“Het is een schrijnend idee dat ik er nog relatief makkelijk vanaf kom: ik ben tenslotte ‘alleen’ Jood en vrouw. Vrienden en collega’s met een migratieachtergrond of een andere huidskleur krijgen het doorgaans een stuk zwaarder te verduren.
Je mag (bijna) alles zeggen in Nederland. En begrijp me niet verkeerd: ik sta pal achter de vrijheid van meningsuiting, die ons in staat stelt werkelijk deel te nemen aan een open, democratisch debat. Toch denk ik steeds vaker: je mag dan bijna alles zeggen, maar mijn God, vinden mensen nou écht dat ze dat ook moeten doen?”
Aan Theo van Gogh, Pim Fortuyn en aan bijna de voltallige redactie van Charlie Hebdo vroeg men keer op keer: ‘Ja, je mag wel alles zeggen, maar het hóeft niet hè?’.
Dat het behalve ‘niet hoeft’ ook helemaal niet mag bleek uiteindelijk .
Maar dat het behalve wel niet mag ook vooral wel moet, omdat er nog zoveel zijn die het wel kunnen begrijpen maar niet willen begrijpen, is duidelijk te lezen in de column van Natascha ‘hoop en verbinding’ van Weezel.
