Geert Dales sprak met met Edwin de Roy van Zuydewijn over een opmerkelijk interview in De Telegraaf met prinses Margarita:
Het was een even wonderlijk als opmerkelijk interview dat Margarita de Bourbon de Parme, dochter van prinses Irene, nicht van voormalig koningin Beatrix en oud-echtgenote van Edwin de Roy van Zuydewijn op zaterdag 9 juli 2022 gaf aan het dagblad De Telegraaf.
Gefotografeerd met een stralend wit paard aan de teugel kreeg ze ruim baan om haar gewezen echtgenoot neer te zetten als een klaplopende aandachtsjunk. Terwijl die, anders dan Margarita zelf, toch al heel lang volledig buiten beeld is. En in stilte voortploetert. Van klus naar klus, van onderdak naar onderdak. Momenteel bij een goede bekende van Margarita. “Ze weet dus dondersgoed dat ik me uit de naad werk om het hoofd boven water te houden. Toch moet ik weer vernederd worden. Waarom? Ik lig toch al op de grond!”.
Het was een merkwaardig interview met prinses Margarita, alleen al omdat er geen enkele actuele aanleiding voor te vinden was. Waar en wat was de journalistieke noodzaak? En waarom kreeg Margarita een volle pagina ter beschikking om zich zonder enige tegenspraak te buiten te gaan aan natrappen en aantoonbaar onjuiste beweringen? “Het was altijd mijn wens dat het leuk zou worden. Dat absolute doel heb ik nu bereikt. Maar je moet het wel zelf doen, hè”, liet interviewster Barbara Plugge haar fabuleren zonder te wijzen op de miljoenensteun die zij na haar financiële neergang ontving uit het vermogen van de koninklijke familie. Hoezo zelf doen?
“In tegenstelling tot Edwin de Roy van Zuydewijn koos u ervoor om hard te werken”, stelde interviewster Plugge zonder een spoor van ironie. Waarna Margarita verhaalde over haar sieradenlijn, de wens om die te verbinden met goede doelen en over de zes dressuurpaarden in de stal van haar Wassenaarse landgoed, waarmee ze regelmatig naar het Drentse Dalen toert om daar les te krijgen van een vooraanstaande amazone. Dat is hard werken, inderdaad.
Als Margarita dan toch aan het babbelen is over haar sieradenlijn, waarom dan niet even gevraagd naar de handel en wandel van De Parme Design te Wassenaar, niet alleen handelend in edelstenen en actief als paardenfokkerij, maar ook functionerend als groothandel in woningtextiel en vloerbedekking, alsmede productiebedrijf van meubelen en houder van ezels. Zo’n wonderlijke combinatie van bedrijfsactiviteiten vraagt toch op zijn minst om nadere duiding. Of kennen ze bij De Telegraaf de registers van de Kamer van Koophandel niet? Tip voor Margarita: scherm je 06-nummer even af.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Edwin de Roy van Zuydewijn aan het werk als klusser.
Het befaamde afluisterincident bij een bezoek in 2002 van het toenmalige echtpaar De Roy/De Bourbon aan directeur Eef Brouwers van de Rijksvoorlichtingsdienst wordt door Margarita opgevoerd als bewijs dat haar voormalige echtgenoot niet spoort, hoewel bekend is dat het de prinses zelf was die een schroef in de kantoorwand herkende als afluisterapparatuur. In 2003 vertelde ze daar nog over in het tv-programma NOVA. Dat Barbara Plugge zoiets niet weet laat zich raden, maar heeft die krant geen hoofdredacteur die de feiten wel kent? En schaamt zo’n hoofdredacteur zich er niet voor dat zijn krant zich serviel leent voor zo’n grenzeloos staaltje koninklijke PR? Ondanks de reputatie van De Telegraaf kan dat interview zonder meer gekwalificeerd worden als een smet op het journalistieke blazoen. Hier was een onvervalst doorgeefluik voor koninklijke praatjes aan het werk.
De uitsmijter van de dag was de tekst “Edwin moet niet jammeren, maar werken“. Die vond uiteraard snel zijn weg naar de sociale media, waarna menige twitteraar ermee aan de haal ging en het beeld werd neergezet dat Margarita’s gewezen echtgenoot een luie nietsnut is. Tijd dus om navraag te doen bij Edwin de Roy van Zuydewijn zelf.
Die blijkt zich in leven te houden met klus- en aanverwante werkzaamheden in ruil voor onderdak en af en toe een maaltijd. En dat al jarenlang. Hij leverde bewijs dat dit geen in scène gezet gelegenheidsimago is en zijn dagelijkse leven inderdaad bestaat uit aanpakken wat aangeboden wordt als tegenprestatie voor een dak boven het hoofd. Momenteel is dat werk plinten schuren, aflakken en wanden sausen. Wij spraken meermaals met elkaar. Waar nodig werden beweringen onderbouwd met documenten. Ik legde hem de uitspraken van Margarita voor.
“Ik moet gaan werken? Zegt ze dat? Hoe denkt ze dat ik in leven gebleven ben na de systematische vernietiging van mijn privé- en professionele leven? Geregisseerd vanuit de hoogste kringen. Een staaltje ongekend machtsmisbruik. ‘Koninklijke’ acties die mijn zakelijke carrière vernietigd hebben en van mij een sociale verschoppeling hebben gemaakt. Hoe ik dit overleefd heb zonder ooit één cent bijstandsuitkering te hebben ontvangen? Heel simpel: door hard te werken”.
“Margarita onttrok zich aan een gerechtelijke veroordeling tot het betalen van alimentatie omdat ze bij de rechter zei van een bijstandsuitkering te moeten leven. Een bijstandsuitkering! En dat komt mij vertellen dat ik werken moet? De rechters geloofden dat ze op zwart zaad zat. Een normaal mens moet dan eerst de belastingpapieren op tafel leggen. Margarita niet. Omdat ze dat naar eigen zeggen niet kon. Ze had geen individuele belastingaangifte. Die werd collectief gedaan in koninklijk huis verband. Heeft u ooit zo’n gek verhaal gehoord? De rechter ging erin mee. En dus hoefde ze geen alimentatie te betalen hoewel die plicht haar twee keer is opgelegd.
“Ondanks haar ‘armoede’ kocht ze een tijdje later hypotheekvrij een landgoed van bijna twee miljoen euro. Met een bijstandsuitkering! En bouwde stallen voor zes paarden. Een miljoenenproject op zich. Hoe dat kan? Vier miljoen toegeschoven door mamma Irene. Via heimelijke omwegen, zodat ik er geen alimentatieaanspraak aan kon ontlenen. Zelfs mijn oude moeder werd beroofd. Ze leende Margarita een halve ton toen die aan de grond zat. Plechtig beloofde ze die 50.000 euro terug te betalen. ‘Jij bent de eerste die ik terugbetaal, lieve Meme‘. Mijn moeder en ik horen het haar nog zeggen. Nooit één cent gezien. Ook schulden aan gezamenlijke vrienden werden niet afbetaald. Zo gaat dat in ‘koninklijke’ kringen. Dat mijn moeder nu ook op een houtje moet bijten deert hen niet.” (Interview van EenVandaag met De Roy van Zuydewijns moeder is hier terug te zien.)
“Nooit heeft Margarita ook maar een dag gewerkt voor haar geld. Die sieradenlijn van haar heeft met werken niks te maken. De enige die hier werkt ben ik. Voor een appel en een ei. Maar ik werk tenminste.
“Kijk, dít is nu mijn werk. Ik ben tijdelijk lid van het Rotterdams Schildersgenootschap. Hahahaha. Ik galoppeer niet op een paard over een hypotheekvrij landgoed in Wassenaar of over de Drentse hei. Plinten schuren en lakken, muren sausen. Dat is mijn leven. Ik voel me nergens te goed voor. Natuurlijk had ik liever een echte baan, een vast inkomen en een permanent dak boven mijn hoofd. Maar dat zat en zit er voor mij niet meer in na deze mort civil.
“Twintig jaar achtervolging door de machtigste familie van het land heeft me beroofd van mijn maatschappelijke positie, maar niet van mijn trots, moraal en arbeidsethos. Ik ga van klus naar klus en van onderdak naar onderdak. Ieder voorstel dat me weer even verder helpt neem ik met beide handen aan. Met deze handen, waarmee ik nu de kwast hanteer.
“Een dezer dagen zit deze klus er weer op. Dan moet ik hopen dat er weer een nieuwe kans komt om ergens een tijdje te mogen verblijven en de handen uit de mouwen te steken. Als die zich aandient kom ik meteen. Niet op een dressuurpaard of in de hofauto, maar met de bus of desnoods te voet als het geld helemaal op is. Helaas is dat dikwijls het geval want mij worden geen miljoenen toegeschoven. Ik moet, net als ieder normaal mens, werken voor mijn geld. Nu Margarita nog”.
Crowdfunding voor mijn nieuwe boek: www.geertdales.com/een-land-van-vleesetende-vegetariers.
Lees ook van Geert Dales:
