Er staat een glas zwarte koffie op de tafel van platenlabel Caroline Benelux, gelegen in hartje Amsterdam. De koffie is bestemd voor de Zwitserse singer-songwriter Sophie Hunger, die dezelfde avond nog zal spelen in Patronaat in Haarlem. Ook zal ze de volgende dag nog spelen in Rotown, Rotterdam. Echter staan er eerst nog een aantal interviews gepland in de hoofdstad. Uitverkocht zijn de zalen nog niet, maar dat Nederland nieuwsgierig is naar de talenten van Hunger moge duidelijk zijn.
Met een diplomaat als vader heeft Sophie Hunger veel gereisd. Zo woonde ze in Zwitserland, Engeland en Duitsland. In 2008 brak ze door met haar album Monday Ghost, dat binnenkwam op de eerste plaats van de Zwitserse hitlijsten. Ook stond ze op het Glastonbury festival en tourde ze door Noord Amerika. Naast dat ze zingt, speelt ze ook gitaar, blues harp en piano. Dit alles komt samen tot een dromerige, melancholische sound, met teksten die zowel in het Duits, Frans en Engels worden vertolkt. Haar laatste album, Supermoon, zag 24 april het licht.
Doordat de vader van Sophie Hunger werkzaam was als diplomaat verhuisde ze veel. Ze wisselde vaak van school en moest vaak vrienden achterlaten en nieuwe vrienden maken. Ze loog dan vaak over haar verleden. “Als ik in een nieuwe klas kwam vertelde ik soms dat ik vroeger deel uit maakte van een gang en dat ik uit een ondergronds deel van Londen kwam. Ik wist toch dat ik vroeg of laat weer zou verhuizen. Of mensen het geloofden weet ik eigenlijk niet. Het was een soort spelletje. Ik wilde graag iemand anders zijn.”
“Ik woon nu in Berlijn, wat ik een fantastische stad vind. Er wonen erg veel mensen, maar op de een of andere manier voelt het toch alsof er veel ruimte is. Je kunt er met weinig rondkomen en er heerst een bepaalde artistieke sfeer. Ik hou er van hoe ik daar verdwaald kan raken. Dat inspireert me wel. Ik ben overigens niet gebonden aan een bepaalde plaats. Ik heb op zoveel plaatsen gewoond dat ik nooit echt een thuis heb gehad. Dat idee heb ik opgegeven. Mensen zeggen vaak dat je een thuis moet hebben, maar dat is een leugen. Mensen zeggen dat omdat ze niet willen dat je ze verlaat.”
“Ik zou willen dat ik beter geschoold was in het muziek maken. Ik speel meerdere instrumenten, maar ik heb mijn eigen weg gevonden in het maken van muziek. Ik ben niet technisch onderlegd en dat vind ik erg jammer. Ik speel veel samen met fantastische muzikanten, maar ik moet altijd alles opnemen om duidelijk te maken wat ik wil bereiken. Er zijn mensen die er haast trots op lijken te zijn dat ze geen noten kunnen lezen, maar ik zie het echt als een tekort. Uiteindelijk telt het resultaat, maar het is soms erg lastig.”
“Ik schrijf in verschillende talen omdat ze corresponderen met de verschillende persoonlijkheden die ik heb. Het is niet zo dat ik bij bepaalde teksten voel dat ze in een bepaalde taal geschreven moeten zijn. Het begint meestal met een woord of een zin die ik mooi vind klinken. Neem bijvoorbeeld het nummer Queen Drifter. Daarin zing ik over ‘carbon fiber’. Ik wilde altijd al een nummer schrijven met de woorden carbon fiber er in. Ik zie nummers schrijven als een soort spelletje. Je kan er niet teveel over nadenken, dat zou alles verpesten. Uiteraard denk ik wel aan het publiek, of ze zullen begrijpen wat ik graag wil overbrengen. Het is geen monoloog tussen mij en mezelf, maar een gesprek met de luisteraar.”
Over haar nieuwe album Supermoon zegt Hunger dezelfde formule te hebben gebruikt. “Ik ben een singer-songwriter, dus ik maak de meeste nummer op dezelfde manier. Coupletten, refreinen en tekst. Ik denk dat deze plaat vooral in sound verschilt met de vorige. Daar heb ik heel lang naartoe gewerkt.” En dat is te horen. De plaat klinkt een stuk ‘elektrischer’ dan de vorige en ook een stuk experimenteler. Traditioneel zijn er verschillende talen te horen en ook worden veel grenzen opgezocht. Hunger denkt vrij tijdens haar artistieke proces en ze heeft geprobeerd om dat tot uiting te laten komen in haar muziek.
