Jelle,
Toen ik gisteren voor de houtkachel in een Chesterfield de laatste hand legde aan de Engelstalige editie van mijn laatste boek hoorde ik op de achtergrond iemand op televisie jouw naam noemen.
Ik dacht: o, die heeft zeker weer een boekje te pluggen. Of een tv-programma.
Maar het ging over jouw aanslag op televisieproducent Gijs van Dam.
Je bleek niet verder te gaan met een juridische procedure tegen de man die je een kwart eeuw nadat je in een Schevenings hotel op zijn piemel had liggen sabbelen opeens beschuldigde van verkrachting.
Ik spitste mijn oren om te horen in welke bewoordingen je je verontschuldigingen aanbood voor het feit dat je die verkrachting had verzonnen omdat er vorig jaar via bevriende media als Trouw en DWDD een programma en een boekje moesten worden geplugd. En voor het feit dat de toenmalige productiemedewerker zijn tot jouw beschuldigingen redelijk succesvolle tv-productiebedrijf naar de knoppen had zien gaan, waardoor de goot inmiddels lonkt.
Maar die excuses kwamen niet.
Je advocaat meldde slechts “dat je je doel had bereikt”.
Klopt.
Boekjes verkocht.
Tv-kijkers getrokken.
En een leven verwoest.
Ik mijmerde weg naar eind jaren ’70, toen je vader Hugo Brandt Corstius als columnist van Vrij Nederland criminoloog professor Wouter Buikhuisen sloopte.
Alleen maar omdat Buikhuisen durfde te stellen dat criminaliteit deels in de genen zit. Het duurde bijna dertig jaar voor Buikhuisen, die in zijn vak niet meer aan de bak kwam en zich op de antiekhandel stortte, enigszins werd gerehabiliteerd.
Als karaktermoord ook een misdrijf is, denk ik dat jij inmiddels het beste bewijs bent dat Buikhuisen gelijk had.
En we mogen God op onze blote knieën danken dat je vaders andere kind, je zus Aaf, vooral over cupcakes, klompen en fruitvliegjes schrijft.
Ze zijn allemaal van een tenenkrommende truttigheid, haar stukjes.
Maar ze vernietigen in elk geval geen mensenlevens.
Groet,
JanD
