De zombie-epidemie in World War Z gaat lekker voortvarend van start. De film is amper begonnen en we zien mensenmassa’s in paniek door de straten rennen, achterna gezeten door bloedagressieve zombies. De boel escaleert, overal ontstaat chaos en anarchie. Binnen een paar scènes is de halve wereldbevolking ondood geworden.
Dat hoge tempo blijft de hele film aanwezig. Nergens wordt lang stilgestaan, nooit is er tijd voor bezinning. En dat is logisch, want de hele wereld staat in brand. Niemand weet precies wat er aan de hand is, maar er moet iets gebeuren en er moet snel iets gebeuren.
Snel springen we van probleemsituatie naar probleemsituatie. Tien keer sneller dan Superman in die saaie trage drek van Man of Steel, een film die verwachtingen wekt maar nooit urgent wordt. Dat is hier wel anders. Hier is zoveel snelheid en urgentie dat je soms helemaal niks meer verwacht en het allemaal maar een beetje over je heen laat spoelen.
In aangenaam tempo wisselen de locaties zich af. We vliegen de hele wereld over. Van Korea tot Wales. Hoogtepunt is Israël, waar de zombies op elkaar klimmen, het lijken wel insecten, en samen gigantische piramides vormen. Zo klimmen ze over muren en vallen ze helikopters en vliegtuigen aan. Dat klinkt misschien wat belachelijk, maar het ziet er fantastisch uit. Én het is in 3D.
Door de snelheid van de film is er nauwelijks tijd voor de zware, emotionele consequenties van een zombiepandemie. Hoofdpersoon Gerry (Brad Pitt) heeft het af en toe best moeilijk, maar zijn verdriet duurt nooit erg lang. Zijn vrouw en twee dochtertjes laat hij bovendien – goddank – achter op een militairschip zodat hij ze niet de hele film achter zich aan hoeft te zeulen.
Soms belt Gerry zijn vrouw even op en vertelt hij dat alles goed gaat. Maar het gaat helemaal niet goed, het gaat bijzonder matig. Geen moment lijkt de mensheid opgewassen tegen het zombievirus en Gerry, een held maar geen superheld, ontsnapt een paar keer ternauwernood aan de dood.
Zo snel als de film begint, zo snel eindigt de film. Opeens is het klaar. Ja, het was genieten, de actiescènes zijn voortreffelijk, maar het was ook wel een beetje hol.
De zombiefilm is bij uitstek het genre om flink wat maatschappijkritiek te spuwen. Deze film raakt hooguit lichtjes aan wereldproblemen en aan politiek. Het blijft te vaak beperkt tot een grapje. Bijvoorbeeld over Noord-Korea, waar ze systematisch bij elke burger het gebit hebben verwijderd zodat niemand ook maar iemand kan bijten.
Ach, je kan ook te veel willen. World War Z is uiteindelijk nog steeds slimmer en frisser dan de gemiddelde big-budget zomerfilm. En de zombiepiramide is waarschijnlijk het meest kolossale spektakel wat je dit jaar in de bioscoop kan zien.
