In 2001 kwam het debuut van This Beautiful Mess, Falling On Deaf Ears, uit. Een plaat die ik jarenlang mee heb getorst in mijn platenkoffer, wanneer ik weer eens ergens mocht komen opdraven om te draaien. Een van de beste Nederlandse platen van het eerste decennium van deze eeuw, vond en vind ik dat deze moet worden gehoord. In ieder geval meer dan dat hij is gehoord. Eins Zwei Orchestra en nu Eins Zwei & The Parallel Cinema hebben an sich weinig te maken met deze plaat.
http://www.youtube.com/watch?v=kJLyuY4Xz08&feature=youtube_gdata_player
Lydia Wever voegde zich pas net na de opname bij de band en haar huidig man Stefan van Maurik hing zich de basgitaar om in 2008 kort voordat het collectief werd omgedoopt tot People Get Ready. Maar dit kernduo van Eins Zwei en wat ze er deze, de vorige of een volgende plaat achteraan plakken, gaf mij wel de mogelijkheid om de langspeler nog eens onder uw aandacht te brengen. Dat gedaan, nu naar Eins Zwei & The Parralel Cinema, het tweede project waar Stefan van Maurik zijn tanden in heeft gezet, hand in hand met zijn partner Lydia van Maurik/Wever.
Een ode aan Bollywood, de ringelingedingdjang dans, zang en sensatie films uit India, waarvoor Van Maurik zijn orkest heeft uitgebreid met How To Throw A Christmas Party. Gezellig druk op de bühne met een goede twintig man aan de slag, een aanpak die past bij de inspiratie bron. Inmiddels al weer bijna twintig jaar geleden werd Van Maurik op doorreis door India gegrepen door de Indiaanse cinema, het grootse theater, maar vooral de bijhorende beleving van het publiek. In Singarayakonda, een klein dorpje in India, struikelde hij als het ware over een geïmproviseerde bioscoop. Het gehele dorp uitgelopen en in extase starend en meegaand in het spektakel dat op de aan elkaar geknoopte lakens werd vertoond.
Vandaar de ode, op Eins Zwei & The Parallel Cinema vertaalt in accenten sitar, theatrale koren en dansritmes, maar even wel voortbouwend op de poppie indierock en shoegaze van 100 Colors. Een uitermate aanstekelijke plaat is het resultaat, waarin India geregeld net om de hoek lijkt te liggen, echter wel voortdurend verwerkt in een westers pop-curry. Zo wordt in Fire deze smakelijke shoegaze curry aangescherpt met een flinke snuif garam masala aan sitar, drums, bellen en strijkers, terwijl een zwaar grommende bas in de onderbuik een opzwepende basis legt onder het geheel.
Opzwepend is sowieso het kernwoord. Meer dan op 100 Colors ligt de nadruk op beweging en in beweging krijgen. Net als in een Bollywood film is het de bedoeling dat er gedanst wordt. Ook als de Indiase invloed niet zo evident is, zoals in Get Up, moet er door straten, velden of op de bank worden gedanst. Hier is Eins Zwei & The Parallel Cinema gewoon indiepop, maar wel van het hoogst aanstekelijke soort. Iets waar sowieso de nadruk op ligt. India wordt hoogstens als een kruidenmix toegevoegd aan de pop en shoegaze, zoals aardappelen kunnen worden opgeleukt met koriander, rode poeders en andere zaken die je niet in je ogen moet wrijven.
En net als met die zelfde aardappelen wordt de muziek er zeker spannender door. Zeker in Arcade Fire-achtige indiepopkrakers als Reincarnation, Curry Western of het box dichtklepperend Bollywood Distortion geeft het net dat extra accent waardoor het smakelijker is te verhappen. Eins Zwei & The Parallel Cinema is dan ook geen Bollywood-pop-plaat geworden, maar een heerlijke shoegaze ode aan de wereld die erbij hoort. Meer in sfeer overeenkomend, dan in geluid. Maar wel zeer geslaagd en net als This Beautiful Mess al weer een eeuwigheid geleden een teken van een zeer levendige en sterke Neerlandse indiescene die meer gekoesterd en geknuffeld dient te worden.
