Waar komt de fascinatie voor de onoverwinnelijke Mossad vandaan? Nog meer dan voor de CIA of M15? En de serieuze, bijna angstige toon? Zou James Bond ook voor de Mossad kunnen werken, of kan de wereld dan de bijbehorende knipoog niet waarderen? “Israël zit achter ISIS”, “Israël zit achter 9/11”, “Israël zit achter de coup in Turkije”, en vorige week: De Israëlische geheime dienst, Mossad, zit achter de bedreigingen tegen Nada Kiswanson, een in Nederland wonende juriste die onderzoek doet naar misstanden in de Palestijnse gebieden.
Complottheorieën doen het tegenwoordig goed, ze gedijen in het bijzonder in landen zonder persvrijheid. Deze complottheorieën hebben hun weg naar Europa gevonden, zelfs naar Nederland. Bovendien lijken we te geloven in wat we willen geloven en leven we in het zogenaamde post-feiten tijdperk.
Wat echt zorgelijk is, is dat dit doordringt in onze mainstream media. Een krant die zich ‘kwaliteitskrant’ noemt overtreedt de journalistieke basisregels met voeten. Wat we niet weten, kunnen we insinueren. Als het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken de beschuldigingen rond het lastigvallen en bedreigen van mevrouw Kiswanson door Israel ‘absurd’noemt, stelt onze kwaliteitskrant dat er verder niets is toegevoegd. Hoe bewijs je dat je iets niet hebt gedaan?
Als je het NRC Handelsblad van 11 augustus openslaat, dan hoop je dat het de fascinatie voor de Mossad is die deze bizarre journalistieke keuze verklaart, niet een ‘Israël campagne’ van deze krant.
Vergelijk: aan dit onderwerp – zeer kwalijk op zichzelf overigens, terecht zegt het OM de kwestie serieus te onderzoeken – wijt de krant zijn voorpagina plus een dubbele binnenpagina. Daarentegen, staat op pagina 7 (Binnenland) onderaan het volgende bericht (Blendle-link): “Website gemeente Ede gehackt vanuit Oost-Europa”. Drie huizen en zevenhonderd inwoners van Ede zijn hier het slachtoffer van, en het blijkt uit het stukje dat dit probleem al sinds januari 2015 speelt.
Een bericht van 3 bij 5 cm, 90 woorden, onderaan de pagina. Dit is volgens het NRC duidelijk van veel minder belang voor de lezer. Of werken de (onbekende) Oost-Europeanen niet tot de verbeelding van de redacteuren van het NRC?
