Stel: u bent politicus van een partij in een stad die al eeuwenlang veel stemmen trekt. In Amsterdam is dat uiteraard de PvdA. Daardoor krijgt u een zetel plus een bijna feodale hoeveelheid macht, inclusief wachtgeld, gratis te declareren taxivervoer, en natuurlijk de mogelijkheid alles verkeerd te doen op kosten van de gemeenschap zonder dat u dat hoeft te verantwoorden. Maar, die macht geldt alleen binnen een bepaald gedeelte van de stad: een zogenaamd stadsdeel.
Die stadsdelen stapelen jarenlang puinhoop op puinhoop op puinhoop. Tientallen miljoenen euro’s gemeenschapsgeld verdampen en verdwijnen over de balk, zonder dat u er verantwoording voor hoeft af te leggen. Het komt zelfs voor dat u moet opstappen wegens uw wanbeleid terwijl u daarna gewoon weer mag terugkeren in het centrum van de macht.
In andere stadsdelen wordt zelfs gewerkt met intimidatie en fysiek geweld om zaken voor elkaar te krijgen. En in al die stadsdelen klagen de burgers steen en been over het amateuristische niveau van de beslist niet integere bestuurders.
Uiteindelijk wordt besloten die stadsdelen af te schaffen. Terecht. Ten eerste is het de wil van het volk en ten tweede is de stad failliet en heeft zelfs het rijk geen zin meer nog langer financieel te bloeden voor de semi-democratische puinhopen van een stad die dankzij tientallen jaren van sociaal-democratisch regentisme volledig de vernieling in is geholpen.
Kortom: u raakt uw baantje kwijt. En uw zetel. En uw macht.
Wat doet u dan als goed bestuurder met hart voor de democratie en liefde voor het te verheffen volk?
Exact: drammen, intimideren en eisen stellen. Zelfs dreigementen per telefoon vindt u als fatsoenlijk en respectvol solidair socialist geen enkel probleem. Zeg maar alles wat helemaal niets met democratie of integer bestuur heeft te maken maar vooral met de dictatoriale en tiranieke machtswellust die gewoon is binnen de maffia en criminele organisaties.
Maar, wat doet uw partijbestuur? Fluit die u terug? Zegt die: “Wij onderhandelen niet met terroristen?”.
Neen. Uw partijbestuur sends someone to negoiate. Jawel, het partijbestuur stuurt Job Cohen om al thee drinkend bruggen te bouwen en te anti-polariseren.
Resultaat: de verwende en drammende PvdA-stadsdeelbestuurders krijgen hun zin. Met uitzicht op nog een beetje meer macht. Niet omdat de bewoners van de stadsdelen dat willen. Integendeel. Maar die bewoners van de stadsdelen kunnen de schijt krijgen. Hooguit moeten ze meer gaan betalen aan parkeerkosten. De stadsdeelbestuurders moeten ook leven he? Een declaratie voor een taxiritje naar Nijmegen, die ongezien wordt uitgekeerd, is geen schijntje hoor! En wat dacht u dat de hypotheekgarantstelling voor een verliesmakend muziekmakerscentrum kost? Hmm?
Zo rolt de sociaal-democratie in Amsterdam. Al een eeuwigheid. Dat noemen ze: solidariteit.
Met solidariteit heeft het in niets te maken. Wel met machtswellust, egoisme en ach, eigenlijk al die dingen die u wel kent omdat ook u vroeger op de middelbare school Animal Farm moest lezen.
