In het plaatsje Haelen in de Limburgse gemeente Leudal voltrekt zich al jaren een drama dat naar mijn geheel betrouwbare voorspelling zal uitgroeien tot misschien niet de Grootste Roman Allertijden, misschien ook niet De Beste Speelfilm van het Derde Millenium, maar dan toch op z’n minst een exemplarisch casusrapport van de Totale Indesteeklating door de Overheid en de Dramatische Gevolgen daarvan. Voor wie niet op de hoogte is van de lotgevallen van de gekwelde maar moedige Gijsbert Ruiter: hier een korte geschiedenis.
Ruiter koopt een huis in het blijkbaar van god en vaderland verlaten oord Haelen. Enige tijd later wordt er achter zijn woning een woonwagenkamp opgezet. Deze caravanmensen kappen wat bomen om hun leefruimte te vergroten, waarop Gijsbert ze aanspreekt op dit illegale gedrag. Een ruzie volgt waarop Gijsbert naar de gemeente Leudal stapt. De woonwagenbewoners stelden dit klaarblijkelijk niet op prijs, want sinds die dag zijn hij en zijn gezin slachtoffer van hoon en spot, pesterijen, doodsbedreigingen en een algeheel verslechterd leefklimaat.
Politie noch gemeente kon iets doen, dus Gijsbert plaatste om zichzelf en zijn gezin te beschermen tralies voor de ruiten en een hek, het beruchte Hek, dat volgens de gemeente te hoog was. Omdat de gemeente niets deed tegen het aanhoudende fysieke en verbale geweld tegen Gijsbert en zijn gezin, maar wel onmiddelijk actie ondernam tegen het te hoge hek – wat mogen de ambtenaren trots op zichzelf zijn – flipte Gijsbert door toegenomen overspannenheid en slingerde met wat brandbare stoffen in de rondte.
Uiteraard werd Gijsbert aangepakt door het OM en moest hij – hij wel – de cel in.
Als de gemeente je veiligheid en die van je gezin niet kan garanderen, bijvoorbeeld door schaamteloze nalatigheid, persoonlijke aversie of simpelweg door gebrek aan bewijs van de daden van de agressor, wat doe je dan? Vluchten is de enige optie die overblijft; met de gekwelde staart tussen de benen. Maar waarom zou je eigenlijk, in acht genomen dat je recht hebt op een leefomgeving met veiligheid geborgd door de overheid. En bovendien: verhuizen kan niet, want je huis is inmiddels onverkoopbaar geworden.
Tot overmaat van ramp stopt de ellende niet. Na jaren van treiterij is het weer zo ver dat je bloedeigen zoon moet onderduiken. Om het allemaal nog wat grotesker en sadistischer te maken gaat de gemeente (wat zal volgen leest u goed. Het is beslist geen grapje en volgens het ongeëvenaarde dagblad de Limburger de absolute waarheid) maatregelen nemen door de kinderbijslag van je zoon aan te pakken aangezien hij niet meer thuis woont. Deze financiële sanctie komt bovenop de boetes die je moet betalen voor je misdadig hoge hek ter bescherming van lijf en leden.
Nu ben ik een gevoelig mens die bij het lezen van dergelijke berichten een beetje verhit raakt bij zoveel ten hemel schreiend onrecht. Dat soort leed is iets wat men – de begaanden met de medemens – tot diep in de zenuwuitlopers van edeler delen voelt branden. Wat kan een mens als Gijsbert Ruiter dan nog doen? Dit zijn piekeringen van enig gewicht die niet weinig nachtrust ontnemen. Vooral omdat het kille antwoord is: Gijsbert de Ruiter kan niks doen.
Aan handen en voeten gebonden door het verbod op eigenrichting zullen hij en zijn gezin alles over zich heen moeten laten komen. Een Totaalvernedering (bovenop de Totale Indesteeklating waarover in al sprak) van jewelste, die voortduurt tot een van de agressors overgaat tot een strafbaar feit zoals doodslag. Dan kan justitie ingrijpen, maar dan is het al te laat.
Wat Gijsbert meemaakt, maken vele burgers van dit land dagelijks mee. Verdwaald in het niemandsland tussen mensonterend maar net niet strafbaar, moeten zij rekenen op de genade van het tuig dat altijd aan het langste eind trekt. Een bespuwing is niet strafbaar of kan moeilijk worden bewezen; de pakkans bij een beroving is 3,4 procent en als iemand u mishandelt, mag u blij zijn als u niet zelf wordt gestraft door de rechter omdat u niet op tijd huilend bent weggerend.
Dat deze hele zaak wederom uit de hand zal lopen is een gegeven. Misschien kunnen we alvast een premature stille tocht gaan lopen: een volslagen nutteloze mars met als enige waarde dat ze aangeeft hoe hulpeloos wij burgers soms kunnen zijn. Volg in de tussentijd Gijsberts Facebookpagina treffend omschreven als een verslag van de ‘honger naar rechtvaardigheid’.
En steun acties als deze van het roze weblog.
