Zoals de zee kan kabbelen, met van dat lage geruis, constant maar niet vervelend in je oor, zo tokkelt Slow kies door dit treurige liedje heen. Lekker wijds en minimaal. Enigszins kinderlijk stemmetje, soort kruising van Joanna Newsom en een verkouden Kate Bush. In a good way. Mooi hoor.
Och heden. Wat een nummertje zeg. Een harp op de melodielijn is al gauw mystiek, Keltisch en veel te glad getingeltangelt, maar dit is een parel. Lekker dikbelaagd nummertje met onvervalste nostalgische clip. Dubbel Nice.
Heeeeheee, Pharell is terug met deze onverbloemde hommage aan grootmeester Prince. Het is funky, vrolijk, sexy, het is mooi weer, lekker warm, superzonnig, tijd voor terassen en flessen koele drank als je dit hoort. Hij kan het nog. Welkom terug Pharell!
Zakdoeken bij de hand. Tijd voor grote emotie en catharsis. Groots, meeslepend, laag bij de grond, zum himmel hoch jautzend. On Your Own heeft het allemaal. Zwelgen. Wie houdt er niet van op zijn tijd.
Ze zijn wat bozer dit keer bij Sigur Ross want dit hakt er gelijk behoorlijk in. Flinke distorted bas met natuurlijk ook veel ijle elementen die lijken te vervliegen als damp. Onderwijl doorrammend. Sigur Ross gaat voorlopig nog geen fans verliezen.
Goedkoopste en meest aandoenlijke video van het jaar. Gewoon kijken.
In titel, uitovoering en aandoenlijkheid precies het tegenovergestelde van de vorige. Gewoon kijken. NSFW.
Met Vampire Weekend krijg je niet alleen een band, je krijgt er gelijk een hele muziekschool bij, zo divers en muzikaal als deze band zijn er niet zoveel. Tune!
Bevooroordeeld. Dat klopt. Ik vind John Grant een van de beste zangers ter wereld. Zijn album Queen Of Denmark uit 2010 hoort mijn topplaten van de afgelopen 10 jaar. Hij is terug en er zit een stekker in Grant tegenwoordig. Zijn bariton is nog puur natuur. Hij is nog steeds niet de vrolijkste thuis en besmet met HIV lees ik tot mijn schrik. Drama genoeg dus.
