Las ik dat nou goed? Ad Melkert die in het Eindhovens Dagblad zegt ‘mogelijkheden’ te zoeken voor een terugkeer in de Nederlandse politiek? Wát een timing! Zijn we eindelijk bezig de laatste restjes van zijn Paarse erfenis – fusiescholen, megaziekenhuizen, woningbouwcorporatiegedrochten – op te ruimen, steekt de architect en verdediger van al deze semi overheidsellende zijn kop om de hoek en zegt: ‘Ik wil graag dóór!’. Alsof de pyromaan bij het traag herstellende huis terugkeert en, zwaaiend met een brandbom, roept: ‘Dit bouwproject bevalt me niet. Ik steek het nóg een keer in de hens!’
Dat PvdA-politici een obsessie hebben met baantjes, is niks nieuws natuurlijk, maar tóch denk je in het geval van Melkert: wie denkt zo’n man nou blij te maken met zijn terugkeer in de Nederlandse politiek? Wiens lippen, denkt hij, gaan krullen, wiens armen gaan de lucht in, wiens wangen krijgen leuke kuiltjes en wiens schoenpunten wippen even vergenoegd omhoog wanneer de naam ‘Ad Melkert’ – zélden was er zo’n perfecte ‘match’ tussen naam en persoon – de membranen in hun oorschelp bereikt? De bijgaande foto in het Eindhovens Dagblad zegt eigenlijk alles: bezie de morbide glimlach op het uitgestreken smoelwerk van de man en je weet dat hij met zijn terugkeer in de Nederlandse politiek geen wens uit, maar een dreigement. Wie Ad niet snel op het paard hijst, kan zijn politieke loopbaan wel op zijn of haar buik schrijven: Ad kent intussen belangrijke mensen bij de VN en de Wereldbank wier netwerk qua omvang de strijd met PRISM aankan en die je ambities zo voor eeuwig in een modderig karrenspoor kunnen laten vastlopen.
Het wonderlijkste is nog wel dat hij met zijn desastreuze obsessie voor meer bureaucratie, meer nepbanen en meer paarskleurige rampprojecten, eerlijk waar, binnen zijn partij doorgaat voor ‘briljant’. (Of is dat ‘briljant’ de bibberende uiting van hen, die ooit dromen van een topbaan in New York? Het zou één en ander verklaren.) Ach, bij nader inzien kan die kwalificatie net zo goed een doodskus zijn, ik hoop het, eerlijk gezegd, want stel dat Melkert écht weer machtige fans zou hebben binnen de PvdA en zijn klauwtjes op een pluchen zetel zou weten te leggen, dan is het uitroepen van alarmfase één geen overdreven gebaar. Met Melkert aan het roer – waar dan ook – weet je zeker dat iedereen die nog ergens zin in had langzaam ineen krimpt, een uit de lucht vallend hesje om het bovenlijf krijgt gedrapeerd, door de benen zakt en als de deprimerende reïncarnatie van een subsidiebaan achter veeg- en strooiwagens aan hobbelt. Gedwee en hulpeloos, zo ziet Melkert zijn slaafjes, pardon, búrgers, nu eenmaal het liefst: murw gepamperd door nóg meer Melkert-miljarden die, gezien zijn laatste plannen, uit een niet nader gespecificeerde geldtap tevoorschijn spuiten, naar Amerikaans model. En dát heet dan in het humorloze kringetje van zelfbenoemde brainstormvorsten ‘het linkse antwoord op de crisis’.
Als we – geheel in de stijl van Melkert – nu eens een breed samengestelde, overbetaalde, door 17 miljoen Nederlanders bevolkte Commissie zouden formeren met als hoofddoel het weren van de politicus Ad Melkert, wat zou dan het eerste actiepunt moeten zijn waarmee we het idee van een terugkeer voorgoed uit zijn hoofd blazen?
Ik laat me hierin graag adviseren door de lezers van ThePostOnline!
En dan laat Hans van Willigenburg (1963) de onfortuinlijke optredens van Melkert in het bewogen Fortuyn-jaar 2002 vanwege onherleidbare mildheid geheel onbesproken.
