Afgelopen maandagnacht ben ik getuige geweest van de onkunde van de Amsterdamse politie. Na een avond stappen belandde ik in de Lange Leidsedwarsstraat, waar een aantal kleine groepjes van vier à vijf man nog wat stond na te praten over de avond. Op dat moment reed er een dienstwagen van de politie Amsterdam-Amstelland door de straat. Een jongen, duidelijk onder invloed, leek het hilarisch om op het dak van de auto te slaan. De agenten in kwestie deelden die mening niet, en de jongen werd zonder waarschuwing direct in de boeien geslagen. Daar valt op zich wat voor te zeggen, op een politie-auto slaan is gewoon dom. De vrienden van de jongen, die iets verderop stonden, waren het hier niet mee eens en begonnen op luide toon hun ongenoegen te tonen. Hierop reed een motoragent in op het groepje.
Dit was het punt waarop het escaleerde.
Veel omstanders, waaronder ik, vonden dit optreden van de agent onnodig en provocerend. Klaarblijkelijk moest de hermandad even de lange lul der wet laten zien. Binnen een mum van tijd stond de straat vol met politieagenten, die aan beide kanten van de straat op een rij gingen staan. Weer werd er een jongen afgevoerd, die niet opzij wilde gaan, omdat hij een van zijn vrienden wilde helpen. Het groepje waartoe ik behoorde bekeek dit tafereel met verbazing. Een van de dames onder hen, een zeer beschaafd jong meisje genaamd F., reageerde haar woede verbaal af. Op dat moment ging de stoet politie een charge uitoefenen. Zodra de politie een charge inzet, moet je uit de weg. Zo simpel is het. Een van de agenten verzocht mij om F. tot bedaren te brengen, maar voordat ik hier aan toekwam, vond een van zijn collega’s het nodig om het meisje zonder pardon te arresteren. Op het moment dat ik iemand anders met me meetrok om de charge te ontlopen, werd ik door diezelfde agent op mijn gezicht geslagen.
De auto’s, inclusief arrestanten, vertrokken naar bureau Lijnbaansgracht. Op het bureau werd ons verteld dat F. was aangehouden op basis van artikel 184 van het Wetboek van Strafrecht. Ze moest hoe dan ook de nacht doorbrengen in de cel. De motoragent, die de aanleiding van de escalatie was, wilde ons wel te woord staan. Maar met politieagenten valt niet in discussie te gaan. Hoor en wederhoor is niet iets wat wordt geleerd op de academie, zo bleek. Zelfs een filmpje van het voorval werd niet als bewijs beschouwd. De motoragent bleef herhalen dat hij op het groepje was ingereden om plaats te maken voor zijn collega’s en dat hij hierdoor volledig in zijn recht stond, hoewel die die collega’s op dat moment al lang waren gepasseerd. Het enige wat we nog konden, was aangifte doen. Rond de tien personen hebben hierop aangifte gedaan tegen de motoragent. De vraag is nu wat de klachtencommissie hiermee gaat doen.
Meer blauw op straat zou de burger een veilig gevoel moeten geven, niet een gevoel van intimidatie en bedreiging. Een charge uitvoeren met veertig politieagenten in een vrijwel lege straat, is het meest belachelijke dat ik ooit heb gezien. Vooral de agressie en arrogantie van de blauwe brigade is ronduit beangstigend en tegelijkertijd lachwekkend.
Vriendin F. is overigens diezelfde ochtend nog getransporteerd naar een cel in de Bijlmer bajes (!), en mocht pas worden vrijgelaten na het betalen van een boete van 200 euro.
