Langzaam, heel langzaam, alsof-ie ook niet zeker weet wat-ie aan het doen is, neemt de burger afscheid van de oude politiek. Het rommelt natuurlijk al vele jaren. De afgelopen tijd heeft die burger heel wat waarschuwingssignalen afgegeven, maar het heeft nog steeds het gevoel dat er niks verandert. Dat het niks uitmaakt. En dus trok het deze week opnieuw aan de bel. Het meest recente signaal is natuurlijk de uitslag van de Europese Verkiezingen. Een fiks deel van het electoraat is Europa beu. En die revolutie voltrekt zich niet eens in het mediterrane Zuiden, waar men het meest geleden heeft onder de Kredietcrisis (vaak versterkt door eigen stommiteiten), maar in het welvarende Noorden. Dat de crisis juist redelijk heeft doorstaan.
De gevestigde orde hoopte uiteraard dat het voorzichtig herstel de kiezer mak zou maken. Maar nee. Terwijl Geert zich in de voet heeft geschoten (en zich in Brussel buitenspel heeft geplaatst) met zijn ‘minder, minder…’, zetten de Britse en Franse eurosceptici hun opmars gewoon voort. Nu gaat ook daar het alarm af. Het zijn nog maar nepverkiezingen, een side show, in het Europees parlement verandert er niet veel, maar de kiezers hebben duidelijk gemaakt waar de oude garde der politici de komende échte verkiezingen op kunnen rekenen: de definitieve overwinning van het nationalistisch NEE. Nee tegen immigranten, en tegen Europa. En het heeft geen nut meer om te proberen de kiezers duidelijk te maken dat ze er niks van hebben begrepen, of dat de politiek er ook niks aan kan doen, of dat alles goed zal komen: een fiks deel van het electoraat heeft zijn marsroute al bepaald. We zijn onverbiddelijk op weg naar de slotakte van het drama.
Het volk kiest voor politici die de politiek de rug hebben toegekeerd – omdat het zélf de politiek niet meer ziet zitten. Een unieke gebeurtenis in de Europese geschiedenis (of het moet de opkomst zijn van het fascisme in de jaren twintig). Maar niet uniek in de Romeinse geschiedenis. Daar is het verscheidene keren voorgekomen dat het complete volk, het plebs van de stad Rome, de stad verliet, en zich verzamelde op de Mons Sacer, de Heilige Berg. Arbeiders, slaven, ambachtslieden, vrouwen, kinderen – ze lieten de stad over aan de adel, die hulpeloos achter bleef. En weinig anders kon doen dan toegeven. Zo dwong hetRromeinse volk in 494 voor Christus maatregelen af tegen de geweldige schuldenlast waarmee het door allerlei belastingmaatregelen was opgezadeld. Schulden die de gewone Romein reduceerden tot een slaaf van zijn werkgever. Het volk wilde voortaan een stem hebben. Een nieuwe ambtenaar, de volkstribuun, zou voortaan het volk in de senaat vertegenwoordigen. Een halve eeuw later was het weer zo ver: opnieuw trok het volk massaal de stad uit. Dit keer om een einde te maken aan geheime wetten die door de adel werden gebruikt om straffen uit te delen. Met de ‘Twaalf tafels’ kreeg Rome zijn eerste echte Grondwet.
Knarsetandend ging de elite beide keren akkoord. Maar het kon niks anders. Het volk had laten zien waar de ware macht lag. En ook de huidige politieke elite (in Europa, en nationaal) zal nu een duidelijk andere koers moeten inslaan. Anders wordt ze bij de eerste de beste gelegenheid weggevaagd. Het wordt tijd om te buigen.
Laat ons daarom eer betuigen aan de uitvinders van de Wil van het Volk: de oude Romeinen. Vanaf 31 mei kunt u hun goede voorbeeld volgen, niet op een Heilige Berg maar op het Kops Plateau in Nijmegen. Daar verzamelen zich de komende week de Romeinen van nu. Met heel veel bijna-echte Romeinen, in echte Romeinse kampementen, die geregeld lezingen en demonstraties geven, en daartussendoor enthousiast aan het vechten en vreten slaan. En eet gerust een Romeins hapje mee (want het thema van dit Romeinenfestival is: ‘Proef de oudheid’)
Kijk even op de site, trek uw beste tuniek aan, en kom naar Nijmegen. Wij zijn allen immers nog steeds schatplichtig aan de Romeinen. En als het erop aan komt, dan lopen we net als die Romeinen massaal de stad uit, om te laten merken wie de baas is
Alle info en aanmelden via Romeinenfestival.nl
