een Maserati rijden, en op zondag met een Renault Clio, puur voor de gein.
Aquí en ik liepen door, en ik keek in het rond om te zien of er een sigarettenwinkel, een avondwinkel, of een antiekwinkel waren. En je zult het altijd zien: een antiekwinkel was er, hoewel ik totáál niet geïnteresseerd ben in antiek, maar een sigarettenwinkel en een avondwinkel waren in geen velden of wegen te bespeuren. Terwijl een mens, waar hij zich ook bevindt, toch wil roken en om middernacht een zak chips, een paar repen chocolade, of een aansteker wil aanschaffen, want de oude aansteker is natuurlijk snel leeg, van al dat roken.
Terwijl Aquí en ik doorliepen was ik trouwens ook aan het roken, noem het gerust de ene Marlboro na de andere. Volgens mij zal al dat gerook me ooit ‘ns bij de kladden hebben, in de vorm van bij voorbeeld een of andere longziekte waar ik veel last zou van ondervinden (braken, rochelen, hoesten, naar adem happen, de trap niet meer op kunnen lopen, tijdens het tongzoenen bijna stikken).
Nu moet ik wel zeggen dat longziekten door roken bij ons niet in de familie zitten. M’n oom Sylvain rookte zestig jaar aan één stuk door een pijp, en die heeft op z’n drieëntachtigste nog de marathon van Gent gelopen, al was hij wel zo dement dat hij niet in Gent arriveerde, maar in het dorpje Waarschoot, waar hij aan een in de weide staande geit de weg naar huis vroeg. En m’n tante Sonja rookte de hele tijd Cogetama-sigaartjes, en ook zij is niet overleden aan een longziekte, maar wel door met haar roeiboot aan hoge snelheid te pletter te varen tegen een oever van de rivier de Leie. Ik ben daar overigens een toneelstuk over aan het schrijven, uiteraard getiteld Tante Sonja In Een Roeiboot.
Iemand hield Aquí en mij staande. Het was een man van middelbare leeftijd met een gele fluwelen broek aan en een versleten zuidwester op z’n kop. Allicht de buurtgek. “Ben jij niet de befaamde auteur Herman Brusselmans?”, vroeg hij. “Ja,” zei ik, “reeds sinds veertig jaar ben ik op een gerenommeerde manier door de wol geverfd.”
“Wat?” vroeg hij. Niet iedere buurtgek kent de uitdrukking ‘door de wol geverfd’. Dat vind ik zo leuk aan buurtgekken, dat ze praktisch niks kennen of weten. Ter controle vroeg ik aan hem: “Hoe heeft de bassist van Led Zeppelin?”
“Dat zou ik niet kunnen zeggen,” zei hij, “maar wel dat de zangeres van Led Zeppelin Cory Konings heet, met haar lekkere tietjes.” Z’n tong hing uit z’n bek en hij maakte zelfbevredigende bewegingen met z’n rechterhand. Aquí begon naar hem te grommen.
“We gaan ervandoor,” zei ik tegen de idioot, en hij zei nog: “Welkom in de buurt”, waarna hij zoals een konijn weghuppelde. Het zal nog een tijdje duren voor ik me aan m’n nieuwe omgeving heb aangepast.
De in dit artikel geuite meningen en standpunten zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de meningen of standpunten van TPO.
