Een ‘werkbespreking’ met een tikkende meisjescollega in de Bakkerswinkel. In het Westerpark, omdat ze daar lekkere taarten hebben en nog meer dingen die niet goed zijn voor je heupen maar wel voor je decolleté. Bovendien ligt het terras van de Bakkerswinkel in de zon. Met lage houten bankjes en raar in elkaar getimmerde tafeltjes waar je voeten prima op rusten en die verder verschrikkelijk zitten maar goed, de drang naar over priced calorieën wint het van het comfort.
Uiteraard wacht je meer dan twintig minuten op een nagenoeg leeg terras– want net tien uur. Het anorexia meisje met ingevallen buik dat is ingehuurd om uit te stralen dat de Bakkerswinkel vooral geen calorieën verkoopt, is enorm goed in je vooral niet helpen. Heus, anorexia en omzet gaan niet samen. Gelukkig komt dan na een half uur toch die muntthee, met takjes waar water uit de cooker bij gegoten is.
Anorexia
De tweede ronde stel je zo lang mogelijk uit en de derde is helemaal een verzoeking. Maar ja, die zon houdt je op het terras en de calorieën lonken. Mensen naast je klagen dat ze het verkeerde hebben gekregen: geen verse jus met yoghurt maar verse jus zónder. “U heeft er al van gedronken,” zegt Anorexia van zeventien. Of achttien. Ja meisje, hoe weet je anders dat het de verkeerde is? Maar de mensen komen niet uit Amsterdam dus zwijgen beleefd. En zelf praat je tegen een rug die “ik kom er zo aan” zegt.
Bediening dat “Ik kom er zo aan” zegt moet voor het vuurpeleton geplaatst worden. Zonder blinddoek. Hoezo kom je er zo aan?! Je bent er toch al? Met open mond kijk ik de rug na. Om vervolgens tien minuten later (de definitie van ‘zo’ is ruim) de bestelling door te geven: twee scones. Die nog eens twintig minuten later door de bedrijfsleidster van de Bakkerswinkel persoonlijk gebracht worden.
Scones
“Die scones, die zijn toch kant en klaar?” vraag ik oprecht, “Ik bedoel, die heb je niet net nog moeten afbakken of zo toch?”
De bedrijfsleidster beaamt dat de scones kant en klaar zijn.
“Dan wil ik toch echt even kwijt dat ik het absurd, meer dan absurd vind dat ik ruim twintig minuten op een kant en klaar product heb moeten wachten. Jullie bediening is werkelijk om te huilen.”
Ze beaamt mijn opmerking. Ze had de signalen opgepakt. En heeft d’r schort omgedaan.
De Bakkerswinkel in het Westerpark? Ik trap er één keer per half jaar in. Maar dit jaar hou ik het bij die ene keer.
