Verwarde mensen doen verwarrende dingen. Soms steken ze zichzelf in de fik op een plein, lopen ze uren langs het spoor, besluiten op een dak te zitten om er niet meer vanaf te komen en met een beetje pech gaan ze met messen zwaaien. Niet zelden zijn deze mensen geboren in goede geestelijke gezondheid, maar door een traumatische ervaring willen zij nog wel eens in de war raken. Dan ‘knapt’ er iets. Zo ook bij de NOS.
Gisteravond liep er een 19-jarige student naar binnen en deze eiste onder bedreiging van (wat op het eerste gezicht leek op) een wapen zendtijd. De NOS-medewerkers belden de politie, kregen na afloop van het voorval een kopje warme chocomelk, een traumabeertje en het nummer van Slachtofferhulp in de handen gedrukt. Het kan namelijk best schrikken zijn als je oog in oog komt met iemand die met een wapen zwaait en onsamenhangende dingen zegt. Gelukkig komt het wel vaker voor en weten politie en hulpverleners hier prima mee om te gaan. Eind goed, al goed.
Alleen niet voor de NOS-medewerkers. Er ‘knapte’ blijkbaar iets. Voorheen redelijke nuchtere, personen besloten om de beelden van het voorval obsessief te gaan herhalen, alsook hun eigen website volbouwen met elke scheet die er te vinden was over het voorval waarvan zij zelf onderdeel uitmaakten. Zelfs de geluidstechnicus werd voor de camera getrokken. Het Droste-effect was binnen enkele minuten al bewerkstelligd: journalisten gingen collega-journalisten interviewen, een journalist (officieel getuige in de zaak) ging de woordvoerder van de politie interviewen over de laatste stand van zaken in de kwestie en de hele dag geven journalisten persconferenties voor collega-journalisten. Normaliter is voor dit soort situaties Slachtofferhulp in het leven geroepen, want op een gegeven moment gaat het een beetje te ver en is het tijd om het voorval een plekje te gaan geven. Makkelijker gezegd dan gedaan: wat doe je als de verwarde slachtoffers een camera in hun handen hebben en gaan over een van de grootste news outlets van Nederland?
Het was, vooral voor de kijker, zeer prettig geweest als een leidinggevende tegen zijn werknemers zei “Jongens, mooi geweest – schakel maar over naar “Wie is de Mol”, hier heb je de bedrijfspinpas en zet het maar even op een zuipen met zijn allen vanavond.” Helaas, blijkbaar was deze traumatische ervaring niet alleen voor de jongens en meisjes die op dat moment op Mediapark aanwezig waren een schokkende gebeurtenis. Als een lopend miltvuurtje verspreidde de hijgerige, Anchorman-sensatiekriebels zich over de Twitters. Journalisten begonnen al snel de digitale splinters bij elkaar te Albert Verlinden en over de schutting te beppen met elkaar want tja, die Inception foto’s op de verdachte zijn Facebook-profiel – zou dat niet wat zeggen over zijn psyche? Helemaal bont maakt het de Volkskrant die zonder schaamte (wederom) helemaal dr. Phil ging op de digitale voetafdruk van een verdachte.
Verwarde mensen doen verwarrende dingen. Vervelend is het wanneer zij zich niet als zodanig beschouwen, maar als Boodschapper van Belangrijke Feiten.
