JERUZALEM (AP) – Op een moment dat de stemming in de wereld begint te verzuren over het verwoestende offensief van Israël in Gaza, is de overgrote meerderheid van de Israëli’s overtuigd van de rechtvaardigheid van de oorlog.
Nog steeds onder raket- en raketaanvallen op verschillende fronten, hebben ze weinig tolerantie voor iedereen die tekeergaat tegen de hoge tol die het conflict heeft geëist aan de andere kant.
De voormalige premier Ehud Barak verwoordde het heersende sentiment in Israël en zei dat andere landen op dezelfde manier zouden hebben gereageerd op zo’n grensoverschrijdende aanval met massale slachtoffers.
“De Verenigde Staten zouden alles doen wat nodig is,” vertelde Barak onlangs aan het tijdschrift Foreign Policy. “Ze zouden geen vragen stellen over proportionaliteit of iets anders.”
Israël heeft wekenlang meedogenloze luchtaanvallen uitgevoerd en een grondoperatie gelanceerd in wat het zegt een missie is om Hamas te vernietigen. Meer dan 10.000 Palestijnen zijn gedood in de gevechten, volgens het ministerie van Volksgezondheid in de door Hamas geregeerde Gazastrook.
Hele wijken zijn met de grond gelijk gemaakt, meer dan de helft van de 2,3 miljoen inwoners van de enclave zijn hun huizen ontvlucht en voedsel, water, brandstof en medische voorraden zijn gevaarlijk geslonken onder de Israëlische belegering.
Zeker, Palestijnse burgers van Israël leven over het algemeen mee met de benarde situatie van de mensen in Gaza, terwijl familieleden van sommige gijzelaars hun bezorgdheid hebben geuit over wat de bombardementen betekenen voor hun geliefden.
Maar sinds 7 oktober is de scherpe polarisatie die Israël in zijn greep hield over het voorstel van premier Benjamin Netanyahu om de rechtbanken van het land te verzwakken, grotendeels vervangen door een uitbarsting van nationale eenheid.
Ongeveer 360.000 Israëlische reservisten zijn opgeroepen voor een oorlog die brede steun geniet, ondanks de vrees dat de oorlog een hoge militaire tol zal eisen. Naar schatting 250.000 mensen zijn ontheemd geraakt door het geweld.
Israëli’s hangen de blauw-witte nationale vlag aan huizen en auto’s, komen massaal opdagen om gegijzelde families te steunen en delen op kruispunten voedsel uit aan soldaten die op weg zijn naar het front.
TV-stations zenden uit met de slogans “Israël in oorlog” en “Samen zullen we winnen”. Een maand na de aanval gaat de aandacht vooral uit naar verhalen over rouw en heldenmoed, met weinig aandacht voor de situatie in Gaza.
De steun voor de oorlogsinspanningen stroomt binnen vanaf het thuisfront, terwijl de regering, overrompeld door de aanval en afgeleid door ruzies, worstelt om aan de enorme nieuwe behoeften te voldoen. Van bloeddonaties tot voedselbanken, vrijwilligers hebben hun steentje bijgedragen.
Eén organisatie, HaShomer HaChadash, helpt met het bouwen van schuilkelders, het patrouilleren op landbouwgronden in grensgebieden en het draaiende houden van boerderijen wanneer hun arbeiders zijn opgeroepen.
De overgrote meerderheid van de Israëli’s is woedend over de groeiende pro-Palestijnse protesten overal ter wereld – ook binnen hun eigen Palestijnse gemeenschap – en over wat zij zien als de demonisering van Israël vanwege de stijgende Palestijnse slachtoffers.
Een wereldwijde piek in antisemitische aanvallen heeft hun toewijding aan een Joods thuisland alleen maar verdiept.
“Laat ze zich eens in onze schoenen plaatsen, met jarenlang onophoudelijk raketvuur op burgers,” zei Yosi Schnaider. Vier van zijn familieleden, waaronder twee jonge kinderen, zijn gegijzeld in Gaza. Twee anderen werden gedood tijdens de aanval van Hamas.
“Ze vuren al jaren op Israël, voeren al jaren aanvallen uit en in het handvest van Hamas staat dat het hun doel is om Israël en de Joodse entiteit te vernietigen. Welk land zou dat accepteren? Ik nodig iedereen die tegen (de oorlog) is uit om hier een week te komen. Laten we dan praten.”
Terwijl Israël aanvankelijk met internationale sympathie werd begroet in de eerste dagen na de aanval, heeft de humanitaire crisis in Gaza de roep om uitstel van de gevechten doen luiden, ook van Israëls trouwste supporter, de Amerikaanse president Joe Biden.
Bolivia verbrak de diplomatieke banden en Jordanië, Turkije, Chili en Colombia riepen ambassadeurs terug.
Het aanhoudende geweld heeft de aandacht van de wereld weer gericht op de Palestijnse strijd tegen meer dan een halve eeuw Israëlische militaire bezetting en haar wurggreep op de 5,5 miljoen Palestijnen die in Oost-Jeruzalem, de Westelijke Jordaanoever en Gaza wonen.
De laatste serieuze vredesinspanningen zijn meer dan tien jaar geleden mislukt en de regering van Netanyahu is fel gekant tegen een Palestijnse staat.
Tegelijkertijd hebben de gevechten de illusie aan diggelen geslagen die velen in Israël koesterden, namelijk dat de Palestijnen op een zijspoor konden worden gezet. Andere landen in de regio – de Verenigde Arabische Emiraten, Bahrein, Marokko en mogelijk Saoedi-Arabië – waren niet bereid om de banden te normaliseren voordat het conflict was opgelost.
Toch verwerpen Israëli’s – zelfs degenen die tegen de bezetting zijn – over het algemeen elke contextualisering van de Hamas-aanval terwijl hun leger erop uit is om de islamitische militante groep te vernietigen.
Een maand na het begin van de oorlog bereidt Israël zich voor op een lange strijd. Voormalig minister van Defensie Benny Gantz, die nu deel uitmaakt van een speciaal oorlogskabinet, heeft voorspeld dat de gevechten wel een jaar of langer kunnen duren.
Naarmate het leger verder Gaza-Stad binnentrekt, het epicentrum van het Hamas-commando, wordt verwacht dat het aantal slachtoffers aan beide kanten zal toenemen. Vooral als de gevechten zich verplaatsen naar een dicht stedelijk landschap, met een wirwar van ondergrondse tunnels vol strijders en munitie.
Tot nu toe zijn er minstens 30 Israëlische soldaten gedood sinds het begin van de grondoperatie. Israël heeft van oudsher een lage tolerantie voor slachtoffers. Complicerende factoren zijn de gijzeling en het gevaar dat de gevechten uitgroeien tot een verwoestend conflict met meerdere fronten.
Er zijn al confrontaties met militanten in Libanon, de Westelijke Jordaanoever, Syrië en Jemen.
“De grote vraag is: heeft de Israëlische samenleving zich voorbereid op de kwestie van slachtoffers?” vertelde Amos Harel, militair correspondent voor het dagblad Haaretz, aan Army Radio.
“Na de klap die we op 7 oktober kregen, zijn ze misschien bereid. Maar nadat het nieuws begint binnen te druppelen, en we begrijpen dat dit een invasie is met bloedvergieten aan beide kanten, zal het helemaal niet gemakkelijk te slikken zijn.”
