De hoofdpersoon vanDe Liefhebber, Morris Haasbroek, is een nogal gewone man, geen uitgesproken persoonlijkheid, of iemand met eigenaardigheden of talenten, niet jong en niet oud, zijn beroep is boekverkoper in Amsterdam.
En hij kent de wallen al zijn hele leven, dat wordt uitdrukkelijk vermeld.
Deze man wordt liefhebber van ‘verboden genoegens’ zoals de flaptekst meldt. Anno 2010 lijkt het bijna onmogelijk dat er überhaupt nog zoiets bestaat als verboden genoegens, immers, seks, drugs enrock and roll zijn gemeengoed geworden. Overspel, een verboden affaire die zich in het duister moet afspelen, maar nee, zijn vriendin is hij trouw, er is geen sprake van een andere, meer begeerlijker vrouw. Kinderporno misschien, maar dat isnicht im Frage, kinky seks, ophangingseks, seks met dieren of met de stofzuiger?
Nee, drugs. Van de ene op de andere dag is hij dol op drugs. Tja, drugs, nogal gewoon, niet spannend of opwindend.
Ik heb het hele boek door het waarom van zijn plotselinge drugsgebruik niet kunnen achterhalen, ik bedoel trauma’s uit zijn jeugd, mislukt kunstenaarschap, depressie, erfelijke belasting. Overigens nergens in het boek worden achtergronden of karakters uitgediept, nergens de drijfveren van personages onthuld. Wel zegt de flaptekst dat de boekverkoper nadat hij de beoogde verboden genoegens heeft geconsumeerd ‘zonder veel verzet het leven door zijn vingers laat glijden’. Waarvan acte.
Een schrijver moet compassie hebben met zijn personages, het lijkt of Hester Carvalho het volkomen onverschillig laat dat ze deze man niet een echt leven gunt, al was het maar dat hij vecht tegen een opkomende verslaving. Of dat zijn vriendin verzet vertoont. Ook zij lijkt willoos. Dat is geen spannend gegeven, zwakke karakters, hoe wil je daar een boeiend, intrigerend boek over schrijven?
Het vermoeden rijst dat het manuscript lang op de plank heeft gelegen bij de uitgeverij, vandaar dat sommige dingen nogal gedateerd overkomen, bijvoorbeeld dat je vroeger op de wallen moest zijn voor drugs. (Waarom greep hij dan al niet eerder ernaar???)
En dat drugs behoorden tot VERBODEN GENOEGENS. Kom daar nu nog maar eens om. Ook een ding als typemachine stamt uit een grijs verleden (typemachine wordt verkocht om aan geld te komen voor drugs).
Terug naar het verhaal; de boekverkoper Morris raakt aan de drugs, zijn vriendin dus ook, en ja, dat moet wel slecht aflopen. Het is algemeen bekend, verslaving betekent koerier worden om zodoende het eigen gebruik te kunnen bekostigen. Tot en met drugs in worstjes inslikken en op de plek van bestemming weer uitpoepen. Verder kan je in een buitenlandse gevangenis terechtkomen als je wordt gepakt, en hij wordt gepakt, dat is absoluut niet prettig. Eind goed al goed, hij betert zijn leven.
Maar raakt het mij als lezer? Ben ik begaan met zijn lot?
Dat is de makke van dit boek, niet alleen dat het een uitgekauwd onderwerp is, maar dat geldt voor meer dingen waar toch fantastische boeken over geschreven worden, als het maar een authentiek document is, deze boekverkoper boeit me niet. Ik kan me op geen enkele manier identificeren, dat is een schrijfwet. Er is geen psychologische onderbouwing, de karakters gaan nauwelijks leven.
Over de stijl is evenmin veel juichends te melden, geen eigenzinnig idioom, en wat echt stoort: hele pagina’s met dialogen die beginnen met IK. (Bijvoorbeeld pag. 151 na de witregel)
“Ik loop terug naar mijn kamer. Bij de trap staat de grote man.
’Hé.’ Ik kijk hem aan. ‘Hoe gaat het?’
‘Ik zou het niet weten.’ Hij praat Engels met een accent.
‘Ik heet Morris. En jij?’ Ik praat Frans.
‘John.’
Ik leun met mijn rug tegen de muur.’ Waar kom je vandaan John?’
Hij hoest. ’Europa.’
‘Waar in Europa?’
‘Holland.’
Ik lach. ’Dan kunnen we Nederlands praten. Ik kom daar ook vandaan.’
Hij zegt niets.
‘Jan.’ Ik buig me naar hem toe. ’Uit welke plaats kom je?’
Zijn ogen zakken half dicht. ’Rotterdam.’
‘Ik kom uit Amsterdam.’ Ik ga rechtop staan. ’Hoelang ben je hier al?’ “
Et cetera, pagina’s lang jip-en-janneketaal (sorry, mevrouw Schmidt).
Elke recensent wil iets positiefs melden, uit respect en liefde voor de literatuur, maar in dit geval wordt het me onmogelijk gemaakt.
Is het een spannend boek? Moet u dit lezen? Nee. Voegt het iets toe aan de Nederlandse literatuur? Nee, het is trouwens geen literatuur. Is het een veelbelovend debuut? Hier volgt opnieuw een enigszins treurig maar volmondig NEE.
| Uitgever: | Nieuw Amsterdam |
| Pagina’s: | 173 |
| Prijs: | 16.50 |
| ISBN: | 9046807177 |
| Jaar: | 2010 |
| Website auteur: | http://www.hestercarvalho.nl/ |
