ALTEA (ANP) – Parijs-Roubaix heet de 'Hel van het Noorden’ te zijn, maar voor Tom Stamsnijder was de keienklassieker in 2012 niet meer dan een voorportaal naar de echte hel. Naar een gemoedstoestand waarin pijn, medicatie en grote twijfels met hem op de loop gingen. Daar, in een omgeving die hij normaliter geweldig vindt om te koersen, begon de lijdensweg die hij pas kortgeleden heeft kunnen afsluiten. ,,Eens, maar nooit weer. Dit wens ik niemand toe’’, zegt de zoon van oud-wereldkampioen veldrijden Hennie Stamsnijder na afloop van de teampresentatie van Argos-Shimano.
Eindelijk weer vooruitkijken en hardop mogen dromen van mooie tijden, dat is wat hij wil. Maar de souvenirs op zijn rechterknie zijn onuitwisbaar. Stamsnijder (27) stroopt zijn trainingsbroek op en wijst naar een verzameling littekens. ,,Ik ben blij dat ik hier zit. Mijn carrière had ook voorbij kunnen zijn.’’ Er volgt een indrukwekkend relaas van twee valpartijen: een op de beruchte kasseien, een later in de eerste ronde van het NK in Kerkrade.
De crash op Franse bodem gebeurde voor hij er erg in had. ,,In de ambulance ontsmette de dokter de wond wel vijf, zes keer, zo bang was hij voor een herhaling van het koudvuurverhaal dat Johan Museeuw ooit overkwam. En terwijl ik onderweg was met de ziekenwagen, reed de chauffeur die wagen kapot. Werd ik in de ambulance op een takelwagen afgevoerd.’’
Hij was er 3 weken zoet mee en kon wonderlijk genoeg gelijk erna alweer behoorlijk meekomen in de koers. ,,Dat was ook wel nodig, want ik wilde me in de ploeg voor de Tour de France rijden. In de openingsronde van het NK sloeg het noodlot opnieuw toe. Ironisch genoeg gleed Argos-renner Stamsnijder onderuit door een olieplas op straat. De net herstelde knie kreeg weer een klap te verduren, scheurde helemaal open, tot aan de slagader toe.
,,Twee keer dezelfde knie kapotvallen betekent een dubbel zo lange herstelperiode. Ik wilde mezelf graag bewijzen, laten zien wat ik kon. Toen ik eenmaal weer kon trainen, bleef de vorm maar weg, wat ik ook probeerde. Gelukkig stelde de leiding zich heel sociaal op. 'Blijf doen wat je kunt en richt je alvast op volgend seizoen’, werd me gezegd. Dat advies heb ik opgevolgd. Door enorm veel krachttraining te verrichten heb ik me teruggeknokt. Sinds een maand ben ik pijnvrij. Precies op tijd. Het seizoen begint en hopelijk kan ik mijn bijdrage leveren aan de successen voor de kopmannen. Dat als eerste ja, voor eigen kansen fietsen is iets voor later.’’
