Team Edward. Een gezicht om te huilen. Een knuffelvampier met een vrees voor mensenbloed. Liever praten dan bijten, liever praten dan neuken. Wat is er nodig om een goede vampierenfilm te maken? Waarschijnlijk vooral durf.
Het filmgenre is de laatste tijd creatief behoorlijk doodgebloed. Niet al te lang geleden verscheen dan wel het excellente Let the Right One In (en het onopgemerkte Thirst), maar het gezicht van de vampierfilm werd toch gekenmerkt door middelmatige actiefilms en bovenal de prullige Twilight-reeks. Humorloze, veilige films, met een dubieuze moraal.
Clara (Gemma Arterton). Hoge hakken, altijd lingerie. Neukt voor geld, doodt uit behoefte. Zwijgen is zilver, bijten is goud.
In het verlopen hotel in een Iers kustplaatsje bouwt ze een bordeel. Van de kermis pikt ze jonge prostituees op die ze hier te werk stelt. Haar dochter Eleanor (Saoirse Ronan) moet er niks van hebben, maar Clara is vastbesloten. Zo verdient zij al twee eeuwen haar geld en zo zal ze haar geld blijven verdienen. De onderlinge frustraties lopen hoog op. Ondertussen nadert de vijand: het broederschap van vampiers dat een grondige hekel aan vrouwen heeft.
Byzantium is bloederig. Dat hou je met vampiers. Er is veel bloed. Heel veel bloed. Letterlijk watervallen vol bloed.
Richting het einde is er een scène waar Clara onder de bloedwaterval staat. Bijna orgastisch spreidt ze haar armen. Achter het bloed broeit de lust. Niet het plezier, alleen de lust.
Een niet-aflatende behoefte. Als Eleanor een bejaarde man leegzuigt is dat eerder verdrietig dan eng. Als Clara een man wurgt op het strand, lijkt het bijna vanzelfsprekend.
Ondanks het bloed en het geweld is Byzantium in de eerste plaats een klassieke dramafilm. Bij vlagen is de film zelfs hopeloos romantisch. Tieneremoties die we kennen uit Twilight. Eleanor is verliefd op een jongen aan wie ze graag haar levensverhaal kwijt wil. Interessanter is de problematische moeder-dochter relatie. Eleanor is een meisje in de pubertijd, maar al wel twee eeuwen lang een meisje in de pubertijd.
De flashbacks naar vroegere tijden doen soms wat ongemakkelijk aan (we kijken toch potverdomme geen kostuumdrama?), maar Arterton en Ronan imponeren als getergde vampiers. Ze maken indrukken voelbaar zonder ze letterlijk uit te spreken. Daarbij is alles, de locaties, de acteurs, prachtig in beeld gebracht.
Na Interview with the Vampire maakte Neil Jordan opnieuw een memorabele vampierfilm. Alleen vampiers kunnen eeuwig leven, maar Byzantium is een film die je de onvergankelijkheid van harte gunt.
