Toen ik de video van die twee zag, die de Franse priester Jacques Hamel (85) de keel door zouden snijden en ook de nonnen niet ongemoeid hadden gelaten als de politie het duo niet had doodgeschoten, dacht ik onmiddellijk: hooligans.
Waarschijnlijk ooit redelijk normale mensen, die veranderen in gewelddadige fanatieke fans van hun geloofsclub. Daarbij moet gezegd, dat voetbalhooligans in deze vergelijking nog een toonbeeld van beschaving zijn, omdat zij op het slagveld elkaar opzoeken en de rest min of meer met rust laten. Terwijl de relihooligans onaangekondigd los gaan op mensen die nergens iets mee te maken hebben of zich storten op vriendelijke ongevaarlijke supporters van een andere club, zoals de Franse priester en zijn nonnen.
De vergelijking tussen voetbal en religie wordt vaker gemaakt en niet zonder reden. Beiden geven zin aan het bestaan van velen, hun aanhang is gelovig, trouw en vaak sektarisch en ze hebben allebei gewelddadige fanatiekelingen in hun gelederen. Volgens socioloog Ruud Stokvis komen voetbal en religie tegemoet aan de wens op te gaan in een groter geheel en zijn stadions niets anders dan wat voor gelovigen kerken en moskeeën zijn.
Gewone supporters zijn hier niet het probleem. Het mag duidelijk zijn dat de wereld het meest te lijden heeft van de harde kern, de relihooligans. De afgelopen vijftig jaar heeft het christendom z’n gewelddadige aanhang zich zien misdragen in Noord-Ierland en het voormalig Joegoslavië en tegenwoordig gaat er geen dag voorbij zonder moord en doodslag door de gewelddadige supporters van de Islam. Werkelijk overal ter wereld zoeken deze hooligans de confrontatie. En niet met open vizier op een veldje zoals de voetbalcollega’s het wel eens deden, maar stiekem achterbaks in openbare ruimtes en ze durven de afloop vaak niet eens af te wachten.
Politici en commentatoren breken hun hersens over de vraag hoe deze golf van religieus hooliganisme te stoppen. Er zijn er nog altijd die denken dat een handreiking helpt, dat vrede met zelfmoordsupporters tot de mogelijkheden behoort. Voor die mensen was er deze week slecht nieuws. In het nieuwste nummer van ISIS-glossy Dabiq, uit het hoofdhonk van de harde kern, lezen we dat er maar één handreiking vereist is voor vrede en dat is lid worden van hun club.
Misschien moet het bestuur van de supportersvereniging deze harde kern eens strenger toespreken.
