Salinger is dood. Leve Salinger. De auteur, die vermaard werd door het onvermogen van adolescenten om zichzelf een plaats te geven in de volwassen wereld van het Amerika van na de Tweede Wereldoorlog een stem te geven in de vorm van Holden Caulfield en af en toe zijn lezers plaagde door lange volzinnen te schrijven die je soms twee keer moet lezen, had er zelf ook de grootste moeite mee zich in de maatschappij te werpen.
Aan het alledaagse sociale leven meedoen, dat zag hij niet zo zitten. De roem en aandacht die zijn boek hem brachten, leidde er zelfs toe dat hij een teruggetrokken bestaan begon in de marges van de samenleving, in Jerkwater, USA (specifieker: Cornish, New Hampshire). Hij leek daarmee in de gedroomde voetsporen van zijn bekendste creatie te zijn getreden, die met zijn in gedachten verdiende geld ook graag de rest van zijn leven wilde verdwijnen, ‘away from any goddam stupid conversation with anybody‘.
Ongevraagde inzichten
Het bestaan van de gemiddelde Twitteraar wijkt op papier niet veel af van het leven dat Salinger voor Holden bedacht, en voor zichzelf invulde. Althans, wanneer deze Twitteraar wordt beschreven door Hare Majesteit onze Koningin en ingevuld wordt door alle achter schuilnamen verborgen tweeps, die eerder de grote virtuele velden van opiniepagina’s bezwierven en nu hun ongevraagde inzichten in 140 tekens proberen te vangen. De phonies waar Holden zich zo tegen verzette en waarvan hij zwoor er nooit één te worden, zijn de anonieme reaguurders van nu. ‘People who are not true to themselves nor to the rest of the world.’ Jan Twitter, die de sociale media enkel gebruikt om zijn ongecensureerde mening over alles en niets de digitale omgeving in te spuien, zonder er ooit bekrachtigd door zijn echte naam de verantwoordelijkheid voor te nemen.
Net zo goed kluizenaars, in feite, die gemaskerd achter hun schermpje de buitenwereld zitten te schuwen maar zich desondanks niet laten weerhouden er een mening over te hebben. Jan Twitter, die het sociale in sociale media over het hoofd gezien heeft en door zijn infantiele geschreeuw effectief een verbinding tussen individu en maatschappij kapot weet te maken, door het ‘elkaar spreken zonder gesprek’ en andere aanvallen die de kersttoespraak deed op sociale netwerken in de praktijk te brengen. En laat dat nou precies de reden zijn dat iedereen die Twitter wel weet te gebruiken voor alle positieve, netwerkverrijkende, maar vooral sociale functionaliteit het beu is uit te leggen waarom ze er gebruik van maken.
Facebookfizzle
Twitter in the Rye is het minder bekende, onlangs nooit gepubliceerde werk van J.D. Zaliger, waarin zijn hoofdpersoon het betreurt dat de regerende vorst vanwege een paar rotte appels de hele socialemediamand afkeurt en daarom besluit aan te tonen dat het individu en de maatschappij wel degelijk samen kunnen gaan, door een IRL feest te organiseren dat de naam Facebookfizzle draagt. Of iets wat daar op lijkt.
‘That’s the whole trouble. You can’t ever find a place that’s nice and peaceful, because there isn’t any. You may think there is, but once you get there, when you’re not looking, somebody’ll sneak up and write “Fuck you” right under your nose. I think, even, if I ever die, and they stick me in a cemetery, and I have a tombstone and all, it’ll say “Holden Caulfield” on it, and then what year I was born and what year I died, and then right under that it’ll say “Fuck you.” I’m positive.’
– Holden Caulfield, The Catcher in the Rye
