Zelfspot was William Shakespeare in elk geval niet vreemd. Zijn toneelstuk Much Ado About Nothing, uit eind 16e eeuw, is precies wat de titel doet vermoeden: een hoop gedoe rond niets. Toen Joss Whedon in 2011 een korte vakantie had tijdens de postproductie van The Avengers besloot hij het toneelstuk te verfilmen. In slechts twaalf dagen draaide hij Much Ado About Nothing in zijn eigen, door vrouwlief Kai Cole gebouwde huis, met een blik bevriende acteurs. Het resultaat is, inderdaad, een hoop gedoe rond niets. Maar dan wel een hoop leuk gedoe.
Whedon heeft ervoor gekozen het verhaal te verplaatsen naar het nu, maar de dialogen van Shakespeare te behouden. Die teksten zijn een horde voor elke adaptatie. Ze staan of vallen met alle woordkunsten die de bard uithaalt, maar juist die maken het voor een acteur lastig de dialogen nog natuurlijk aan te doen voelen. Bij een komedie is dat probleem vaak nog evidenter, omdat men niet kan terugvallen op de gedragenheid die bij een tragedie wel past.
Ook in deze verfilming is het wennen. Is het niet aan het vocabulaire, dan wel aan de hoeveelheid tekst. Praktisch elk moment wordt gevuld met dialogen, innerlijke monologen en terzijdes. En dan zijn er nog de vele plotlijnen. De film draait voornamelijk rond de elkaar verafschuwende (maar uiteraard heimelijk verliefde) Benedick (Alexis Denisoff) en Beatrice (Amy Acker) en de kinderlijk naïeve Claudio (Fran Kranz) en Hero (Jillian Morgese). Maar zij vormen slechts de kapstokken voor een labyrint aan subplots vol verleiding, misleiding, wraakplannen en misverstanden.
