Man Bijt Hond staat bekend om markante portretten. Maar gekkies met een fietsfetish of wereldvreemde boeren voldoen niet meer. Steeds vaker lijkt het de makers enkel nog te gaan om leedvermaak om de zwakkere in onze samenleving. Je moet nu minstens een ziekte, een spraakgebrek en een markant uiterlijk hebben om mee te mogen doen. Laat ze eens stoppen met deze schaamteloze exploitatie van de invalide medemens.
Televisie is een podium voor iedereen. Maar de nasmaak wordt naar als in een programma standaard de meeste zendtijd wordt gebruikt voor het tentoonstellen van mensen die in meer of mindere mate lichamelijk of geestelijk gehandicapt zijn. Kunstenaressen met het syndroom van Asperger, autistische rappers of een groenteboer met een lachstoornis, niets gaat te ver. En het is liefst mensen met namen die uit een Wim T. Schippers show lijken te komen als Grietje Post, Henk Kwaak of Cor Tas.
Het lijkt wel of ze bij Man Bijt Hond dagelijks de scootmobielen afturven in de montagekamer. Die dingen zijn niet na te tellen als de Babbelbox weer eens staat op een braderie of in overdekt winkelcentrum De Echoloze Wensput. Alleen de gênantste momenten worden uitgezonden. ‘Man Bijt Hond zet ook graag mensen voor lul en vraagt; Wanneer schaamde u zich de ballen uit de broek?’ En Mien Put op de scootmobiel antwoordt voor zevenhonderdduizend kijkers; ‘Toen mijn man Marcel eens vroeg thuis kwam en hij zag hoe ik mezelf aan het bevredigen was met onze etenswaren.’ Met achter in beeld Marcel, die lacherig knikt terwijl er een prei uit zijn boodschappentas steekt.
Op een commerciële zender had dit rariteitenkabinet tot kritiek geleid maar de publieke omroep weet de wansmaak voortreffelijk te camoufleren met koddigheid. Laat u niet aan het lijntje houden door zo’n kolderiek hondje, een beschroomde interviewer en de jolige voice-over. Het zijn enkel afleidingsmanoeuvres van de NCRV om de kijker een freakshow te kunnen voorschotelen. De eindredacteur zet er dagelijks zijn tanden in en jan doedel is de gebeten hond.
Helemaal schaamteloos is de vaste slotsketch. Een toneelstukje waarin betaalde acteurs mensen spelen die het net iets minder hebben getroffen. Lachen om een simpel kassameisje of een gezinnetje dat door de geldtekort aan tafel zit in kleding uit de jaren negentig. Ik vind dat toch wel heel apart. Blijkbaar hebben ze bij Man Bijt Hond simpelweg niet genoeg aan de bestaande gevallen.
