“Weet u wel wat uw werknemer zegt op Twitter? Allemaal kwetsende dingen over kanker/mongolen/de Twedding/mij/dode kinderen. Dat is heel schadelijk voor uw bedrijf.” Mijn werkgevers ontvingen veel van zulke mailtjes, niet zelden anoniem en steevast vergezeld van het verzoek “mij eens een lesje te leren” en/of “wat fatsoen bij te brengen.” Het blijft mij verbijsteren dat mensen serieus menen iemands werkgever te moeten benaderen over twitterberichten vanaf een privé-account.
Zulke mensen zitten dan zwelgend in hun Grote Gelijk en overlopend van geldingsdrang en correctheidsdaadkracht een mailtje te typen. Ze zoeken er de aanstootgevende tweets bij, briesen voor zich uit ‘Schande!’ en drukken op send, met een aangename tinteling in de buikstreek en het fijne gevoel de wereld weer een stukje mooier te hebben gemaakt tot gevolg. Daar! Dat zal haar leren, gewoon zomaar kwetsende dingen te schrijven en onaardige meningen te formuleren!
Het gevolg? Weinig. Wat gedoe, wat gesputter van oudmediale uitgevers die soosjul media niet snappen, “Wat nou weer Nanninga?”, wat trololol in de DeJaap-redactiemail. En toch. Toch word je er voorzichtiger van. Niet uit angst voor repercussies, maar omdat het vervelend is als mensen je collegae lastigvallen. Omdat mensen om je heen bang zijn. Bang dat één zo’n gek je op een dag iets zal aandoen. Bang voor de adverteerders. Altijd maar alternatieve geneeswijzen afkraken, ja nee túúrlijk mag jij die mening hebben. Maar ze hebben grote reclamebudgetten bij VSM en A. Vogel. Dat je je privé graag in straffe taal over zaken uitlaat moet kunnen, maar je bent wel een visitekaartje van je eigen brand he, naar buiten toe.
Ga toch anoniem twitteren. Kies je woorden wat genuanceerder. Zorg dat mensen niet weten waar je werkt. Allemaal goedbedoelde adviezen maar nee, nee en nog eens nee. Na het toevoegen van het bescheten “twittert op persoonlijke titel” kon ik mezelf al bijna niet meer aankijken in de spiegel, en het maakte ook nog eens geen fuck uit want de righteous vrijheidshaters mailden toch wel naar De Baas. Zelfs de stukken hier op DeJaap werden in stelling gebracht om mij zwart te maken tegenover derden.
Dus liet ik me niet meer uit over die kotslelijke holbewonerssloffen van Uggs (voor vrouwen die uitgeneukt zijn of denken zich zo’n uitstraling te kunnen permitteren), want hey, adverteerder. Dus zei ik maar geen mongool of neger meer, hoewel ik zonder ook maar enige beledigende bedoeling dat volstrekt normale aanduidingen vind voor respectievelijk lijders aan trisomie-21 en gekleurde mensen. Dus voegde ik af en toe de gehate ” :-) ” (een hardnekkige laten-we-het-leuk-houden gordelroos die het ganse internet ontsiert, die grafsmilies) toe aan een bericht om een overduidelijk sarcastisch bedoelde opmerking dood te slaan en te ontdoen van bite. En zo was de sjeu er dus wel een beetje af, en nam mijn zelfhaat om het toegeven aan moraalridders, N.S.B.-klikkertjes en verlammende marketingprincipes flink toe.
Welnu. De tyfus voor ze. Achter hun oogbollen. Tot in de derde generatie van hun pathetische nageslacht. Zolang iedereen blijft toegeven aan de terreur van imago, goede naam en zogenaamde beschaving is vrijheid van meningsuiting een illusie. Zolang uit naam van ‘fatsoen’ hele gore spelletjes gespeeld worden is fatsoen een illusie. Zolang het recht om te beledigen wordt verward met hufterigheid is hufter een geuzennaam.
Klagen bij mijn baas kan hier.
Annabel Nanninga voelt zich bij haar nieuwe vermeend tendentieuze, ongefundeerde en buitengewoon kwetsende werkgever een stuk vrijer dan in veel ogenschijnlijk ‘fatsoenlijker’ betrekkingen. Helemaal onbegrensd is de nieuwe vrijheid niet: schrijven voor andere media zoals DeJaap is een contractuele no-go, dus dit is haar laatste bijdrage alhier. Ook op zoek naar een groot lezerspubliek voor jouw stukken? En misschien een boekdeal of een nieuwe job scoren? Stuur in!
