Dansen op asfalt – Marieke Prinsen Geerligs

Dansen op asfalt gaat over drie hoofdpersonages: Giselle, Gideon en Ruben, die later een driehoeksverhouding zullen krijgen. We volgen de drie levens in vijf bedrijven, vanaf 1973 tot aan 1989; de neergang van de Berlijnse muur. Als Giselle op negentienjarige haar verslaafde moeder ontvlucht, raakt zij snel daarna zwanger. Alexis, haar zoon, verdrinkt op vierjarige leeftijd als hij achter in de auto zit bij de onder invloed zijnde moeder van Giselle.
De vader van Misja pleegt zelfmoord voor zijn ogen. Misja begint pas weer met praten als hij jaren later de naam Gideon aanneemt.
Rubens vader is een van de leerkrachten die gegijzeld wordt in de school in Bovensmilde. Terwijl de treinkapers bij de Punt worden bevrijd, zit Ruben voor de (verboden) televisie te wachten of zijn vader ook die dag wordt vrij gelaten. Op twaalfjarige leeftijd ontvlucht ook hij de druk van zijn streng gereformeerde ouders.

Drie heftige verhalen, maar daar laat Prinsen Geerligs het niet bij. Tussen deze drie verhaallijnen schiet de schrijfster als een bliksemschicht van continent naar continent, van politieke brandhaard naar politieke brandhaard; naar plekken op de wereld waar gedanst wordt. Dat dansen staat voor het leven, maar ook voor het op de vlucht zijn voor de dood. ‘De dood bevindt zich altijd achter je, zeggen de Sioux-indianen van Zuid Dakota. Als hij op je schouder tikt, krijg je nog tijd voor één dans.’
Een groot scala aan beroemde mensen passeert de revue: David Bowie, Dennis Wilson, Marilyn Monroe, John Lennon, Charles Manson, Che Guevara, Noerejev, Andy Warhol; mensen met een masker die rebelleren tegen de gehoorzaamheid. ‘We acteerden een naar voren geschoven beeld van onszelf, geholpen door het dagmenu van alcohol, hasj, wiet, lsd, quaaludes, en meer en meer speed en cocaïne (…) We werden Ziggy Stardust met z’n allen.’

Prinsen Geerligs vraagt erg veel van de lezer, doordat zij al deze personages laat opdraven tussen de al zo pittige ervaringen van de drie hoofdpersonen. Terwijl de lezer nog bij moet komen van een dodelijke val van een trap, staat hij een paar regels verder al tussen de lijken op het plein van de Hemelse vrede in China.
Als het Prinsen Geerligs bedoeling is om de lezer mee te nemen op een hallucinerende trip van een tijd waarvan de idealen nooit in vervulling zijn gegaan, dan is zij daar zeker in geslaagd. Het gevolg daarvan is wel dat de ontwikkeling van Ruben, Gideon en Giselle ondergeschikt raakt aan de verhalen uit diezelfde tijdgeest. De schrijfster raast soms door hun levens heen.

Het lijkt erop dat de schrijfster zelf ook heeft willen blijven dansen om niet van de wereld af te tuimelen. De lezer neemt ze daarbij op sleeptouw mee. Naarmate het verhaal vordert en de drie hoofdpersonen elkaar steeds beter leren kennen, neemt de verslaving om door te lezen toe. Voorbij de helft trekken Gideon, Ruben en Giselle het verhaal naar zich toe; even later dendert aids hun leven binnen.
Het vijfde bedrijf, waarin Rudolf Noerejev een belangrijke rol speelt, maakt veel goed. ‘Alles klinkt samen. Alles danst.’