De 3FM Serious Talent Award ging dit jaar naar de Utrechtse band Kensington. De jongens hebben er hard voor moeten werken om dat te bereiken, alleen al daarom zijn oprechte felicitaties op zijn plaats. Bij dezen. Naar aanleiding van hun Award besloot ik hun hit Home Again nog eens te beluisteren. Zoals ik altijd doe als ik popliedjes luister waarin gezongen wordt, besteedde ik veel aandacht aan de tekst. Om mij daar beter in te kunnen verdiepen pakte ik voor het gemak de lyrics erbij via, hopend op tekstregels waarvan de rillingen over mijn rug zouden lopen.
Van rillingen over mijn rug was bij het luisteren naar Kensington echter in het geheel geen sprake. Wel van een totale lethargie, een haast onbedwingbare neiging tot slaap.
Voor alle ontevreden jonge muziekliefhebbers in Nederland die altijd rondbazuinen dat de mainstream rap- en R&B-artiesten zo weinig te melden hebben, die vinden dat al dat Afro-Amerikaanse tuig maar eens een boek moet lezen voordat ze popmuziek gaan maken, en die oprecht geloven dat de songteksten van de heren van Kensington ook maar een heel klein beetje beter zijn – aanschouw en huiver:
Fragment uit Home Again:
You got a home stopping
You won’t be left here
It’s coming and it won’t be asking
Got nothing when there is nobody left in your home again
(…)
But don’t get caught up
With the people who won’t left you home again
And we’re running a long way home
We’re running always home
We’re running along we are
En dat gaat drie minuten zo door. Gaandeweg worden er slechts vijf of zes nieuwe woorden geïntroduceerd in het nummer, maar geen daarvan is deel van een interessante stijlfiguur. Nog geen metafoortje kan er vanaf. Alleen de repetitio wordt uit de kast getrokken, maar dan meteen zo overdadig dat het doorgaans krachtige effect ervan hier direct in het niet valt: het woordje home wordt maar liefst 22 keer gezongen. Je zou verwachten dat dan iedereen begrijpt waar het over gaat, maar dat is mij alsnog volledig onduidelijk.
Dit was toch een Serious Talent? Ik had hier toch te maken met een nieuwe Nederlandse popsensatie?
Live zullen ze vast een spektakel zijn, energiek en opzwepend, maar de zeggingskracht, toch geen onbelangrijk aspect van de popmuziek, ontbreekt geheel. Feitelijk hebben we hier dus voor de zoveelste keer te maken met ‘de perfecte festivalband,’ die vanzelf goed en fijn klinkt als je maar genoeg plastic bekers Grolsch hebt leeggedronken en achter je hebt neergesmeten in het modderige gras van Boter- Kaas- of Eierpop…
Voordat we nog een tekst van deze Utrechtse indierockers gaan bestuderen, doen we eerst dezelfde steekproef bij één van die zwarte Amerikaanse artiesten, je weet wel, die vrouwen als Rihanna, Beyoncé en Nicki Minaj, waar zo op wordt neergekeken door al het festivalgepeupel van de Lage Landen, en die constant beticht worden van commercialiteit, sex sells, inhoudsloosheid en al die andere termen waarmee de quasi-intellectuele jeugd zich pleegt te wapenen tegen die grote boze wereld vol onwetende zielen.
De door alle rechtschapen ‘intellectuelen’ en ‘muzikanten’ intens gehate Nicki Minaj leek mij hiervoor de perfecte kandidaat.
Een willekeurig couplet uit een willekeurige hit van Nicki Minaj, getiteld Super Bass:
This one is for the boys in the polos
Entrepreneur niggas & the moguls
He could ball with the crew, he could solo
But I think I like him better when he dolo
(…)
Excuse me, you’re a hell of a guy you know I really got a thing for American guys
I mean, sigh, sickenin’ eyes I can tell that you’re in touch with your feminine side
Vanaf de eerste zin spatten de vonken er af. Direct weet Minaj de luisteraar een krachtige en verleidelijke invalshoek te geven: dit lied is voor de jongens in de polos. En niet zomaar jongens, maar entrepreuner niggas & moguls.
We weten direct waar we ons bevinden, wie er spreekt, waarom, en vooral: op welke toon. Er kan gecommuniceerd gaan worden, de oren zijn gespitst, het schaakbord staat opgesteld, de stukken branden van verlangen naar de eerste zet, kom maar op!
Dit is de ware kracht van popmuziek.
In de vierde regel wordt er een onbekend woord op ons afgevuurd, dolo. Google legt uit: ‘D.one O.n L.onely by O.neself. Meaning doing something on your own without the help or advice of others’.
De evolutie van internet- en straattaal in popmuziek – altijd interessant. (Iets wat in Nederland alleen De Jeugd Van Tegenwoordig met vlijmscherpe originaliteit aantoonden – ze brachten er zelfs een fantastisch woordenboek bij uit.)
We zitten op het puntje van onze stoelen. We horen de uitdagende, lekkerbekkende zin ‘I really got a thing for American guys.’
Iets later horen we het schitterende adjectief ‘sickening’, gebruikt om de ogen (!) van een man te beschrijven. Alleen al de felle klanken van de woorden sickening eyes, in combinatie met de vervreemdende betekenis, houden ons beter bij de les dan de volle drie minuten Kensington.
De waarheid begint zich steeds scherper af te tekenen.
Om niet al te overhaast ons oordeel te vellen – geen artiest ter wereld is op één song te beoordelen, tenzij hij Michael Jackson of Frank Sinatra heet – bekijken we nog eens een willekeurige songtekst van Kensington (saaiste bandnaam ooit, ook dat nog.)
Een fragment uit een nummer van hun nieuwe album Vultures, met de intrigerende titel Kilimanjaro:
Keep me away
Leave me alone
Keep me away
To kill us in a way we won’t die
(…)
On
If this is it then let me go
On
If this is it then let me out
Cruel you found the way
When all you were, is already gone
Ook deze flarden zinnen – meer zijn het niet, er komen amper zelfstandige naamwoorden in voor, er wordt geen enkel beeld geschetst, toch een grote teleurstelling na zo’n pakkende titel – verliezen door middel van de constante herhaling al het kleine beetje kracht dat ze in zich hadden. De tekst lijkt nog het meest op dat van een vijftienjarig jochie dat op zijn kamer luchtgitaar speelt en ad lib Kurt Cobain nadoet. Zelfs niet de zangerige naam van een berg in Kenia kan verhullen dat er in wezen niets gebeurd.
De waarheid dringt nu volledig tot ons door: Nicki Minaj schrijft betere songteksten dan Kensington. De zoveelste U2-kopie heeft heel Nederland weten in te palmen met dromerige tonen, meezingkoortjes, aansteker-in-de-lucht-bruggetjes, en dat ene woord home dat iedereen kan meebrullen; ja, ze zijn waarlijk de ultieme festivalband – maar het gaat helaas helemaal nergens over.
Misschien moeten we concluderen dat het doorsnee festivalpubliek helemaal niet zo intellectueel is als ze zelf pretendeert te zijn, en dat Nicki Minaj ten onrechte beschuldigt wordt van simplistisch seksisme en plebejisch gepronk met kettingen en billen. Ze schrijft gewoon keiharde popmuziek waar je niet omheen kan.
Het album Vultures van Kensington is opgenomen in Berlijn, gemixt in London. Een droom die uitkomt voor vier vrienden, prachtig. Het verklaart ook waarom de band zo on-Nederlands goed klinkt. Maar over de inhoud zeggen al die internationale producties blijkbaar helemaal niets.
Nicki Minaj, de extreemste R&B barbiehoer ever to walk the face of the earth, schrijft beter, spannender, gedurfder, kleurrijker, inventiever, krachtiger, levenslustiger… En. Zo. Voorts.
Neem bijvoorbeeld dat liedje waarin ze rapt: ‘Bitches be like crabs in a bucket.’
Een zeldzaam navrante metafoor als je het mij vraagt. Een stuk tekst dat wél spreekt. En hoe.
Om het af te maken een couplet uit Minaj’s Moment 4 life. Pure poëzie:
Young Money raised me, grew up out in Paisley
Southside Jamaica, Queens and it’s crazy
Cuz I’m still hood, Hollywood couldn’t change me
Shout out to my haters, sorry that you couldn’t faze me
Ain’t being cocky we just vindicated, best believe that when we’re done
This moment will be syndicated,
I don’t know this night just reminds me of
everything that they deprived me of
Ppppp put ya drinks up, it’s a celebration every time we link up
We done did everything they can think of
Greatness is what we’re on the brink of
