Wanneer de wereld faalt, stort Nederland op giro 555. De jongste inzamelingsactie voor Syrie leverde bijna 2 miljoen euro op. dat is 12 cent per inwoner in een der rijkste landen ter wereld. wij hebben onze plicht weer gedaan. En kunnen met een goed gevoel verder gaan met klagen over hondenpoep, het slechte weer of die sukkels in Den Haag.
In Syrie staat de teller officieel op 65.000 doden, maar het dubbele lijkt realistischer. De tussenstand van een verschrikkelijke burgeroorlog, niet zo ver bij ons vandaan. De Syrische bevolking wordt al drie jaar aan haar lot overgelaten, op de vlucht of vermoord door een gestoorde dictator. Assad kan zijn morbide gang gaan, terwijl de internationale gemeenschap vergadert en wegkijkt. Of de kogels aanlevert, vaak van Russische of Iraanse makelij. Maar niets doen betekent niet minder verantwoordelijkheid dragen.
Dat verwijt treft met name de Europese Unie. Syrie laat de politieke onmacht van Europa zien – die is niet nieuw – maar vooral de perverse kloof tussen intentie en realiteit. De EU zou een eigen buitenlands beleid ontwikkelen. Het staat prachtig als prioriteit geschreven in het Verdrag van Lissabon. Met veel bombarie werd Barones Ashton aangesteld als de Europese Minister van Buitenlandse Zaken. Duizenden ambtenaren werden gerekruteerd voor een eigen Europese diplomatieke dienst. Het heeft niets opgeleverd. Integendeel, de valse hoop heeft Europa nog verder gediskwalificeerd op het politieke wereldtoneel.
Na Mali en Libie, is Syrië het laatste bewijs dat Europa een economische reus moge zijn, maar politiek nog altijd een dwerg is. Vol van intenties, zonder consequenties. De EU betaalt wel, maar bepaalt niet. Dit leidt tot pijnlijke irrelevantie die overigens noch Ashton noch ‘Brussel’ als zodanig te verwijten valt. Het zijn wederom de lidstaten die het niet eens kunnen worden over een eenduidig internationaal optreden.
Parijs, Berlijn en Londen maken de hoogdravende belofte om samen met een mond te spreken keer op keer tot een farce. Vooral de grote EU landen ondermijnen zo niet alleen een daadkrachtig Europees buitenlands beleid, maar bovendien ook de geloofwaardigheid van de EU als geheel, zowel naar buiten toe als richting haar eigen burgers.
Zo kunnen Duitsland, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk nu al maanden geen overeenstemming bereiken ten aanzien van het wapenembargo. Men praat zich suf, maar is niet in staat om eensgezind besluiten te nemen over de diplomatieke lijn die Europa moet kiezen ten aanzien van Syrië. De Unie belijdt haar buitenlandse pretenties slechts in woorden, maar niet in daden. Doch Gratuit is niet gratis en belofte maakt schuld…
Ondertussen moordt Assad zijn bevolking verder uit. Bij ons komt de lente dit jaar wat traag op gang. In Syrie zal de Arabische lente nog veel langer op zich doen wachten. Daar helpen geen mooie verklaringen of giro 555 tegen. Europa moet zich dood schamen.
Wytze Russchen is lobbyist met ruim 18 jaar ervaring in Brussel. Hij werkte onder andere in het Europees Parlement en voor werkgeversorganisaties, en heeft zijn eigen public affairs bureau Russchen Consultants.
