OPINIE
Op alle leeftijden is er wel wat, ook bij mij. Toen ik een baby was van een maand of twee drie, scheet en zeikte ik eenentwintig keer per dag m’n pisdoek vol, wat toch wel héél veel is. Pampers bestonden nog niet, en m’n moeder was uren bezig met die pisdoeken te wassen. Met de hand natuurlijk, want we hadden geen geld voor een wasmachine.
M’n vader was verkoper van Mexicaanse poncho’s, en in het Oost-Vlaanderen van die tijd waren er bijzonder weinig mensen die er gein in hadden om zich gekleed in zo’n poncho over straat te bewegen. Over m’n vader gesproken, de eikel. Toen ik zeven was gaf hij me een enorme klap tegen m’n bakkes, omdat ik onze kip Stanley de kop had afgebeten. De klap was zo hard dat ik nu nog steeds, ongeveer zestig jaar later, oorsuizingen heb als de zwaluwen laag vliegen en er dus regen in de lucht hangt.
Toen ik veertien was, had ik erg veel last van acné. M’n gezicht was nagenoeg één puist. Het was pijnlijk, genant, niet om aan te zien, en het ergste van al was dat de meisjes me niet wilden, terwijl ik toch zo geil als een konijn op speed was. Slechts één meisje wilde met mij verkeren, Sabrina, die nog meer acné had dan ik, zodat ik uiteraard niet met haar wilde verkeren en ik derhalve droog bleef staan.
De acné ging pas enigszins weg toen ik tweeëntwintig was, en een vriendin kon krijgen. Ik dacht: ik zal maar meteen met die troela trouwen, dan kan ik elke avond legaal seks uitvoeren. Maar m’n vrouw wilde niet elke avond seks. Ze wilde één keer in de week seks, op vrijdagavond tussen acht uur en kwart over acht. Op m’n vierendertigste had ik er genoeg van, en ik vroeg de scheiding aan, ook al omdat m’n vrouw me bedroog met een banketbakker, een Israëlische spion, en een radiopresentator. Waar ze die Israëlische spion had leren kennen, wilde ze niet verklappen. “Heb je met die drie klootzakken ook maar een kwartier seks?”, vroeg ik. “Nee,” zei ze, “iedere keer anderhalf uur seks, maar zij hebben er verstand van, en jij niet.”
Toen was ik vrijgezel. Op m’n veertigste was ik zodanig een alcoholist, dat ik dronken was vanaf het rijzen van de zon tot de verschijning van de maan en omgekeerd. Tjonge, soms was ik zo kachel dat ik m’n eigen tenen niet meer herkende. Ik vond dat ze eruit zagen als de tenen van een loopvogel. Ik haatte m’n tenen, en op een keer wilde ik ze afhakken, maar ik kon de bijl niet vinden. De kwestie was: ik had helemaal geen bijl in huis, maar ik was te bezopen om me dat te herinneren.
Op m’n zesenvijftigste scheidde ik van m’n tweede vrouw, liet ik m’n vierentwintigjarige minnares stikken, en kon ik m’n romans niet meer aan de straatstenen kwijt. Gelukkig vond ik in datzelfde jaar m’n nieuwe vriendin, ook vierentwintig, die zich ontpopte tot de perfecte match. Ik dacht: nu zullen er wel geen spectaculaire dingen meer gebeuren in m’n leven. Dat was verkeerd gedacht.
Op m’n vijfenzestigste kreeg ik anderhalve maand geleden een zoon, Roman, een fantastisch ventje. Plus, ik moest verhuizen naar een groter huis. Plus, ik had de roman Het Huwelijk Van Jan En Sofie af te werken. Op de koop toe kreeg ik de ouderdomsverschijnselen die bij m’n huidige leeftijd horen: achteruitboerende ogen, zeer snel spierpijnen, kortademig, al moe om tien uur ’s avonds, van ontroering in huilen uitbarsten bij een kutliedje van Nick en Simon, en met als hoogtepunt van de ouwe zakkerigheid: het kopen van orthopedische schoenen, wat ik gisteren deed.
Dus ja, ik word een grijsaard. Benieuwd wat er op m’n negentigste allemaal zal opduiken.
De in dit artikel geuite meningen en standpunten zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de meningen of standpunten van TPO.
