Er is ‘goed nieuws’ voor homo’s en lesbo’s die niet weten wat ze moeten stemmen bij de Europese verkiezingen. Afgelopen zaterdag kwam gayvote.nl online: de website die homo’s en lesbo’s helpt te kiezen bij de Europese verkiezingen van 22 mei. Op de website zijn zowel roze standpunten als roze kandidaten te vinden. Als extraatje voor de roze medemens werd afgelopen zaterdag ‘een roze stembusakkoord’ gesloten.
Wat lijkt op politieke strijd voor meer rechten voor homo’s en lesbo’s is in de praktijk vooral een PR-circus. Roze standpunten, roze stembusakkoorden en roze kandidaten zijn vooral effectieve manieren om homo’s en lesbo’s om de tuin te leiden. Want in al deze gevallen is er vrijwel niets te kiezen.
Gayvote.nl geeft een overzicht van een groot aantal standpunten op het gebied van homoseksualiteit. Deze thema’s zijn potentieel relevant, maar vooral buiten Nederland. Op het gebied van homo-emancipatie loopt Nederland immers sterk voorop. Dit maakt het nauwelijks mogelijk standpunten te vinden die de rechten van homo’s en lesbo’s in Nederland zullen verbeteren. Het gaat vooral om zaken die in andere landen beter geregeld kunnen worden.
De lijst standpunten laat vooral zien dat er weinig verschillen tussen Nederlandse partijen zijn. Vrijwel alle partijen zijn op alle punten voor meer homorechten. De enige verschillen gaan over de vraag of homo-gerelateerde kwesties een Europese kwestie zijn. Sommige partijen zijn bijvoorbeeld tegen meer Europese homo-subsidies, maar dat is niet specifiek voor homo’s: ze willen sowieso minder subsidies. In de praktijk stemmen Nederlandse kandidaten nooit tegen meer homorechten, wellicht met uitzondering van ChristenUnie, SGP en PVV, want die houden zich bij deze thema’s muisstil.
De overeenstemming tussen partijen werd afgelopen zaterdag nog duidelijker toen er bij het COC-lijsttrekkersdebat een ‘roze stembusakkoord’ werd getekend. Dit is inmiddels een traditie: kandidaten maken vooraf afspraken welke punten ze echt willen bereiken voor homo’s. Opvallend is dat de tekst vooralsnog nergens online is na te lezen. Wat er precies is afgesproken is voor iedereen die niet naar het COC-debat ging duister.
Maar de inhoud maakt eigenlijk weinig uit: het zal een voor homo’s zeer vriendelijk document zijn. Toch is het ook ongeloofwaardig. In Oost-Europa denkt men anders over homorechten dan hier. Nationale delegaties werken in het Europees Parlement samen in transnationale partijen en dus zitten er naast homovriendelijke Nederlanders conservatieve Roemenen en Polen in dezelfde fracties. Het akkoord wordt gesloten door Nederlandse kandidaten namens hun Nederlandse partij.
Er is geen enkele reden om aan te nemen dat ook kandidaten uit andere lidstaten van dezelfde transnationale partij gecommitteerd zijn aan dit Nederlandse stembusakkoord. Het akkoord is slechts een onderstreping van de goede intenties van de Nederlandse kandidaten, maar ze kunnen niets garanderen. In andere lidstaten kunnen immers kandidaten uit dezelfde Europese partijen op hetzelfde moment tegengestelde akkoorden tekenen.
En dan zijn er nog de roze kandidaten. Gayvote.nl geeft een overzicht van de kandidaten die van roze huize zijn. Twee zaken vallen direct op: de meeste kandidaten zijn helemaal niet homoseksueel, maar zeggen zich in te spannen voor de belangen van homo’s. Dat is mooi, maar dat was uit hun partijprogramma’s al duidelijk. En zoals gezegd doet vrijwel iedereen dit.
Kunnen homo’s en lesbo’s op echte roze kandidaten stemmen? Ja, maar alleen als je op kandidaten stemt die op (zeer) onverkiesbare plaatsen staan. Voor al deze onverkiesbaren geldt – wellicht met uitzondering van Henk Krol – dat het zeer onwaarschijnlijk is dat ze het Europees Parlement halen. Vrouwen hebben pech: er is geen enkele verkiesbare lesbienne te vinden. Homo’s kunnen kiezen tussen de lijsttrekker van de SP of de nummer drie van GroenLinks. Maar eigenlijk is ook laatstgenoemde onverkiesbaar als de peilingen waarheid worden.
Dit alles brengt ons op de vraag: waarom dit hele PR-circus als het allemaal toch niets uitmaakt?
Chris Aalberts publiceerde onlangs: Kunnen burgers Europa van koers laten veranderen?
