Mannen!
Zojuist ontving ik van mijn lieve vriendin Monique het volgende droeve bericht.
“Dunya, mijn wereld, mijn meisje, is vandaag om 15:25 uur ingeslapen. Mijn hart is gebroken, maar krijgt ook rust. Ze was moe, ze had geen pijn, maar vond het genoeg geweest. Gisteren werd ik opgebeld dat het de laatste daagjes slechter met haar ging. Mijn wereld stortte in en we waren van plan morgenavond terug te vliegen. Dan kon ik haar nog even vasthouden, haar in haar lieve oogjes kijken. Vandaag werd ik wakker gebeld. Mijn vader en moeder en de liefste oppas zaten met mijn meisje bij de dokter. Ze was op. Ik moest de beslissing nemen waar ik altijd zo tegenop keek, maar wilde het niet langer rekken voor mezelf. Via FaceTime ben ik erbij geweest, heb ik nog tegen haar kunnen praten, heb ik haar kunnen bedanken voor de afgelopen 14,5 jaar liefde en steun. Mijn hart is gebroken, ik zit vol met verdriet, maar geloof ook dat Dunya er bewust voor heeft gekozen te wachten tot ik weg was. Nu heeft zij rust en kan ik de aankomende dagen gebruiken om dingen te verwerken zonder dat ik nu thuis had gekomen in een leeg huis en een leeg bed. Ik kan me nog een week voorbereiden op die lege thuiskomst en probeer te genieten met mijn gezin. Ik had haar niet meer liefde kunnen geven dan dat ik haar gaf, ze had geen betere mama kunnen hebben en ik weet zeker dat ze zo oud is geworden door de onbeschrijflijke sterke band die zij en ik hadden! Dankjewel mijn wereld voor jouw liefde hier op aarde. Dat je altijd naast me zal blijven lopen dat weet ik zeker.”
Zijn wij nou harteloos? Of is Monique een beetje gek?
Ik lees zoiets namelijk nooit van een man als zijn hond dood is.
En het haalt al helemaal de krant niet…
Groet,
JanD
