Vorige week presenteerde de relatief jonge band Sir James de tweede single én zijn debuutplaat in Studio Helmbreker te Haarlem. Tijdens twee intieme sessies in de kleine studio brengen de jongens de plaat én nummers die niet op de plaat staan ten gehore. Maar wie is Sir James? We bellen met gitarist en één van de zangers Frank van Kasteren.
“Het is begonnen met mij en Tommasso, wij kennen elkaar al vanaf de kleuterklas,” vertelt Frank. “In die tijd had je nog van die radio’s met cassettebandjes waar je dan met microfoontjes kon opnemen. In groep zeven en acht speelden we dan een beetje radio-DJ. Tommasso kon toen inmiddels een beetje gitaarspelen. Ik moest van mijn vader met mijn zusje op gitaarles, die durfde niet alleen. Toen zijn we uiteindelijk samen een beetje liedjes gaan spelen, heel lullig op die gitaar. Het is een beetje uit de hand gelopen, waardoor we na een jaar of drie, vier dachten ‘misschien moeten we eens een drummer gaan zoeken en op een podium gaan staan’.”
Dat gebeurde. Met twee gitaristen en een drummer stonden de jongens op kleine podia. “Daar zijn wat bandjes overheen gegaan, tot het zich uiteindelijk heeft gevormd tot Sir James. Het is zo’n zes jaar geleden dat we zijn begonnen met samenspelen. Ik zat op het conservatorium, daar spraken we dan eens per week af. Gingen we een beetje jammen en liedjes spelen. Na verloop van tijd was het toch wel echt heel leuk. Toen zijn we gaan optreden.”
Sir James speelt bijna zes jaar samen voor ze een eerste plaat uitbrengen. “Twee jaar geleden hebben we besloten dat dit heel erg leuk is om te gaan doen. Toen zijn we de huidige plaat gaan schrijven. We zijn vijf vrienden, maar we waren het in eerste instantie nooit eens. We komen uit totaal andere muzikale achtergronden. We kwamen niet echt bij elkaar. We hebben drie jaar lang veel live gespeeld en gezocht naar wat werkt. Wat bepaalde arrangementen bijvoorbeeld met het publiek deden. Je hebt die feedback wel nodig. We zijn toen met z’n allen gaan zitten om spijkers met koppen te gaan slaan en de neuzen dezelfde kant op te hebben.”
Uiteindelijk staan de neuzen dezelfde kant op en rijden de jongens naar Groningen om in alle rust te gaan schrijven. Op de vraag of het niet lastig is een balans te vinden in de muziek antwoordt Frank: “De frictie die er muzikaal was, die moet je een beetje opzoeken. Uiteindelijk is het interessante van het proces met meerdere mensen is het conflict opzoeken en daar zolang over praten dat je niet op een compromis uitkomt, maar op iets waarvan je allemaal denkt: ‘dit had ik in eerste instantie niet gezien, maar het is wel echt cool.’”
“Op een bepaalde manier geeft het een adrenalinekick. Je schrijft en in eerste instantie weet je helemaal niet wat het is. Dan neem je het op en als je terugluistert, krijg je een enorme kick. Dat je denkt ‘het is gelukt’, of althans, in sommige gevallen niet en dan gebeurt er niks. Die kick duurt een paar dagen, dan ebt het weer weg en is het gewoon wat je gemaakt hebt. Het is wel zo dat als je iets goeds hebt gemaakt, je door te luisteren naar het liedje weer terugkunt naar de bron, het gevoel waarom je het schreef. Maar het is echt een kortstondige rush.”
“Ik zou dit nooit meer niet kunnen doen, het werkt verslavend. Ik was laatst bij mijn ouders, die gingen een bordspelletje spelen. Ik dacht ‘gaan we nou een spelletje spelen?!’ Toen had ik het er later met mijn vader over en kwam ik erachter dat ik geen hobby’s heb. Ik voel altijd de neiging hetgeen ik denk of voel op te schrijven, zo werkt verslaving toch een beetje?”
De eerste plaat is amper uit of de mannen hebben het alweer over een nieuwe plaat. “Het voelt niet overhaast, schrijven is iets waar ik de afgelopen jaren helemaal in onder ben gedompeld. Met dit bandje hebben we best een hele lange aanloop gehad naar de eerste plaat, om elkaar te vinden. Die eerste plaat is wel vorig jaar november al opgenomen. De kick dat we elkaar hadden gevonden en dat het werkte, vonden we erg leuk.”
“We zijn heel veel gaan doen samen, touren door Italië, touren met een chefkok, dat was allemaal erg inspirerend, zeker met z’n vijven. Daardoor hebben we dit jaar heel veel geschreven, ik denk toch zo’n vijftig liedjes. Afhankelijk van hoe die eerste plaat het gaat doen, kunnen we beslissen wanneer we de tweede uitbrengen. Maar waarom zouden we het niet alvast gaan maken? Het materiaal is er.”
“Ik ben heel blij met de eerste plaat, maar daarin vatten we vooral sfeer. Tekst heeft daar minder mee te maken. Het gaat minder over wat we bedoelen, het is op een bepaalde sfeer geschreven. Dat is minder in your face. We hebben voor ons crowdfundingsproject liedjes geschreven voor mensen. Je merkt dat wanneer je in intieme settings uitlegt waar de liedjes over gaan, liedjes veel harder aankomen. Elk liedje heeft een ander thema, je ziet bij elk liedje weer andere mensen gegrepen worden. Daar zoeken we een beetje naar.”
Naast de standaard huiskamerconcerten en het crowdfundingsproject, is Sir James telkens op zoek naar nieuwe manieren om muziek naar de mensen te brengen. Zo deed de band afgelopen jaar een tour met een chefkok. “Over het algemeen sta je op een poppodium je liedje te spelen, iedereen staat een beetje met z’n biertje te kijken. Hartstikke leuk, maar we zijn wel echt muziek gaan schrijven omdat we iets kwijt willen. Het zou zonde zijn als niemand dat meekrijgt.”
“Toen zijn we gaan zoeken naar een manier waarop we dichter op de mensen kunnen zitten, meer een impuls kunnen zijn. Meer zintuigen prikkelen, door bijvoorbeeld eten toe te voegen, leek ons een optie. Je kunt meer focussen en verhalen vertellen. Daarop kun je een liedje toevoegen. Het was een experiment, maar het sloeg goed aan. Dit najaar gaan we het nog een keer doen.”
Sir James speelt 22 februari in de Sugar Factory en 23 april in Patronaat.
