Wie deze week in Schiphol naar de vertrekhal van Napels loopt, kruist op een gegeven moment een immense glimposter van de RABO-bank. De boerenleenbank met coöperatieve inslag profileert zich op de binnenlandse markt graag als de gewetensvolle consumentenbank, maar wil eigenlijk niets liever dan mondiaal meestoeien met de big swinging dicks in The City en Frankfurt.
De plaat van de lachende krijtstreepmacho in zijn glazen torenflat wijkt sterk af van het beeld van de Rabo-plakpakemployee die op spekzolen in zijn afgetrapte bankfilliaaltje door crisis aangevreten klanten moet vertellen dat er voor hen geen geld meer is voor een kredietje.
De ‘bank met ideeën’ blijkt een bank met een groezelig witteboordenrandje. De opgelegde boete over Libor-oplichterij komt hoegenaamd als een klap en topman Piet Moerland stapt deemoedig op. Trap er niet: de Rabo probeert zijn imago te redden.
Deze huiveringwekkende hypocrisie van de Rabo-bank is misschien nog wel erger dan het Libor-schandaal zelf.
Oud-Rabo-topman Bert Heemskerk, theoloog en bankier, tetterde aan het begin van de kredietcrisis rond dat de bank een sterke balans had omdat het geen gekke dingen had gedaan met derivaten. Wij niet, zij wel was de zalvende tikje moralistische boodschap. We geloofden deze mooie woorden. Dom van ons.
Als topmannen van een bank een heilig smoeltje trekken moet je dubbel waakzaam zijn en snel een vergrootglas pakken om de kleine lettertjes te lezen.
De Rabo-bank heeft niet gegokt met cryptische geldproducten, maar zijn klanten grootslijk belazerd. De boerenbank speelde dubbelspel met andere banken en stopte bij elke transactie een paar procentpuntjes in de eigen broekzak.
Risicoloos geld verdienen en toch een grote mond opentrekken over anderen, dát is de mentaliteit van de Rabo-bank: de koopman én de dominee in zijn meest weerzinwekkende vorm.
Rabo-bazen Bert Heemskerk en daarvoor ook Herman Wijffels, ook zo’n man die heel gewetensvol kon kijken, spraken altijd over ethiek en sociaal ondernemerschap maar stonden uiteindelijk toe dat er een geraffineerde roofmodel kond worden opgetuigd die ten koste ging van de klanten.
Natuurlijk, gaan de wijsvingers nu naar die honden in The City, waar deze rattige renteconstructies werden verzonnen, maar zij waren toch echt verantwoordelijk?
De Rabo-bank is erger dan Goldman Sachs. De bankboefjes op Wall Street beduvelden andere grootbanken en hebberige hedgefondsen, zoals de affaire Tourré aantoont. Dat zijn haaien onder elkaar. Die mogen elkaar afmaken.
De Rabo-bank zadelt goedgelovige klanten met een zuur verdiend salarisje op met veel te hoge rentes. U mag zelf beoordelen wat moreel verwerpelijker is.
Lord Blankstein van Goldman Sachs had ooit het gore lef om te zeggen dat hij zijn werk deed in opdracht van God’s onzichtbare hand. Die opmerking getuigde van krankzinnig arrogant autisme.
Maar het kan kennelijk nog erger. De zelfverklaarde Godvruchtige bankiers van de Rabo blijken Lucifers in eigen persoon. Zij vouwen vroom de handjes, terwijl ondertussen uw zakken werden geleegd.
Minister Dijsselbloem was mild toen hij zijn oordeel gaf over de boete. Hij noemde het gedrag als ‘schaamteloos.’ De Rabo-boeven verdienen een plaats in het vagevuur.
