De schrijver van dit stuk is een verward persoon. Was hij veertig jonger geweest dan had hij waarschijnlijk een rugzakje toebedeeld gekregen. Of is deze verwarring te wijten aan leeslust, die het ontvankelijke brein van ondergetekende heeft volgestopt met tegenstrijdigheden, halve waarheden en andermans persoonlijke voorkeuren? Dit alles natuurlijk versterkt door het veranderende wereldbeeld van mijn medelanders, van ‘belerend links’ tot ‘guurrechts’.
Van beide partijen moet ik niets hebben. De ene partij heeft mij een ‘multikul’- en een ‘weg-met-ons’-mentaliteit aangepraat, de andere partij wantrouwen, een ‘afrekenen’- en ‘ik-ik-ik’-mentaliteit. Ik sta ergens tussen die partijen in, zwalkend van de ene naar de andere zijde. Van ‘goh sneu’ naar ‘dat-pik-ik-niet-meer’. Grofweg ergens tussen de Telegraaf en de Volkskrant. Dat indelen van dagbladen is overigens een vooroordeel, maar ik ben zoals gezegd in verwarring.
Gelukkig is er zoiets als ‘opinie’. Meningen van meer of minder bekende mensen die dat online plaatsen. Soms op de site van een dag- of weekblad (hetgeen verwijst naar een papieren exemplaar), soms op een eigen ‘blog’ (een geheel onafhankelijk en uitsluitend digitaal schrijfsel van één persoon of een aantal personen). Het voordeel van een opinie is de herkenbaarheid van de schrijvers hun wereldbeeld en kleur van opvattingen.
De ‘reaguurders’, kleine groepjes meestal anonieme mensen die zelden onderbouwde meningen op opinies ventileren en dat uitsluitend om eenzame nachten door te komen, sluit ik van de opiniemakers uit. Reaguurders vind ik veelal (maar niet altijd!) pure azijnpissers. Het lezen van reaguursels is een probaat middel om alle leesplezier om zeep te helpen. Twitteraars wil ik geeneens benoemen vanwege hun veronderstelde narcisme.
Opinies kunnen humoristisch of provocerend zijn, maar evengoed tot nadenken stemmen. En, dat is belangrijk, ik selecteer op basis van gelezen stukken mijn favoriete stukjesschrijvers (m/v). De hoeveelheid stukjesschrijvers is erg groot, dus een keuze maken is onvermijdelijk. Die keuze is enkel en alleen gebaseerd op mijn gemoedstoestand. Hierbij komt de ene keer de Gutmensch in me boven maar soms ook de zuurpruim die wil afrekenen. Dit overigens zonder de gebruikelijke links-rechtsverdeling, want zuurpruimen heb je evengoed ter linkerzijde en Gutmenschen kunnen evengoed erg rechts zijn.
Eén van mijn favoriete websites is ThePostOnline. Een site van ex-GeenStijl’er Bert Brussen en ex-heel veel Mark Koster. Op ThePostOnline verschijnt met grote regelmaat opinie of nieuws dat zeer lezenswaardig is. Temeer daar ook vaak verwezen wordt naar opinie of nieuws elders, zoals de Volkskrant of een ander bekend medium. Een mooie manier van hoor en wederhoor. Internet op zijn best.
En, hier moet ik mijn mening over reaguurders enigszins bijstellen, de reacties op ThePostOnline zijn soms zeer boeiende aanvullingen van de lezers zelf. De kunst is wel de azijnpissers eruit te filteren, hetgeen na verloop van tijd door ervaring (de grootste azijnpissers hebben een pseudoniem) of de juiste gemoedsrust goed lukt.
Wat dat betreft is ThePostOnline een groot verschil met de Telegraaf, mijn eerste entree tot nieuws iedere ochtend met mijn koffie en sigaret, waar iedere reageerder per definitie azijn pist. Maar het is ook een verschil met de reagurders van Volkskrant, nummertje twee bij de koffie en sigaret, waar iets teveel wordt gereageerd met een ‘nou-nou-nou-het-valt-toch-allemaal-wel-mee’ toontje.
Erg leuk blijf ik het onderwerp islam vinden. Dat is altijd goed voor veel gekrakeel. Nu heb ik niets met godsdienst, het is een denkwijze gebaseerd op drijfzand, maar de reacties onder artikelen die dit behandelen stemmen mij altijd vrolijk, zeker ’s morgens met die eerste koffie en sigaret. Zelden een onderwerp gezien waarbij de meningen zo acuut en (on)genuanceerd het beeldscherm vullen. En waarbij als enige een Tweede Kamer-lid meestal bij zijn voornaam wordt genoemd, alsof het een persoonlijke huisvriend is.
Ik word zelf overigens blij van de heer Wilders. Vanwege zijn doortastendheid, zijn Limburgse brutaliteit en zijn unieke manier van mensen op de kast jagen. Ik ben zelden zo verbaasd geweest over links, dat ons toch ooit heeft bevrijd van christelijke kerkelijke oppressie en zo meer, maar nu ineens een bepaald repressief geloof als cultureel erfgoed van sommige medelanders meent te moeten beschermen. Huh?
Los van het explosieve onderwerp de islam ben ik erg blij met de openheid en diversiteit van ThePostOnline. Jullie hebben het zoeken naar diverse opinies vereenvoudigd en, in tegenstelling tot jullie tegenpool Joop.nl, de voor mij zo belangrijke diversiteit weten te waarborgen.
Het zijn misschien veel woorden om veren in konten te steken, maar het is een oprecht compliment voor jullie werk en een aanmoediging zo door te gaan.
Precies hiervoor doen we het. <3<3<3<3 van de hele redactie.
