FC Barcelona-moe ben ik, eigenlijk al jaren. Maar nu kan ik het al helemaal niet meer aanzien; dat perfecte Barça, dat mooiste meisje van de klas. Het is een club om van te houden. Dat geleur met Unicef op de borst, die brave spelers, sympathieke voorzitter en de veronderstelling dat Cruijff de club van de ondergang heeft gered. Vinden wij prachtig in Nederland, dat eeuwige gepoch met de Hollandse school. Allemaal onder het motto: ‘Als je van voetbal houdt, dan hou je van Barcelona.’ Echt niet.
Zoals elke debiel heb ook ik die bedevaart gemaakt naar het Camp Nou. Want daar moest je als voetballiefhebber geweest zijn. Ik vond het maar een sfeerloze hut, dat hele Camp Nou. Zittend (want staan mag niet) naast Japanners met digitale camera’s in kakelvers bedrukte Messi-shirts (à 79,95 euro) een wedstrijdje kijken. Bier hebben ze er niet. Wel is er heel veel cola, uiteraard van de official partner, te koop op wedstrijddagen. Denk je alles gehad te hebben, klinkt dat clublied zo krakerig mogelijk uit de speakers. ‘On-ge-lo-fe-lijk…Wat een nostalgie zeg, wat een happening!’
Més que un club
Hebben ze slim gedaan hoor, bij Barcelona. Net doen alsof er de tijd heeft stilgestaan en roepen dat het ‘Més que un club’ is. Barcelona is gewoon een bedrijf, net als elke andere profclub. Is helemaal niet erg, maar stel je dan ook niet zo quasi-nobel op. Superster Messi hebben ze op veertienjarige leeftijd weggeroofd in Argentinië en volgespoten met groeihormonen. Dat is inderdaad ‘meer dan een club’ ethisch ooit zou mogen doen. Maar goed, terug naar de corebusiness. Voetbal.
Schoppen naar alles wat beweegt
Want voetballen kunnen ze tegenwoordig wel weer erg goed bij Barcelona. Het is ook jaren om te janken geweest, maar dan zijn wij in Nederland opeens niet zo geïnteresseerd in het reilen en zeilen in Catalonië. Er voetballen weer voetballers bij FC Barcelona en tot voor kort werd de ploeg van Guardiola onverslaanbaar geacht. Maar het blijkt eens te meer dat mooi spel, dan wel betiteld als de Hollandse school, geen garantie voor succes is.
Ik heb afgelopen dinsdag gejuicht toen Internazionale in eigen huis Barcelona vernederde. Het voetbal zegevierde, omdat opnieuw duidelijk werd dat er altijd een tactiek bestaat om zelfs de besten af te stoppen. Kortom, de bal is rond. Genoten heb ik van die gekke Cambiasso en Samuel, die naar alles schopten wat bewoog. Maar ook van Milito, die eerst 37 keer buitenspel liep en uiteindelijk toch scoorde. Uiteraard vanuit buitenspelpositie. Dankjewel Milito, het is tijd voor een nieuw tijdperk.
