Wim Kortenoever – die zichzelf paradoxaal genoeg ‘Midden-Oostenspecialist en CIDI-researcher’ noemt – bepleit op De Jaap dat de Palestijnen bij de oprichting van de staat Israël in 1947/48 niet uit hun huizen werden verjaagd door Israëli’s, maar enkel en alleen door Arabische leiders. Dit verhaaltje is algeheel on-origineel, want het maakt deel uit van een veel groter en veel ouder zionistisch sprookjesboek waaruit een kudde Israël-aanbidders wereldwijd dag in dag uit voorlezen, ogenschijnlijk om Israëls illegale, gewelddadige en mensonterende annexatie- en verdrijvingspolitiek ten aanzien van de Palestijnen te verdoezelen.
Conclusie in dit verhaaltje: ‘omdat’ Israëls leiders zo monumentaal lief en onschuldig zijn, is het werkelijk te bizar voor woorden om te spreken van een recht op terugkeer van de Palestijnen. Veel logischer zou het zijn dat joden – en joden alleen – die nog nooit voet in het Midden-Oosten hebben gezet te allen tijde gebruik mogen maken van een door Israël verzonnen recht om te gaan wonen in wat sinds 1947/48 Israël heet en de door Israël daarna illegaal geannexeerde gebieden op de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem.
Liever niet vermoord willen worden
Velen van Israëls voornaamste, internationaal zeer gerespecteerde historici – van Avi Sjlaim en Illan Pappé tot Tom Segev en zelfs Benny Morris – wijken qua methodiek en conclusies radicaal af van Kortenoevers bijdrage. Dat doen ze niet omdat ze ‘ideologisch vijand’ zijn van Israël, zoals ze door Kortenoever worden geridiculiseerd en verdacht gemaakt, maar omdat ze serieuze, integere en rationele mensen proberen te zijn die talrijke documentaties systematisch hebben doorgenomen, en niet alleen de amper voorhanden zijnde documentaties die Israëls zogenaamde absolute onschuld dienen te ‘bewijzen’.
Ook de Palestijnen kunnen het zich nog prima herinneren hoe zij door de zionistische milities werden vermoord en de woestijn in werden verjaagd. Voor een gedeelte zullen de Palestijnen ook op eigen initiatief gevlucht zijn voor het geweld; van nature houden mensen er immers niet van om vermoord te worden. Dat ze dat her en der deden op aanraden van hun politieke leiders wordt misschien geïllustreerd door Kortenoevers citaten.
De bredere vraag is en blijft wat de voorbeelden van Kortenoever eigenlijk kunnen aantonen. Dat Palestijnse of andere Arabische leiders hun eigen broeders, zusters, kinderen en zichzelf voor altijd hebben willen beroven van hun eigen huizen, land en vrijheid? Zo ja, waarom zouden ze dat dan gedaan hebben?
Sleutels om de nek
In de tijd dat u deze vraag aan het overdenken bent en ongetwijfeld ook nog lang daarna zullen miljoenen Palestijnen verder gaan met wachten op het moment dat ze terugkunnen naar het huis waarvan ze in 1948 of de jaren daarna verjaagd zijn. De sleutels van hun huizen hebben ze bewaard, en letterlijk om hun nek hangen, terwijl ze depressief, levensmoe, ziek en kansloos in vluchtelingenkampen in Libanon, Jordanië en andere landen ronddolen, of als beesten door Israëls bezettingsleger op dagelijkse basis worden genomen in Gaza, de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem.
Israëls laatste hoogtepunt – zoals het in Tel Aviv heet – was de massamoord in Gaza eind 2008/begin 2009, waarmee Israël succesvol genoeg 1400 onschuldige Palestijnen, waaronder 400 baby’s en kinderen, het hiernamaals levend in verbrandde. Een ‘doelbewuste poging om het Palestijnse volk te terroriseren’, volgens het rapport van de VN-commissie die werd geleid door Richard Goldstone, welke hoogst gerespecteerd wordt door juristen, wetenschappers en mensenrechtenorganisaties wereldwijd, en geheel volgens traditie voor ‘zelfhatende jood’ wordt versleten onder Israël-aanbidders.
Fadi Hirzalla is bestuurslid van het Nederlands Instituut Palestina/Israël.
