De vier novices hijsen Jezus op een voetstuk. Ze slaan een kruisje. Het sneeuwt. Binnenkort zullen ze hun geloften afleggen en non worden. Een van de vier jonge vrouwen is Anna (Agata Trzebuchowska), die als wees in het klooster terechtkwam en altijd in de veronderstelling is geweest geen familie meer te hebben. Haar volledig naar het strikte ritme en regime van de nonnen gevoegde leven wordt opgeschud wanneer plots een tante opduikt. Pools regisseur Pawel Pawlikowski laat in het subtiele drama Ida zien hoe haar geloof op de proef wordt gesteld wanneer ze wordt geconfronteerd met het leven en verleden buiten de kloostermuren.
Anna krijgt verlof om haar tante Wanda (Agata Kulesza) te bezoeken en eenmaal daar wachten haar een aantal verrassingen. Anna blijkt Ida en Ida is Joods. Haar ouders doken onder tijdens de oorlog, kwamen om, en werden God weet waar begraven. Wanda toont haar een foto van haar moeder en Ida vraagt of die jongen op de andere foto haar broer is. ‘Nee’, antwoordt Wanda resoluut. ‘De familiereünie zit erop.’ Maar ze komt terug op die afwijzing en besluit Ida te helpen achterhalen waar haar ouders zijn begraven, ingegeven door een groot verdriet dat uit haar hele lichaam spreekt, dwars door haar mooie kleren en make-up.
De tegenstelling tussen de vrome Ida en losbandige Wanda lijkt op papier schetsmatig, het sacrale tegenover het seculiere. Zoals Wanda zelf al opmerkt: ‘natuurlijk, ik ben de hoer en jij het heilig boontje’. Maar de wijze waarop Pawlikowski hen langzaam doet ontdekken dat hun gedeelde verleden hen veel meer bindt dan ze aanvankelijk beseffen is genuanceerd en geloofwaardig. Terwijl Ida vasthoudt aan haar rituelen en hoofddoek tracht Wanda haar uit haar schulp te krijgen met een knappe saxofonist en de aanvankelijke weerstand vertoont steeds vaker kleine scheurtjes van begrip.
