Je hebt luxepaarden en werkpaarden, zo wil het gezegde. Arbor Fenton (Conner Chapman), het hoofdpersonage uit The Selfish Giant (een titel ontleend aan het gelijknamige kortverhaal van Oscar Wilde), is veroordeeld tot de laatste categorie. Of de jongen naar school gaat of niet, geld verdient op een legale wijze of niet, het lijkt geen elementair verschil te kunnen maken. Clio Barnard’s film gaat over mensen die worstelen, met maar weinig kans om boven te komen. Arbor is een jongen die vol razernij zit. Na het verraderlijk serene openingsbeeld zien we hem al schreeuwend tegen de onderkant van zijn bed slaan, schoppen en stompen. Alleen zijn beste vriend Swifty (Shaun Thomas) krijgt hem kalm. Het zijn buitenbeentjes, deze beste vrienden. Arbor het hyperactieve opdondertje dat te klein is voor zijn leeftijd en dat compenseert met een grote bek, Swifty de wat sullige en mollige jongen die zich eigenlijk het meest thuis voelt tussen de paarden.
Barnard’s film roept het werk van Ken Loach en Mike Leigh in herinnering. Regisseurs die met eenzelfde rauwheid en toch ook compassie het leven in de onderklasse van het nog altijd met een dwingend klassensysteem kampende Groot-Brittannië portretteerden. Het is een meedogenloos bestaan, waar zelfs een bank om op te zitten geen vanzelfsprekendheid is en het enige geld dat verdiend kan worden vrij letterlijk in het afvoerpuntje van de moderniteit ligt.
